Alle inzendingen over Vervolg borstkanker

...wel te verbleken. Wanneer zien we jouw vervolg op het verhaal "De sprong?" Ja, ik verlang ernaar om jouw werk weer eens te zien komen. Dit zal vast wel bij alle lezers van Nederlandse verhalen het geval zijn. Ik geloof in jouw vulkaan, die een tijdje kan zwijgen, om daarna met des te...

Eigenlijk is dit het vervolg van mijn vorig verhaal op deze site, en hoe! Ik heb eergisteren mijn middelste dochter ontmoet, na 9 jaar! Samen met mijn oudste dochter en haar man ben ik afgereisd naar mijn jongste dochter en haar man en 2 kleinkinderen. Het was een MEGA ontmoeting! Een beetje...

...In 1939 kreeg je borstkanker en weigerde je operationeel ingrijpen. Je zocht naar alternatieve behandelingen. In 1940 vluchtte je naar Engeland en op 10 april 1941 ben je overleden, of door de borstkanker of door een overdosis drugs. Je werd 45 jaar. Je was net als jouw ooms een zware...

...kan je je afvragen of een mogelijk afzien van vervolging of vrijspraak altijd in het belang van de verdachte en de samenleving is. Denk aan het gevaar van een potentiële moordenaar die door een handigheidje van zijn advocaat geen tbs krijgt opgelegd. Knoops, die in het verleden vaak opkwam...

...je een heel aardige en lieve jongen en het spijt me dat ik je moet teleurstellen" en ik zag hem zijn weg vervolgen: eenzaam, verloren, verdoemd en teleurgesteld......

...brieven, die over mijn wel en wee verhaalden in vervolg op onze jarenlange diepe vriendschap en op de uiterst kameraadschappelijke conversatie die we welhaast dag aan dag hadden gevoerd in je armetierige huisje, verdwenen tenslotte in een nooit eindigende stroom naar de verre bestemming die je...

...te zijn, oh nee, twee maal zelfs, met borstkanker, die dingen normaal bent gaan vinden! Is het normaal dan? Die vraag wordt me vaak gesteld wanneer mensen zien, ook als het buiten heet is, dat mijn armen in van die elastische kousen zitten? Het antwoord luidt steevast: ja dus. Is het...

...waarna de voertuigen passeren en hun weg vervolgen. Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar: een kort, hel verlicht moment tussen oceanen van eeuwige duisternis? Enkele vroegere, geliefde metgezellen, die een stuk van de weg aflegden met mij, moesten al vaarwel zeggen, maar zij zijn...

...door de Gemeente Tilburg! Ik moet mijn weg vervolgen die middag en met een onderweg aangeschafte grote bos bloemen in de hand begeef ik mij naar een zorgwoning in een naburig dorp om mijn naar lichaam en geest ziekelijke collega te bezoeken wiens isolement de grenzen van wat nog draaglijk is...

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde...

Het valt nauwelijks te ontkennen dat Kapsalon "PureLou" gesitueerd is aan de Schouwburgring. In een ruimte die men als een zaal zou kunnen kenschetsen, staan hier de zwarte leren fauteuils voor de spiegels die een hele wand beslaan. In de tuin achter het pand ligt een grijs stenen Boeddhabeeld...

De Bechterev hield zijn nekwervels op de plaats en de breuk werd niet gezien, slechts de dronkenschap was opgemerkt en na zijn roes te hebben uitgeslapen kwam hij met de tram naar de schepen van zijn vriendinnen Francien en Marianne. Hij lag hulpeloos bij Francien op een matras op de vloer, klagend...

De bomen aan mijn venster, de aloude, trouwe boompartijen die mij al mijn hele leven vergezellen dragen nu het gewaad en de kleur van een nieuwe herfst. En een nieuwe herfst treedt aan in een leven dat geteisterd is en getormenteerd en veelbewogen. Mijn ziel die in mij rust is gesmeed en gehard in...

In de grote hal van het ziekenhuis heb ik het beeld bewonderd van een gevleugelde vrouw en man, mogelijk symboliserend het diepe dal van de kwetsbaarheid van de mens waaruit hij opgeheven kan worden door de medische wetenschap en -zorg (Ik was het ziekenhuis genaderd met mijn trage pas,...

In het helle, schelle, onbarmhartige en ijzingwekkende witte licht dat reflecteert in de spiegel van de kapsalon vallen me lijnen op in mijn verouderde gezicht die ik voorheen nog niet had waargenomen. Zijn het de sporen, de beddingen, uitgesleten door mijn tranen die als riviertjes over mijn...

Ze klom de trappen op naar mijn appartement met een gigantische bos bloemen in de hand: bloemen in bonte kleuren, in wonderlijke gedaanten waarvan ik de namen niet ken en die hier nu staan te pronken in een doorzichtige glazen vaas. Het boeket, voor mijn achtenzestigste verjaardag, leek de...

In de sfeerloze en troosteloze winkelgalerij aan de Westermarkt in Tilburg bevindt zich eveneens een bescheiden kapsalon waar men in grote spiegels zijn verouderde gezicht, gelardeerd met rimpels en vlekken, kan bekijken. (Door het wazige beeld in mijn eigen spiegel was me het craquelé van mijn...

Het schimmige gebied van het paranormale is een uitgezocht werkterrein voor bedriegers en charlatans. Maar dat is nog geen reden om vooralsnog onverklaarbare verschijnselen meteen maar als bedrog of zinsbegoocheling te bestempelen. Maar ook een “medium” dat te goeder trouw is, kan zich...

Ze vroeg me te wachten in de armoedig ingerichte kamer en ik had uitzicht op een slecht geschilderd en welhaast "demonisch" aandoend drieluik waarop een kerkinterieur was afgebeeld. Tevens stond het mij vrij mijn blikken te werpen op de oude "Yamaha"-piano tegen de wand die vermoedelijk nooit...

Ze had liefde nodig (vervolg op barometer). Het werd haar te veel. Na drie glazen rode wijn bleef ze onafgebroken praten over de oorlog in Nederlands Indië en de bezetting door het Japanse leger. Ze liet ook nog een foto zien van haar man in een wit tropenpak. Met vele andere Nederlanders was...

...met de publicatie van het verhaal van Liselore. Vervolgens nam de schrijfster tijd om offline verder te schrijven. Er zijn nu nieuwe delen klaar die geplaatst kunnen worden. Gezien de eerdere reacties, kan het belangrijk zijn om te weten door wie en voor wie het verhaal van Liselore geschreven...

Mevrouw is gearriveerd op de Dagbehandeling Oncologie....De verpleger verzoekt haar zich uit te strekken op het bed. Het grijze haar van mevrouw is als een keizerskroon. Ze klemt haar tas, een onmisbaar attribuut van de ouderdom, tegen zich aan alsof deze haar enige bondgenoot is in duistere...

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik...

Dag aan dag observeer ik de lange stoet, de triomfantelijke optocht van auto's op de snelweg naast mijn huis, gezeten aan mijn met nerven doorgroefde oude bureau, aan mijn venster. In de avond volgen de koplampen elkaar snel op, in een nooit eindigende sequentie. De eenzaamheid regeert, maar...

Het was kwart over elf toen de barones mij kwam ophalen. Ze stapte uit haar auto en kwam naar mij toe. Bonky begroette haar met veel geblaf en sprong tegen haar op. Dat vond hij fijn en meteen riep hij duidelijk: boom, boom. De nog jonge barones gekleed in en smerige overall begreep het meteen en...

De oude neogotische kerk is jaren geleden verbouwd tot Wijkcentrum maar enkele details herinneren nog aan de eredienst die hier eens plaatsvond. De grote bronzen klok die nooit meer van zich kan laten horen en die, wat verloren en verweesd, nog altijd een plaatsje heeft behouden in de gang en de...

De beide vriendinnen hadden plaatsgenomen in de rieten tuinstoelen in de stille tuin vlakbij het landhuis. Ver strekte zich voor hun ogen de grasvlakte uit; het bezit van de familie en ook de feeërieke boog, begroeid met rozenstruiken lag in hun blikveld. In de vijver zaten brutale en ondeugende...

.....en toen vroeg Ilonka, die mij al sinds twee jaar trouw bezocht, tenslotte: "Wie zijn dat, op die foto?" Tot nu toe had ze kennelijk in stilzwijgende verwondering de foto in zich opgenomen die mijn slaapkamer sierde en ik verklaarde: "Daarop staan mijn opa en oma met hun zoons en dochter;...

Het was een mooie, zonnige lentedag; een van de eerste lentedagen, waarop Dr. R. mij wilde ontvangen in de Dependance van het Twee Steden Ziekenhuis te Waalwijk. De bus zou een parcours afleggen door naburige dorpen; een omgeving die allerminst uitblinkt door lieflijkheid of schoonheid van...

Het zonlicht van de zomer, van de maand waarin ik zesenzestig jaar oud word, schittert en schemert door de brede, lichtgroene lambrizeringen in de hal van het Twee Steden Ziekenhuis. Hier wacht ik tot ik later ondergebracht word in een soort "huiskamer" waar meerdere patiënten die behandeld worden...