Zaterdagavond in het Psychiatrisch Ziekenhuis/Slechts een omhelzing
Het Psychiatrisch Ziekenhuis is gesitueerd aan de zuidkant van de stad, te midden van een parkachtige omgeving met veel villa's en geboomte. Hier, in onherbergzame ruimten, huizen de ongelukkigen die gegeseld worden door de onmenselijke zweepslag van geestelijk leed.
Vanavond ben ik hier op bezoek. Vrolijke jonge meiden, stralend van uiterlijk en veerkrachtig van tred, lopen af en aan om de zware, vergrendelde deur, die de wanhoopspogingen van de bewoners moet verhinderen, te openen en te sluiten voor bezoekers.
Bij mijn aankomst valt mijn vriendin me in de armen. De omhelzing vormt het enige soelaas dat moet dienen om de onmenselijkheid, de mateloze verveling en onbehaaglijkheid, de onrust, angsten, neerslachtigheid, pijn en eenzaamheid te verjagen.
Mijn vriendin wil "mij" zijn; zij wil een persoonsverwisseling, omdat over mijn leven de schaduwen van de eventueel zelfverkozen dood niet vallen.
De aanstormende intercity is voor mijn vriendin aantrekkelijk, dan wel het gladde wurgkoord, dan wel de moordende cocktail.
Ze grijpt vertwijfeld mijn hand en huilt luid, zodat het weerklinkt door de grote, ei-vormige, ongezellige ruimte waarin twee heren een balletje slaan aan een ping-pong-tafel, die hier misplaatst aandoet, als een souvenir uit een wereld van sport, spel en plezier. Op een poster aan de muur met een mallotige Walt Disney-figuur erop is nog juist het woord "happy" leesbaar; niets kan minder van toepassing zijn in deze omgeving.
Als het lijden voorgoed voorbij zal zijn, zullen de frisse bloemen van een nieuwe lente op de kist liggen, een lente die voor haar nooit aanbrak.
Er zullen gedichten opgezegd worden en toespraken gehouden worden.
Er zal een aula vol mensen zijn. Bij haar leven was er bijna niemand.....
Geplaatst in de categorie: ziekte
Juist de liefste mensen zaten/zitten gevangen in de grootste, gekmakende eenzaamheid! Bedenk dat.