Alle inzendingen over verdriet moeder bezit

En ach, ze was lief, ze was naïef; haar schamele bezit was niet veel waard; is in een verhuisdoos te omvatten. Ze was mijn moeder en een vloed van tranen stroomt, blijft stromen.…

Nu is het andersom en bezit ik ongeveer dezelfde kwaaltjes en voel spijt omdat ik toen niet naar haar wilde luisteren. Maar tegen wie moet ik zeuren? Niemand in huis – dagen dat ik alleen ben. Gek word ik er van. Het verdriet en ongenoegen dat ik voelde, nam nog meer bezit van mij. Waar leef ik nog voor en voor wie.…

Deze foto beschouw ik als mijn dierbaarste bezit en mijn hart is vervuld van blijdschap, maar ook van weemoed en verdriet, telkens als ik de bladen van het oude album opsla en ernaar kijk.....…

Vertwijfeld in verdriet doorboren de speren je, op je knieën zie je je oude liefde wegdrijven in vergetelheid. Je ziet slechts je oceaan van verliezen donker en grauw, je hoort hun noodkreten nog steeds, waarom ben je vroeger zo stom geweest, waarom sloot onze liefde niet aan zoals die nu wel zou aansluiten?…

Het mooie aan het leven is, dat ik geen enkel leven bezit noch bezat.…

Herinnert hij zich de stem van zijn moeder die kinderliedjes met hem zong, van de moeder, wiens zilverwitte as sinds lang rust in de rulle aarde, van de moeder die hem als een lieflijke madonna in de armen hield en teder op hem neerkeek?)…

Zijn dochter was uitzinnig van verdriet tijdens de crematie om het verlies van haar vader...…

Maar de zwaarte en het verdriet zullen mijn hart weer verlaten. Als de branding en het getij die aan komen rollen en terugwijken laten zij mij weer met rust en opnieuw zullen vrede en vreugde bezit van mij nemen.…

We praten en we lachen, maar zo plots als de lach verscheen verdwijnt hij weer. De kleur verandert van blauw naar zwart met rode randen, bijna angstaanjagend. Haastig probeer ik te zeggen wat ik voel, wat ik bedoel, wat ik eigenlijk wilde zeggen. Het baat niet. Want zodra de storm opkomt, neemt hij niet meer af. Ik probeer de storm te bedaren…

En ik was je kind, en ik ben nog steeds je oudste dochter, die je de naam "Ineke" hebt gegeven, de naam die afgeleid is van de doopnaam van je moeder, Catharina, de naam die je niet meer uit kunt spreken, maar de naam waaraan men mij herkent; de naam die vriend en vijand, vreemde en voorbijganger mij geven: je dochter Ineke leeft voort, zij betreurt…

ze naar haar naam vroegen, die ik zo diep verdrietig uitsprak; de naam "Mini", afgeleid van haar doopnaam "Hermina", de naam die haar vader zijn "zondagskind" had toebedeeld.…

Bij die gelegenheden reed ik de rolstoel met daarin het zware lichaam van mijn oude moeder zijn spreekkamer binnen. Hij bekeek een en ander doorgaans verterderd, welwillend en een beetje geamuseerd.…

- (Ze heeft het ons, de meisjes, zo vaak verteld; hoe het jongetje, dat ons broertje was het bureau van de huisarts "vakkundig" afruimde; de dokter had gezegd dat er met hem niets aan de hand was, tot het tegendeel bewezen was) - En ach, ze was lief, ze was naïef, haar schamele bezit was niet veel waard, is in een verhuisdoos te omvatten.…

Altijd als zij het papier te voorschijn haalde met daarop de details van de erfenis, de opsomming van de erfstukken, geschreven in haar elegante, keurige en wellicht "flamboyant" te noemen handschrift, dat nooit veranderd was tijdens haar leven, sprongen de tranen mij in de ogen. Het was, juridisch gezien, in de juiste vorm gegoten, zo beweerde ze…

Een levenslange liefde en kameraadschap werden samengebald in die aanraking van haar hand op de mijne; de hand die nog de ring droeg die de liefde symboliseerde en bekroonde die mij de wereld heeft geboden; de bonte, veelkleurige wereld die zij nu voorgoed verliet. Die hand, alleen die hand nog die door haar zachte druk en lichte beweging te kennen…

Mijn verdriet verwaaide en vervluchtigde ongemerkt in de lange jaren na moeders dood als de geur van een ijl, ongrijpbaar parfum en ik zag het restaurant weer, nu in andere, gelukkige omstandigheden en het geluk keerde weer, onherroepelijk, onstuitbaar, onvoorstelbaar, terwijl ik het niet meer verwachtte......…

Het woordje AL is alles omvattend en het woordje TIJD is alles bezittend. Samen hebben zij het heelal, het bestaan en de duurzaamheid want alles bevat de tijd en de tijd bezit alles. De TIJD geeft aan ALLES een bestaan of ze willen of niet ze zullen ALTIJD samen moeten gaan.…

Daar wachtte ze nog op mij, dag aan dag, jaar aan jaar; op mij, de dochter, haar kind dat ze zozeer liefhad; in de aanleunwoning die tot mijn laatste ouderlijk huis geworden was. En daar nam ik afscheid, avond aan avond, telkens weer, als nacht, duisternis en eenzaamheid mij aangrijnsden en ik in huiveringwekkende en angstaanjagende twijfel, onzekerheid…

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn....…

Mijn verdriet was niet jouw verdriet; had het wel bestaansrecht voor jou? Vanavond heb ik je een brief geschreven die ik bij je bezorgd heb met daarin de woorden: "Ik wllde je trouwe wandelgenote zijn, al die 15 jaar. Waarom heb je me zo gekwetst?…

En hij spant meteen de kroon: In München worden de persoonlijke bezittingen van Adolf Hitler geveild. Onder meer zijn leesbril, vraagprijs slechts €5.800. Een zilveren sigarettendoos versierd met een hakenkruis en zijn initialen. Die trouwens ook van een Nederlandse kruidenier hadden kunnen zijn. Voor nog geen 11.000 Eutjes.…

Teder koesterde ik, toen ik nog een kind was, mijn schamele en armzalige bezittingen en ik bewaakte ze streng, als waren het de Kroonjuwelen.…

Ik was nog een kind en bewaarde in een schoenendoos de kleurige, bonte strengen borduurgaren die mij fascineerden: mijn bezit. En zo bewaarde ik ook de bladzijden uit het jeugdblad waarop de sterrenstelsels stonden afgebeeld en die een encyclopedie zouden moeten gaan vormen.…

De mooie naaimachine was het trotse en mooiste bezit van haar, die geranseld, getekend en verbitterd was door het leven. Nu rusten Netty en ook mijn moeder voorgoed onder zachte, bruine, rulle aarde…

Gelukkiger kan een moeder zich niet voelen maar helaas is dit niet voor elke vrouw weggelegd. Mijn gedachten gaan uit naar moeders die hun kindje missen en naar alle vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen. Jaren geleden las ik een stukje over een moeder die haar kindje verloor, na de geboorte. Zij schreef toen 'Geen nat kusje op moederdag'.…

Het is op die desolate, duistere zaterdagavond, kort voor jouw dood, geweest, moeder!, dat we naar die cafetaria gegaan zijn waar mijn tranen vloeiden en stroomden; mijn tranen die je me verbood, die ik me van jou moest ontzeggen..... Waar ben je nu? Zal ik je eens weerzien zoals ik je vaak zo levendig zie in mijn dromen?…

En de onherroepelijke dood kwam: nog slechts de foto resteert waarop het licht speelt over het gezicht en over het boek van mijn moeder.....…

Onmachtig en verdrietig. Ik voel dat ma zich verzet tegen bemoeienis, zonder dat de agente het zegt. Ik ben een buitenstaander. Drie dagen later ging ik naar het bureau. Het liet me niet los en ik hoorde dat de GG&GD samen met moeder en zoon diezelfde nacht om de tafel bij en met de politie heeft gezeten.…

ZIJ is er nog altijd die als een moeder voor mij is, de moeder die niet meer te midden van de levenden is…

Dit jaar probeer ik niet mij te omhullen met mijn verdriet van het alleen zijn. Want ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert. Een vader die trots op mij is. Mijn familie zoals mijn zus en zwager, mijn dochter: mensen die samen trots met mij zijn met hetgeen bereikt is.…