Alle inzendingen over ziekte

We schrijven begin februari 2020. Een bescheiden zwarte vogel schijnt voortijdig te willen gaan nestelen in de hoge bomen waarop ik uitkijk. Het tafereel herinnert me aan het gedicht over de lente in het jeugdboek dat ik eens, zo lang geleden, cadeau kreeg met Sinterklaas. Het is weer tijd voor mijn bezoek aan het nabijgelegen ziekenhuis en ik zal…

Zij die mij de handen en het gezicht kust, heeft geen inlevingsvermogen. Alles wat ik eventueel over mezelf vertel, ketst af op een harde, onbuigzame schil, alles buigt zij onmiddellijk terug, wijst zij terug naar haar allesoverheersende ego. De dienst aan mijn medemens krijgt bij mij de voorrang, evenals de interesse in het merkwaardige en uitzonderlijke…

Maandagmorgen, ik mag weer op controle naar het ziekenhuis na vorige week in de pletmachine gezeten te hebben, een kwartier voor de oorspronkelijke afspraak meld ik me en mag in de wachtkamer gaan zitten. Zie een aantal bekenden, maak een praatje, ja je leest het goed, maakt een praatje ook met de mensen in de wachtkamer natuurlijk want mensen zijn…

En zo komt er weer een medicijn bij, iets waar ik niet erg blij van wordt, zeker niet wanneer de bijsluiter gelezen wordt, huiverig wordt je hiervan echt waar immers slikte ik ooit een antibiotica die me bijna het leven koste en die nu rood oplicht in alle computers van huisartsen, ziekenhuizen en apothekers. Levensgevaarlijk spul dus. Of ik zit te…

Vanmorgen ben ik vertrokken vanuit mijn "Russische" flatje en heb ik het bochtige pad gevolgd dat leidt naar het Twee Steden Ziekenhuis en dat in dit late seizoen bezaaid is met herfstbladeren. In mijn woonkamer is sinds kort door de lieve en altijd trouwe Ilonka die over mij waakt zoals in vele huizen het kleine kerstboompje opgesteld, gelardeerd…

Nederlandse artsen die in Sierra Leone geveld worden door het lassavirus verdienen diep respect voor hun inzet waarbij ze dus groot gevaar blijken te lopen. Hopelijk zet de medische wetenschap zich in om dit dodelijke virus effectief te bestrijden.…

Ze stapte met me in in lijn zeven, de lippen en de ogen zwaar aangezet; het futiele grijze haar verward op de schedel. De leegte van de eindeloos durende dagen in haar flat was zwaar te dragen, daarom was nu de ouderenzorg in beeld gekomen, maar het verzorgen van de oude, hulpbehoevende dame was na een jaar ondanks alles toch wel tot een sleur geworden…

Je zou denken dat ik zo langzaamaan wel weet hoe alle onderzoeken in een ziekenhuis in elkaar steken, maar neen, ik maakte vandaag de kapitale blunder door iets gedelete te hebben, wat de lachlust van het personeel opwekte. Wat is het geval, wel: na afgelopen vrijdag een foto te hebben laten maken, vond de arts, gezien mijn voorgeschiedenis het tevens…

Twee verschillende vrouwen, twee verschillende ziekenhuizen, of nee eigenlijk drie ziekenhuizen want vrouw twee heeft een second opinion gevraagd en gekregen, waar dit over gaat, nou dat leg ik wel even uit, want mijn oren klapperden ervan en dat zegt genoeg denk ik zo. Vrouw 1, we noemen haar even Tessa, ( gefingeerde naam) gaat met knieklachten…

Het is de maand van de borstkanker, waarom het nou precies de maand is waar we ook nog dat extra uur hebben, geen idee, waarom het nou juist de maand is dat de blaadjes van de bomen vallen, nog minder een idee, maar dat het lijkt alsof alle meldingen over borst- en andere kankersoorten nu met enorme hoeveelheden binnen komen, snap ik niet. Oh zelf…

Ik stond te duizelen op mijn benen; mijn zware hoest dreigde me omver te werpen. De arts, mijn trouwe bondgenote van lange jaren, naderde mij en wrikte en wroette met de stethoscoop in de nauwe halsopening van de hoog dichtgeknoopte bloes, bij de aanzet van de welvingen van mijn borsten. "U tobt uw hele leven al" verklaarde zij, maar ik vergat haar…

Door duizelingen overvallen haastte mijn vriend zich naar de Huisartsenpost en het was onvermijdelijk dat een ambulance hem vervoerde naar het E-Ziekenhuis. Een onbekende en mogelijk kwaadaardige indringer had zich genesteld achter zijn rechteroor, in de weke, kwetsbare massa waarin op niet nader te achterhalen wijze de onovertroffen Rede zetelt die…

Ze kon nauwelijks wachten tot de Dood haar in zijn Vaderarmen zou nemen. De depressie strekte haar tentakels met zuignappen begerig naar haar uit. De noodlottige sprong van zeventien hoog of het mes aan de pols leken dichtbij, gewenst en aantrekkelijk. Veertig jaar had ze aan mijn zijde gelopen maar de vriendschap legde geen enkel gewicht in de schaal…

Het is op zaterdagmiddag wel wat drukker in de winkelgalerij aan de Westermarkt en ook bij "Zeeman" snuffelen meerdere personen rond en zij bekijken belangstellend de collectie. Mijn vriend had gevraagd om twee boxershorts en die vis ik uit de bakken maar ik besluit maar geen zwarte T-shirts aan te schaffen. "Dat lijkt me zo macaber op de operatietafel…

Mijn moeder belde mijn broer om te vertellen dat haar telefoon het niet deed. Zaterdag hadden we onze jaarlijkse familiedag. Dit keer was mijn neef aan de beurt voor de organisatie. Het was een zonnige dag in een prachtig stadje, ’s avonds aten we buiten aan een lange tafel op een plek in een bosrijke omgeving aan het water. Mijn moeder woont een…

Zo noemde de onlangs overleden oud-voetballer Fernando Ricksen het naar hem gecreëerde standbeeld dat sinds januari 2018 bij het stadion van Fortuna Sittard is opgesteld. De 18de van september 2019 overleed Ricksen aan de spierziekte ALS; één van de meest ernstige en invaliderende aandoeningen van het zenuwstelsel. Amyotrofische Laterale Sclerose…

Twee personen, in twee verschillende ziekenhuizen, voor twee totaal verschillende problemen, met wel één grote overeenkomst: bij beiden is niet gecommuniceerd over de wijziging die men doorvoerde. Bij nummer 1, heeft men mevrouw laten weten dat zij voor een dagopname zeker vijf uur in het ziekenhuis zou vertoeven, vanwege een ingreep. Maar de behandeling…

Ik zette koers naar de Z.straat. De grauwheid en troosteloosheid van de buurt was opvallend. Ik belde aan op huisnummer vijfenveertig. Binnen zou ik mijn "psychiatrische vrienden" aantreffen; verzand, uitgeblust, afgestompt, zonder hoop of toekomst, losgelaten door hun hulpverleners en veroordeeld tot elkaar. Een volwassen man van achtenvijftig jaar…

Ik sprak de woorden die de longarts mij gezegd heeft als het ware voorzichtig en bedachtzaam uit: "U lijdt aan ernstige, esinofiele astma". Ik leg mij te rusten op het kussen en denk na over mijn diagnose, mijn voorland, mijn toekomst. In het ziekenhuis hebben ze het mechanische "speeltje" waarmee de longfunctie gemeten wordt, het toonbeeld van menselijk…

Het ziekenhuis bevindt zich op loopafstand van mijn woning te van geheel andersoortige voorzieningen, zoals daar zijn een tankstation, een supermarkt en een restaurant. Via een feeëriek overschaduwd pad bereik ik de gebouwen die hoop op de gevel in trotse zwarte letters de naam ETZ Twee Steden dragen. De brede, lichtgroene lambriseringen in de…

Het is buikengewoon, maar daarentegen de waarheid en niets dan de waarheid: na het afleggen van de ene Mi-Le na de andere is dan uiteindelijk de Kogel door de Kerk. Enkele jaren geleden alweer is bij mij de zeldzame ziekte Polycythaemia Vera gediagnosticeerd. Synoniem voor PV is ziekte van Vaquez-Osler, een chronische beenmergaandoening gekenmerkt door…

Het meisje wil dood. Er is geen ontkomen aan haar wens en er is geen alternatief meer. Elf maal loerde de dood haar al in het gezicht, op eigen verkiezing. Haar haar glanst, haar gebit is krijtwit, ze draagt alle charmes van haar jeugd en ze heeft nog de steun en bescherming van haar ouders en zussen, maar de schizofrenie overstemt, overheerst haar…

Ze gaat een week geleden naar de specialist, klachten die er niet om liegen na diverse kuren toch maar een afspraak in het ziekenhuis! Tja, als niks helpt, moet je wel nietwaar? De arts in kwestie zegt, na haar te hebben onderzocht, tevens een uitstrijkje te hebben gemaakt: mevrouw, u moet er rekening mee houden dat de uitslag kanker is, dat u volgende…

Oh ik weet het: in voor- en tegenspoed, natuurlijk weten we dat allemaal, maar soms loopt de emmer over, over van alle takkedingen waar onschuldige mensen mee worden geconfronteerd! Soms is het gewoon, net over de top! Dit is zo’n week, die geweldig begon, maar langzaamaan veranderde in een ware horror week! Over en weer komen en druppelen de berichten…

Ach liefste, aller-allerliefste schat, in het ziekenhuis gaf je me de magische cognackleurige steen cadeau die je gekocht had bij "Pleiade"; de steen met de eigenschappen die mij zouden moeten genezen, maar de artsen moeten mij helpen.... We stonden zij ;zij, heel ons lange leven. Aan jouw hand strompelde ik voort. Niemand kent mij zoals jij.…

In de vroege morgen, om half zeven om precies te zijn, meldde ik mij opnieuw bij een eengezinswoning. Een menigte van vogels hief een opgewekt en vrolijk concert aan in het park, eens decor van vele festiviteiten, dat de dokterswoning begrenst, maar een doodsverwachting omfloerste en beheerste mijn wankele, bange hart. In de kale, onherbergzame…

Het zonlicht van de zomer, van de maand waarin ik zesenzestig jaar oud word, schittert en schemert door de brede, lichtgroene lambrizeringen in de hal van het Twee Steden Ziekenhuis. Hier wacht ik tot ik later ondergebracht word in een soort "huiskamer" waar meerdere patiënten die behandeld worden voor diverse kwalen zijn ondergebracht. Spoedig arriveert…

Deze keer had ik in allerijl een tas, volgeladen met nachtkleding, cosmetica en wat dies meer zij gepakt en was ik bepakt en bezakt gearriveerd op de polikliniek Longziekten en deze keer werd ik verzocht een okergeel balletje met mijn adem - gelukkig niet met mijn laatste adem - op te stuwen in een cilindertje; het balletje steeg onverwacht tot de top…

Het was een mooie, zonnige lentedag; een van de eerste lentedagen, waarop Dr. R. mij wilde ontvangen in de Dependance van het Twee Steden Ziekenhuis te Waalwijk. De bus zou een parcours afleggen door naburige dorpen; een omgeving die allerminst uitblinkt door lieflijkheid of schoonheid van architectuur; de meubelboulevards tieren er welig en hun…

Elk boek in mijn boekenkast heeft zijn geschiedenis en zijn achtergrond en herinnert in vele gevallen aan verre, vervlogen tijden. Zo trof ik onlangs een kinderboek aan met de titel: "Barendje en het Hongaartje" en met een afbeelding op de kaft die herinnert aan de vijftiger jaren van de vorige eeuw. En ik besefte: ZIJ heeft het mij geschonken, wiens…