Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Ik leef! Moet ik leven?

Met een hulpeloze blik in mijn ogen keek ik naar de man naast mij. Deze had gelijk door dat er iets goed mis was. Met zijn vlotte babbel loog hij een goede smoes bij elkaar. Zijn smoes werd mijn redding. Hij vertelde dat mijn nieuwe paspoort in Nederland lag. De vrouw twijfelde en bleef met haar priemende ogen mij aankijken. Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen en bereidde me er al op voor dat ik me om moest keren. Terug naar de man die me zeker zou vermoorden. Maar haar ‘prettige reis mevrouw’, bracht me weer bij de werkelijkheid terug. Ik keerde me om en moest me inhouden om niet heel snel te gaan rennen. Dit keer van vreugde en pure opluchting.

Ik pakte mijn versleten tas stevig beet, en volgde de man. Bij de douane aangekomen keek hij me afwachtend aan. Ik vroeg me af waarom hij dat deed maar durfde niets te vragen. ‘De rekening graag’, verbrak hij de stilte. Zijn kille woorden bezorgden mij koude rillingen. Hij leek zo aardig, maar doelde nu alleen maar op het geld. Hij noemde het bedrag en ik schrok. Dat zal vast wel heel veel zijn. Vlug graaide ik in mijn jas en gaf hem de envelop. ‘Hier en de rest mag je wel houden’. Hij keek vluchtig in de envelop, daardoor zag ik zijn verbaasde ogen niet. Veel later pas zou ik gaan begrijpen waarom hij zo vlug afscheid van mij nam. Ik bedankte hem nog eens hartelijk met tranen in mijn ogen. ‘U hebt mijn leven gered meneer! Hoe kan ik u toch bedanken?’ ‘Dat heeft u al gedaan mevrouw, het was mij een waar genoegen u te helpen. Een prettige reis verder’. En hij draaide zich haastig om. Ik keek hem na, en wist dat deze onbekende taxichauffeur uit mijn leven verdween…

Nadat ik mijn paspoort weer had laten zien, moest ik door een poortje lopen. Rode lichtjes begonnen te flitsen. En een schel gepiep bereikte mijn oren. Wat was dit? Ze dachten vast dat ik iets in mijn bagage had verstopt. Misschien wel een wapen. Ik moest aan de zijkant tegen een muur gaan staan. Ze begonnen me te fouilleren. Blijkbaar dachten ze dat ik iets onder mijn burka verborgen hield. Ik moest mijn hoofddoek afdoen. Een diepe schaamte overviel mij. Ik wou het niet en schudde mijn hoofd van nee. Maar ik werd een klein kamertje ingeduwd. En daar stonden twee douanebeambten.

‘Mevrouw doet u die burka maar af, we willen even kijken of u er wat onder verborgen houdt’. Met rode blossen op mijn wangen haalde ik de burka los en liet de dunne stof zakken. Mijn zwarte haren vielen naar beneden.
Een ijzeren knip viel op de grond. ‘Aha’, zei de vrouw die het dichtst bij mij stond. ‘Dit is dus de boosdoener’. ‘Helaas zullen we deze haarspeld af moeten nemen’, zei de man zakelijk tegen mij. Ik boog mijn hoofd en durfde hem niet aan te kijken. ‘En geloof me als ik zeg dat die losse haren van u veel beter staan dan die sjaal om uw hoofd’. Met een schok keek ik op. Wat durfde deze blanke man wel niet te zeggen? Ik vond het brutaal, maar wist toch dat hij gelijk had. Ik wou het alleen niet beamen. Dus als door een adder gebeten draaide ik mijn haar in een wrong en bond de doeken erover heen. ‘Mag ik gaan?’ klonk mijn stem bedeesd. ‘Ja, gaat u maar’. De vrouw liep achter mij aan en ik moest weer door het poortje lopen. Dit keer ging er niets af.

Opgelucht ging ik op weg naar de gate waar het vliegtuig zou vertrekken. Ik had nog een half uur de tijd.

Toen ik eindelijk het vliegtuig instapte keek ik mijn ogen uit. Voor het eerst verdween mijn angst. Maar voor hoelang? Ik kreeg een stoel aangewezen achter in het vliegtuig. Gelukkig zat ik niet bij het raam. Ik zou vast hoogtevrees krijgen als ik het raam uitkeek. Het duurde erg lang voordat alle mensen in het vliegtuig zaten. De stoel naast mij was nog steeds leeg. Ik sloot even mijn ogen.

Ik moest vast geslapen hebben, want ik werd wakker van een zware stem.
Die zware stem kwam steeds dichterbij. Bij mijn stoel hield het op. Ik opende mijn ogen en keek wie daar stond. De man die de eigenaar bleek te zijn van de zware stem vroeg: ‘Kyra mag ik naast je komen zitten?’

Wordt vervolgd…..

Schrijver: Paula, 23 februari 2006


Geplaatst in de categorie: geweld

3.5 met 4 stemmen 765



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)