Doktersbezoek

Tweemaal per jaar bezochten we samen de bijna bejaarde internist. Bij die gelegenheden reed ik de rolstoel met daarin het zware lichaam van mijn oude moeder zijn spreekkamer binnen. Hij bekeek een en ander doorgaans verterderd, welwillend en een beetje geamuseerd. "Het bloed is goed, maar het hart is zwak" verklaarde hij en: "We zijn allen aan de Goden overgeleverd, ook ik" (Aan de wand de grote, glimmende anatomische plaat met daarop de plastische afbeelding, uitgevoerd in pasteltinten, van het inwendige van een menselijk lichaam, inclusief de kronkelige darmen....)

Na het doktersbezoek gingen we nog iets eten in het restaurant van het ziekenhuis.
En dan drukte mijn verdriet op me als een drietonner op een wegdek van asfalt. Tranen zochten een weg naar mijn ogen, bevrijdende maar ook beschamende tranen, te midden van het publiek dat schijnbaar onbeschaamd en onverschillig "aanzat" aan gebak, spiegelei of slaatje

Waarom Huilen Mensen Nooit in het Restaurant van het Ziekenhuis? (De Wereld, die Waanzinnig is ingericht, omdat het leed er gemeengoed is, wekt de waanzin op, maar diezelfde wereld wendt zich in weerzin af van haar waanzinnigen....)

ziekenhuis moeder ve moeder verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 113