Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Zon

Je ziet je kind langzaam wegdrijven in de oceaan, het drijft en kijkt je na terwijl het langzaam over de bewustzijnsgrens heen gaat, eenmaal die grens over is je liefde weg en jij beseft dan pas wat je mist, wat je verloren hebt, het besef houdt je dagen en maanden bezig. Als jij daar zit te huilen op je eiland ben je teveel bezig met dat wat er gebeurd is zodat je de schoonheid om je heen niet meer op kan nemen. Met de zon in je rug zie je de schoonheid, die daar ligt, niet meer, je ziet slechts zijn stralen over de oceaan vloeien, je wilt ze grijpen maar je bent steeds te laat omdat je niet kan zien waar ze vandaan komen, je wordt opgeslokt door de tijd je ziet alleen nog de verliezen langs je heen drijven en je kunt ze niet meer terughalen, kijk vooral niet verder want hoe verder je kijkt des te meer vlotten je ziet en des te meer pijn het gaat doen.

Huilend op de grond zie je de oude herinneringen ver in de oceaan wegzakken en het doet zo'n ongelofelijke pijn om ze daar te zien, het is onverdragelijk, hoe verder de herinneringen des te groter de speren.
Vertwijfeld in verdriet doorboren de speren je, op je knieën zie je je oude liefde wegdrijven in vergetelheid.
Je ziet slechts je oceaan van verliezen donker en grauw, je hoort hun noodkreten nog steeds, waarom ben je vroeger zo stom geweest, waarom sloot onze liefde niet aan zoals die nu wel zou aansluiten?
De noodkreten gaan weer als speren door je lichaam, je probeert je te weren, maar je staat op dat eiland met je gezicht naar hun toe, je kunt niet weg, ze weten je te vinden zolang je daar blijft en naar hun toegekeerd blijft staan.

Het leger van verliezen wordt te groot, je kan er gewoon niet tegen op en je vrienden zijn er niet, je kan ze niet meer voelen of zien, waar zijn ze? Je ziet de berg groeien, je kan er niet meer tegen, hij gaat zo vallen en ik kan niet meer weg, ik moet hier van verlost worden, help me help me alsjeblieft ik smeek het je, niemand hoort je en je hoop wordt meegezogen in de grotten van vergetelheid.

Je moed zakt in en je stort in elkaar, zelfmoord wordt achter in je oren gefluisterd, de gefluisterde woorden veranderen al snel in messen die door je hersenen steken met vele tegelijk , je kan er niet meer tegen en je duwt je handen tegen je slaap terwijl je je hoofd richting de grond steekt. Na een tijdje slaat de vermoeidheid toe en je laat je weerstand gaan, je kan geen kant meer op. Je ligt op de grond doorboord met de speren nog steeds in je lichaam. Je keert je om en plots springen tranen van geluk je in de ogen, je ziet een plek waar je nooit meer naar gekeken hebt, een plek in de lucht, hij komt je bekend voor maar je hebt er al een hele tijd niet meer aan gedacht, je hebt hem al die tijd verstoten, hoe kon je die nou vergeten zijn?, je moest tot het uiterste gedreven worden om hem te zien.

Tussen de chaos heen zie je een hand zich uitstrekken, je aarzelt dit keer geen moment en grijpt hem met heel je ziel.

Keer je om en wees niet bang voor de speren, wees trots met je kin omhoog en ren richting de zon en vergeet de zee, het gaat om jou en omhels de zon en gooi je zonden weg, voel de warmte en focus je op de zon terwijl je blijft rennen in zijn richting, kijk nooit meer terug naar die hel, jouw rug heeft telkens zijn stralen tegen gehouden, diezelfde stralen laten nu je zonden en verliezen doen smelten, ze zijn niet meer, omdat jij een nieuw pad hebt gekozen. Accepteer en omhels, voel de warmte in je gezicht en lach, kom naar me toe, laat alles los.

Voor eeuwig in trance, voor eeuwig omhelzen, voor eeuwig tranen in je ogen terwijl je lacht, niets stopt je want je zweeft, je zweeft boven het kwaad, je hoort achter je de kreten nog maar ze vervagen als jouw oren zich op het gezang van boven storten. Raak voor eeuwig in trance en omhels de liefde van de zon, voel de liefde en gooi je schaamte weg, gooi stuk voor stuk je emoties opzij, na een tijdje voel je ze langzaam van je benen wegglijden alsof de oude huid van je ziel afgeblazen wordt. Vervuild en al, glipt ie van je ziel af, hij kan immers de puurheid en liefde van de zonnestralen niet aan.
Met de vervuilde huid van je ziel af, keer je je dichter naar de zon. Tintelingen en extases begeleiden je lichaam alsof je door hun gedragen wordt, laat je vallen en geef je over aan de liefde en sluit je ogen maar, je bent er bijna, laat je vallen, we vangen je op, smelt weg onder de liefde van de zon en keer in haar schoot, je bent er bijna, laat je gedachten los en word voor eeuwig deel van de liefde, je bent één met de zon, je zal voor eeuwig liefde geven en liefde ontvangen, je bent terug bij het begin, terug in de baarmoeder, voel de moederlijke warmte om je heen, hier voel je je veilig en thuis, dit is wat je al die tijd op aarde hebt gemist, dit is waar je thuis hoort.......één met de zon.

Schrijver: Ted Durin.
Inzender: Ted Durin, 10 januari 2002


Geplaatst in de categorie: geboorte

3.2 met 50 stemmen aantal keer bekeken 4.922

Er is 1 reactie op deze inzending:

n hjghmj, 23 jaar geleden
heeel moooiii !!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)