Alle inzendingen over hoogtevrees

Hoogtevrees maakte me wankel, angstig en vertwijfeld. Verschrikt was ik plotsklaps vastgenageld aan deze berg. Me bewegen durfde ik niet meer. De adrenaline stroomde in een hoog tempo door mijn aderen. Normaliter gaf dat een enorme kick, maar nu even niet. Niet gezekerd, op sportschoentjes hoog in een kloof!…

Ik sta geklemd tussen een Duitse dame gekleed in een framboosroze skipak (ik schat jaren negentig vorige eeuw) met een grijze muts op haar geblondeerde haren, en een goed geconserveerde Oostenrijker van een jaar of zestig. Mosgroen jack, snordragend. De geur van zijn after shave prikt in mijn neus. Als ik mijn hoofd omdraai zie ik nog net T. door…

In het midden ontmoette ik een vriendelijke oudere man die ook hoogtevrees had gehad, en nog wel een beetje, vertelde hij gemoedelijk. “Ik durfde niet uit een diep bord te eten als kind zó erg was het.” Een kind kun je alles wijsmaken.…

We zijn zojuist in de blauwe ‘tramwagon’ van de skilift gestapt die ons steil omhoog naar de Zugspitze zal brengen (met 2962 meter hoogte de hoogste berg van Duitsland, ligt in Zuid-Beieren, op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk). Ik sta geklemd tussen een Duitse dame gekleed in een framboos roze skipak met een grijze muts op haar geblondeerde…

Hoogtevrees kan deze dieren kennelijk niet deren. Dat doet sterk denken aan de volkssprookjes uit Noorwegen. Denk hierbij vooral aan de drie bokken, die naar de bergweide gingen en daarbij een kwaadaardige troll om zeep wisten te brengen.…

Maar dat is nog niks, vergeleken met mijn hoogtevrees. Je zou me moeten zien, om acht na acht, bovenaan de trap, met knikkende knieën. Trede voor trede daal ik af, mijn handen stevig rond de trapleuning geklemd. Eens beneden steekt mijn pleinvrees de kop op, als ik over de binnenkoer naar de brievenbus moet.…

We horen het te weinig, zo zegt men, we zeggen het niet genoeg, oordeelt men, we schallen het niet van de daken, maar dat zou ook wat lastig worden denk ik dan....eventjes een paar trappen op, om vervolgens hoog in de lucht te brullen ‘ ik hou van je’ waarbij komt dat ik een beetje hoogtevrees heb, dus laat ik het liever achterwege!…

Nog voel ik het klamme angstzweet in mijn handen als ik, staande op de bovenste sport van het wandrek, mijn hoogtevrees moet overwinnen. Nee, leuk vonden mijn klasgenoten en ik het lang niet altijd. Maar als de gymleraar ons mee naar buiten nam voor een potje voetbal dan juichten we het uit.…

Hoogtevrees of levensenergie? Het ging ook zo snel. Na een minuut of tien ben ik gewend. Weer geaard. Het grote genieten. Zeecontainers die je tussen duim en wijsvinger kunt nemen. Blokjes lego. De kronkelende IJssel. Stilstaande koeien. Alsof ze opgezet zijn. Overal blaffende honden. Ze worden gek van die brander. En die landing?…

Niemand boven je, vrij uitzicht, drie hoog en dus geen last van hoogtevrees. Maar het allerbelangrijkste, met een lift en het winkelplein 50 meter verderop. Dat had ik zo verschrikkelijk gemist bij het vorige huis. Het weidse uitzicht had mij al verleid tot het nemen van een heleboel foto’s van de lucht. Ik genoot hier met volle teugen.…

In het begin moest ik zomerhuisjes schilderen, dus laag bij de grond aan het werk, Dat beviel mij wel, want ik had hoogtevrees. Later moest ik ook onderhoudswerk doen aan hoge gebouwen. Met bibberende benen en een naar gevoel in mijn maag klom ik omhoog.…

Voordat de schare kinderen zich al joelend verzameld had op het kerkplein rookten we en kregen last van accute hoogtevrees. Het werd steeds luidruchtiger aan de hemelpoort.…

Met twee zwemdiploma’s op zak zou dat toch niet al te moeilijk moeten zijn en bovendien zou ik dat probleempje van die hoogtevrees - met een sierlijke duik - ook meteen de wereld uit helpen... Wat deed mij besluiten, die bewuste dag, om juist toen de sprong te wagen? Overmoed, verstandsverbijstering?…

Ik moet er niet aan denken een vlieg of vogel te zijn – met m’n hoogtevrees. Ik moet de grond onder m’n voeten voelen.’ ‘Zo is het schildpad en ik moet er niet aan denken een schildpad te zijn, voordat ik dan een kilometer verder ben, is mijn dag om en heb ik niet echt geleefd.’…

Met overal daken in verschuivende hoogten en beneden diepliggende binnenplaatsen voor acute hoogtevrees? Denk je echt dat zijn stelling van liefde is nooit meer dan een construct frisse meiden tot cynisme misleidt? Aha irritaties omdat Roan in vervrouwelijkte werelden zei te zwemmen?…

Ik betrapte mezelf op hoogtevrees en ik hoopte maar dat ik niet door een rare kortsluiting in mijn hoofd ineens wilde gaan vliegen. De hoogte op het tweede zijbalkon kon namelijk best dodelijk zijn. Bij het eerste zijbalkon kon je nog een zachte landing op de weelderige boezem van een vijftig plusser belanden.…

Ik zou vast hoogtevrees krijgen als ik het raam uitkeek. Het duurde erg lang voordat alle mensen in het vliegtuig zaten. De stoel naast mij was nog steeds leeg. Ik sloot even mijn ogen. Ik moest vast geslapen hebben, want ik werd wakker van een zware stem. Die zware stem kwam steeds dichterbij. Bij mijn stoel hield het op.…

Olifant heeft hoogtevrees. Als ik dat merk vraag ik altijd: “wil je terug, dan moet je het zeggen,” maar als ik bang ben om een stad in te rijden dan vindt hij dat ik maar even moet doorzetten. Ik heb alvleesklierkanker gehad.…

Een verdwaalde bij met hoogtevrees, dacht hij, maar schudden hielp niet. Hij keek schrok en sprak “oh my God, that’s a scorpion.” Jeff herkende de schorpioen meteen. Van films – waar ze mensen doodsteken.…

Enkele kinderen zaten luide videospelletjes te spelen en iemand met hoogtevrees werd onwel. Zodra het vliegtuig de Griekse bodem aanraakte, begonnen alle Grieken keihard te juichen, alsof er een doelpunt was gescoord. Mijn Amerikaanse buurvrouw, die zowat uit haar vel ontplofte, zei: 'They look so stupid, don't they?'.…

Weer van boven naar benden – ik heb al hoogtevrees vanaf mijn eigen grootte, mijn ogen zitten dan immers op zo’n kleine 3.50 meter. Maar goed ben je weer boven, verschuift de ladder door de zachte ondergrond – schrik je en ontsnapt er toch een oei oei aan je lippen en valt de schroef die je tussen je lippen hield naar beneden.…

‘Ik heb hoogtevrees’ bekent Woemi. ‘Nou en?’ Er kan je toch werkelijk niks gebeuren, niet op de trappen, niet boven. Het hekwerk binnen reikt tot aan het plafond, en ook buiten is een flinke klauterpartij nodig voordat je kan springen. Toeristen hangen ver over de balustrade om de mooiste foto te kunnen maken. Woemi niet.…

Als kind was je bang voor het donker en had je hoogtevrees. Je was koppig en voor jouw wangedrag vertikte je het om sorry te zeggen. Je verstoorde de schoollessen vaak opzettelijk, waardoor je als een ongeschikte leerling werd gezien. Toch ontpopte je jezelf als een briljante, intelligente en atletische jongeman. Je las o.a.…

Een gevaarlijke expeditie, ze heeft hoogtevrees. En niet zo'n klein beetje ook. Het is er warm. Ongewoon warm voor duizend meter hoogte. Meegebrachte truien en jassen blijven in de tas. Woemi vlucht in de schaduw. 'Dat doet iedereen' zegt ze. Woemi, je hebt gelijk, iedereen komt even bleek terug van vakantie als hij is gekomen.…

Ik heb hoogtevrees en loslaten kon niet meer. Dat is eigen aan dit soort vrees, het is verklevend en verslavend en de wil is ontoereikend. Die reikt gewoon zelfs niet. Later ook nog van boven uit helikopters en vliegtuigen. Ik was al niet goed maar nu verkrampte mijn lijf op alle vitale schakels.…

Als je meneer Scheringa's curriculum bekijkt, dan zie je dat hij de maatschappelijke ladder snel en zonder hoogtevrees tot in de top beklom. Hij begon met de 3 jarige M.U.L.O. en schopte het uiteindelijk tot enige aandeelhouder /directeur van de DSB groep, die hij overigens samen met zijn vrouw Baukje bestierde.…

Boven was het uitzicht magnifiek en een vrouw, die hoogtevrees had, raakte mij even heel lief aan, wat ik heel aangenaam en helend vond. De carillonverteller was een kleinzoon van een beiaardier en hij is zo iemand van een bijna ander soort, pittig ras, toen de mensen nog echt volop moesten ploeteren om te overleven.…

Tja, je zult maar hoogtevrees hebben en je wordt zo uit je huis gehaald. Ze werd heel zorgzaam behandeld en in de ambulance weggereden. Een paar weken later zag ik haar terug bij de gezamenlijke fietsenhokken. Er was een ziekenbroeder bij, die zat te meten hoe hoog het oprijding voor de scootmobiel moest worden.…