Alle inzendingen over afscheid

Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde, en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... Nooit meer zal ik op weg gaan naar het bejaardentehuis…

Een telefoongesprek in de vroege morgen maakte mijn gehele dag goed. Mijn uitgeefster deelde mij mede dat zij genoeg heeft van de hatelijkheden aan haar gericht. Getypt op mijn trouwe computer. Telkens weer wees ik het wezen er op dat zij beter water- en vuurvrouw kon worden. Dat beroep bestaat helaas niet meer, daarom gebruikte ik haar om al mijn gramschap…

Ik kom er maar niet toe. Het opzoeken van oude vrienden en bekenden in het eggie. Eens in de zoveel tijd bekruipt me een aanval van diepe melancholie en verlangen naar de verloren tijd en Google ik namen van toen. Je zou zeggen dat Internet bol moet staan van alle jongens en meiden van het schoolplein, de strandtent, de koffiebar, de hoek van de…

......en dan zeg ik: ik ben er een van Broeckx, van Broeckx van de Oude Markt. En dan stromen de tranen over mijn gezicht bij de herinnering aan het langdurige sterfbed van mijn vader, aan de langgerekte marteling die hij moest ondergaan in het verpleeghuis, dat oord van onheil bij uitstek. (Hoe vroeg hij mij zijn totaal vermagerde lichaam, vel over…

Ik denk vaak aan vroeger. Toen ik een jaar of vijftien was vlak na de oorlog kreeg ik voor het eerst een fiets. Wat was ik blij. Mijn vader had die tweedehands voor 25 gulden op de kop getikt. De lente was aangebroken en ik wilde een flink eind gaan fietsen. Eerst had ik kleine tochtjes gemaakt in het boerenland rondom Amsterdam. Op een mooie dag zag…

Het is de laatste keer dat ik u schrijf. Al weet ik niet eens wie u bent. Een man, een vrouw, een kind, een grootmoeder. Ik vind geen woorden meer. Ik weet niet meer wat u wil lezen. De laatste tijd werden woorden weeën die mij niets dan zorgen baarden. Ik ben moe. Als u een grootmoeder was, kwam ik naast u in de zetel zitten en zou ik mijn hoofd in…

Ach Vader, nu u in dat verre land bent, nu u de grens gepasseerd bent die u zozeer vreesde tijdens uw leven, kunt u nu nog weten met uw verstilde wezen dat zover weg is, hoe wij samen die muziek beluisterden, die heftige, vurige, emotionele muziek die u zozeer troostte met de ruigheid van uw leven, met de hardheid, de bruutheid, meedogenloosheid en…

Waarom kijk je zo veel achterom, vroeg W., die naast me liep. Omdat ik niet wil dat het leven me inhaalt, antwoordde ik. W. lachte me uit en zei dat je het leven zelf in handen hebt en het je dus zeker niet kan inhalen. Daar moest ik even van gaan zitten. W. liep verder omdat hij dringend naar het toilet moest en werd bij het volgende kruispunt twintig…

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine, hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen. Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat. De symboliek die ik met mijn geschenk beoogde, werd…

Het is de kunst om op tijd afscheid te nemen.…

De jonge vrouw loopt met een rustig tempo de kalmte van het bos is. Alles rondom haar is rustig, stil, vochtig en de lichte mist in de verte op de weides maken dat zij zich waant in een paradijs vol van de geneugten van de komende herfst. Zij neemt het bospad, wijkt dan wat af van het vochtige gras en ziet de nu nog vele groene bomen hun bladeren…

Een relatie verbreken, zonder iets uit te leggen, kan beschouwd worden als een daad van agressie tegen de liefde.…

U heeft ze vast wel  eens gezien, toen  u een sanitaire stop maakte op een tankstation, van die schoonmaakroosters; met vinkjes achter de naam van diegene die voor de laatste schoonmaak van het toilet  verantwoordelijk was. Als het goed is,  was dit rooster van  dezelfde  datum als de dag waarop u het toilet bezocht, en dan meestal ook nog  een paar…

Een rouwproces kent geen limiet.…

Er gebeuren hier vreemde dingen, schrijf mij maar af. Humor is kennelijk niet besteed aan wereldvreemde mensen...…

Uiteindelijk gebeurde het dan toch! Na een periode van weken tussen hoop en vrees te hebben geleefd gaf, na talloze keren spontaan resetten, vele vastlopers en andere kuren, de computer van mijn echtgenote het uiteindelijk op. Op een ochtend, een week na de vakantie, tijdens het opstarten was het definitief. Van het medium, waaraan ze in de loop der…

Gnoom zit aan de Galliano, Kareltje doet een colaatje en ik ijsbeer een Fryske drank. Samen zijn we er uit gekomen, wij kappen met dit circus...…

Bezoek de mensen als ze nog leven! Deze zin licht op en resoneert met al mijn cellen. Ik ben geraakt. Een eenvoudig advies met diepere lagen. Ik lees het in een interview in een dikke krant. Het zal een slordige tien jaar geleden zijn geweest. De geïnterviewde was Prins Bernhard. Er is veel over deze man te zeggen maar zijn woorden staan in mijn geheugen…

De klokken in Bangkok, Toronto en Moskou tikken gelijkluidend in hetzelfde ritme. Hun wijzers spoeden zich om steeds dezelfde trajecten langs hun wijzerplaten af te leggen. "Bid voor ons in het uur van onze dood!" Het uur van onze dood? Het uur van mijn vaders dood? Waar en wanneer zal het prijsgegeven worden? Is het het volgende uur, het daaropvolgende…

Mama koesterde de foto. Deze nam een ereplaats in op het dressoir. De man voor wie de vlaggen in de stad dramatisch halfstok hingen, de man die door een hele natie gemist werd, was afgebeeld op het kiekje. Hij stond hierop zij aan zij met mama's verstandelijk beperkte zoon, die mijn broer is, ergens buiten bij een restaurant, solidair en geamuseerd…

Op het Internet heeft de familie van volleybalster Ingrid Visser en haar vriend Lodewijk Severein een pagina aangemaakt waarop je een condoleance kan achterlaten. De condoleancepagina is te vinden op de website http://www.ingridenlodewijk.com . Ze werden onlangs op een afschuwelijke wijze om het leven gebracht in de buurt van de Spaanse stad Murcia…

Toen de bloesems her en der in de tuinen met elkaar wedijverden in pracht en schakeringen toonden van helgeel tot oranje en van rose tot paars, vernam ik dat je in de hospice was opgenomen. De heraut van de dood trompetterde, wilde zich tot je nemen en je zou moeten gehoorzamen. Je bleef ongelooflijk rustig en kalm en keek het naderende einde met onvoorstelbare…

Vreselijk zat was ik het nog bij mijn ouders te wonen in die van hout opgetrokken boerderij met slechts één vertrek, waarin soms ook nog de kippen en een varken binnen kwamen lopen. Mijn ouders sliepen op stro in een met doeken afgesloten ruimte en mijn elf broertjes en zusjes lagen kriskras ergens op de grond. Ik was de oudste en kon er niet meer…

Zij is niet meer, de plek op de bank blijft leeg, op tafel staat een halfvol blikje bier, haar laatste. Haar uitzicht vanaf de bank: de glazen tafel, de tv en de gaskachel. Tientallen keren heb ik die wereld voor haar schoon gemaakt, dat was belangrijk. Drie kussen als altijd bij het afscheid, ik kan ze nooit meer geven. Dag, lieve mevrouw Biertje…

Als ik stop houdt alles op. Een geruststellende gedachte.…

Er gaan bussen in die richting met in trotse zelfbewuste oranje letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Broekhoven", maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, is van een triestheid, troosteloosheid en grauwheid…

Ik ben een natuurtalent, hoe u het ook wendt of keert, ik ben niet verkeerd. Impulsief deed ik u kond van mijn strapatsen en frapatsen, nimmer stond van tevoren vast het lastig vallen van uw veilig bestaan. Er komt een tijd dat ik moet gaan, zinsnede als een pareltje, ik laat u achter met Kareltje. Kareltje is een parkietje.…

Het verdriet valt met bakken uit de lucht. De lucht blijft inktzwart uitdruipen. Op de Nieuwe Ooster Begraafplaats nemen we afscheid van Edo. Zesenveertig jaar, veel te jong. Kanker. Mei 2012 kwam de aanzegging. Van vrijwel geen overlevingskans. Edo vocht voor elke kans. Benutte onderwijl alle tijd van leven optimaal. Moest meteen stoppen met werken…

Ik zeg u, de dagen zijn te lang, de nachten nog veel langer. En verdomme 's nachts als je wakker bent dan dreunt de waarheid binnen als paukenslagen tegen oogbollen. De sensoren staan wijd open de popmeters op maximaal, het komt binnen als een alles verwoestende modderlawine. Chaos en ruis en dringt in de ether van mijn hersenschors. Paniek is…

Het zat al een tijdje te broeden in mijn hoofd en in mijn gevoel. Een periode van goed doordachte afwegingen ging vooraf aan het besluit om met ingang van heden definitief te stoppen met inzendingen naar de sites nederlands.nl en die van gedichten.nl. Vanaf het begin van mijn eerste inzending in 2005 heb ik in het verleden al twee keer eerder dit…