Alle inzendingen over afscheid

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine, hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen. Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat. De symboliek die ik met mijn geschenk beoogde, werd…

Het is de kunst om op tijd afscheid te nemen.…

De jonge vrouw loopt met een rustig tempo de kalmte van het bos is. Alles rondom haar is rustig, stil, vochtig en de lichte mist in de verte op de weides maken dat zij zich waant in een paradijs vol van de geneugten van de komende herfst. Zij neemt het bospad, wijkt dan wat af van het vochtige gras en ziet de nu nog vele groene bomen hun bladeren…

Een relatie verbreken, zonder iets uit te leggen, kan beschouwd worden als een daad van agressie tegen de liefde.…

U heeft ze vast wel  eens gezien, toen  u een sanitaire stop maakte op een tankstation, van die schoonmaakroosters; met vinkjes achter de naam van diegene die voor de laatste schoonmaak van het toilet  verantwoordelijk was. Als het goed is,  was dit rooster van  dezelfde  datum als de dag waarop u het toilet bezocht, en dan meestal ook nog  een paar…

Een rouwproces kent geen limiet.…

Er gebeuren hier vreemde dingen, schrijf mij maar af. Humor is kennelijk niet besteed aan wereldvreemde mensen...…

Uiteindelijk gebeurde het dan toch! Na een periode van weken tussen hoop en vrees te hebben geleefd gaf, na talloze keren spontaan resetten, vele vastlopers en andere kuren, de computer van mijn echtgenote het uiteindelijk op. Op een ochtend, een week na de vakantie, tijdens het opstarten was het definitief. Van het medium, waaraan ze in de loop der…

Gnoom zit aan de Galliano, Kareltje doet een colaatje en ik ijsbeer een Fryske drank. Samen zijn we er uit gekomen, wij kappen met dit circus...…

Bezoek de mensen als ze nog leven! Deze zin licht op en resoneert met al mijn cellen. Ik ben geraakt. Een eenvoudig advies met diepere lagen. Ik lees het in een interview in een dikke krant. Het zal een slordige tien jaar geleden zijn geweest. De geïnterviewde was Prins Bernhard. Er is veel over deze man te zeggen maar zijn woorden staan in mijn geheugen…

De klokken in Bangkok, Toronto en Moskou tikken gelijkluidend in hetzelfde ritme. Hun wijzers spoeden zich om steeds dezelfde trajecten langs hun wijzerplaten af te leggen. "Bid voor ons in het uur van onze dood!" Het uur van onze dood? Het uur van mijn vaders dood? Waar en wanneer zal het prijsgegeven worden? Is het het volgende uur, het daaropvolgende…

Mama koesterde de foto. Deze nam een ereplaats in op het dressoir. De man voor wie de vlaggen in de stad dramatisch halfstok hingen, de man die door een hele natie gemist werd, was afgebeeld op het kiekje. Hij stond hierop zij aan zij met mama's verstandelijk beperkte zoon, die mijn broer is, ergens buiten bij een restaurant, solidair en geamuseerd…

Op het Internet heeft de familie van volleybalster Ingrid Visser en haar vriend Lodewijk Severein een pagina aangemaakt waarop je een condoleance kan achterlaten. De condoleancepagina is te vinden op de website http://www.ingridenlodewijk.com . Ze werden onlangs op een afschuwelijke wijze om het leven gebracht in de buurt van de Spaanse stad Murcia…

Toen de bloesems her en der in de tuinen met elkaar wedijverden in pracht en schakeringen toonden van helgeel tot oranje en van rose tot paars, vernam ik dat je in de hospice was opgenomen. De heraut van de dood trompetterde, wilde zich tot je nemen en je zou moeten gehoorzamen. Je bleef ongelooflijk rustig en kalm en keek het naderende einde met onvoorstelbare…

Vreselijk zat was ik het nog bij mijn ouders te wonen in die van hout opgetrokken boerderij met slechts één vertrek, waarin soms ook nog de kippen en een varken binnen kwamen lopen. Mijn ouders sliepen op stro in een met doeken afgesloten ruimte en mijn elf broertjes en zusjes lagen kriskras ergens op de grond. Ik was de oudste en kon er niet meer…

Zij is niet meer, de plek op de bank blijft leeg, op tafel staat een halfvol blikje bier, haar laatste. Haar uitzicht vanaf de bank: de glazen tafel, de tv en de gaskachel. Tientallen keren heb ik die wereld voor haar schoon gemaakt, dat was belangrijk. Drie kussen als altijd bij het afscheid, ik kan ze nooit meer geven. Dag, lieve mevrouw Biertje…

Als ik stop houdt alles op. Een geruststellende gedachte.…

Er gaan bussen in die richting met in trotse zelfbewuste oranje letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Broekhoven", maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, is van een triestheid, troosteloosheid en grauwheid…

Ik ben een natuurtalent, hoe u het ook wendt of keert, ik ben niet verkeerd. Impulsief deed ik u kond van mijn strapatsen en frapatsen, nimmer stond van tevoren vast het lastig vallen van uw veilig bestaan. Er komt een tijd dat ik moet gaan, zinsnede als een pareltje, ik laat u achter met Kareltje. Kareltje is een parkietje.…

Het verdriet valt met bakken uit de lucht. De lucht blijft inktzwart uitdruipen. Op de Nieuwe Ooster Begraafplaats nemen we afscheid van Edo. Zesenveertig jaar, veel te jong. Kanker. Mei 2012 kwam de aanzegging. Van vrijwel geen overlevingskans. Edo vocht voor elke kans. Benutte onderwijl alle tijd van leven optimaal. Moest meteen stoppen met werken…

Ik zeg u, de dagen zijn te lang, de nachten nog veel langer. En verdomme 's nachts als je wakker bent dan dreunt de waarheid binnen als paukenslagen tegen oogbollen. De sensoren staan wijd open de popmeters op maximaal, het komt binnen als een alles verwoestende modderlawine. Chaos en ruis en dringt in de ether van mijn hersenschors. Paniek is…

Het zat al een tijdje te broeden in mijn hoofd en in mijn gevoel. Een periode van goed doordachte afwegingen ging vooraf aan het besluit om met ingang van heden definitief te stoppen met inzendingen naar de sites nederlands.nl en die van gedichten.nl. Vanaf het begin van mijn eerste inzending in 2005 heb ik in het verleden al twee keer eerder dit…

We leven nog. Niets is er veranderd. Het regent dan wel meer dan vóór 21 december, maar dat kan ook toeval zijn. Ik had in de nasleep van het voorspelde einde van de wereld graag geweten wat die doemdenkers nu met hun bunkers en gehamsterd voedsel gaan doen. Een ondergronds hotel beginnen voor depressievelingen die graag eens op verplaatsing in de put…

Nog vijf dagen. Meer niet. Dan is het gedaan, met alles, met iedereen. Dan is alles voor niets geweest. De bomen, de liefde, de zomeravonden, de uren studeren voor een diploma dat nergens toe leidde. De Maya’s zitten er niet vaak naast. Ook niet toen ze hun kalender lieten eindigen op 21 december 2012. Die van ons eindigt ook, maar dan tien dagen…

Er zou een feestelijke gebeurtenis; een optreden van een accordeonist en van een drummer plaatsvinden in een zaaltje van het Zorgcentrum, waarin mijn moeder de laatste tien jaar van haar leven heeft doorgebracht tot het tijdstip kwam van ziekte, dood, crematie en uitstrooiing van haar zilverwitte as op de velden aan de Karel Boddenweg. De verslaggeving…

Ik denk er begin november altijd meer aan dan anders. De bruine bladeren op de grond, de mistige morgens, de nevel over de velden: lang zal ik niet meer leven. In deze herfstige tijden zijn er ook meer sterfgevallen dan in andere jaargetijden. Dat klein beetje neerslachtigheid is soms genoeg om het draadje waarmee je nog aan het leven hing te breken…

Wij mensen blijven onze plaats in de natuur steeds opnieuw bepalen. We zijn qua samenstelling en dynamiek puur natuur. Onze cycli verschillen niet echt van andere levende wezens. Vaak zien we opmerkelijke parallellen. Apen vertederen ons omdat ze zo menselijk kunnen doen. We voelen ons menigmaal dichtbij. Vroeger mocht je niet echt verwant voelen…

Mijn vader gaat dood. Simpelweg over de houdbaarheidsdatum. Dat overkomt de besten, de allerbesten. Ooit verschijnt aan de horizon voor iedereen die laatste halte. Ieder sterft, maar dit is toevallig wel mijn Pa. Dit ligt volstrekt anders. Zijn loslaten van het leven komt een tikkeltje vervreemdend binnen. Dat raakt me. Natuurlijk. Zo’n lieve man. Lekker…

Het regende zachtjes op de zaterdagmorgen waarop hij volgens afspraak aanbelde: een mannetjesputter, een Hercules, die mij zou helpen met het leegruimen van de berging van mijn woning, waarin zich gedurende drieëntwintig jaar het nodige had opgestapeld. Tijdens de werkzaamheden in de catacomben van mijn huis kwam een boekje tevoorschijn dat op de kaft…

Zij doet haar best, lost puzzels op met gebroken ogen, gaat door met leven na Jan. Met papieren zakdoekjes vangt ze tranen, maar ik zie in die ogen een verloren man. Ze gaat langzaam achteruit, licht gaat uit en haar ogen doven, een glimlach ligt op bed. Het is goed zo...…