Alle inzendingen over passeren

De Theresiakerk met haar langwerpige, driehoekige, leistenen dak verheft zich hoog boven de haar omringende bebouwing op het statige, elegante Theresiaplein, en ik herinner me hoe ik eens steun en troost zocht in mijn verre, voorbije jeugd onder haar dak en in haar interieur alsof het geloof van...

Als ik het flatgebouw genaamd "Berkenrode" passeer met bus of auto, weet ik dat je daar bent, dat daar, op die velden, onder die oude eik, eens je zilverwitte as is uitgestrooid, mama! Dat was je wens; daar wilde je voorgoed rusten. Je portret in grijstinten siert mijn wand. Je draagt daarop...

Het is niet ver lopen vanuit mijn stille stadse woning naar de Kwaadeindstraat. Ik passeer woningen met tropische palmen voor de deur, welhaast afkomstig uit vreemde contreien, als gasten die hier in dit land misplaatst zijn. De woningen sluiten zich als het ware vijandig voor me af en deze...

... Alle Latijnse namen uit de geneeskundeboeken passeren de revue in een afspraak bij een arts, tot ik verbolgen uitroep; kan dit ook in het NEDERLANDS, ik heb geen bul aan de muur hangen! En ik zweer je: zo'n arts maakt een ommezwaai van hier tot Hiroshima, want ineens wordt er in begrijpelijke...

...we de geblindeerde ramen van de kunstacademie passeren, lachen we nog om kunsten en kunstjes die daar vertoond worden en die het daglicht niet kunnen verdragen, maar spoedig al moet ik afscheid nemen van de mij door het lot toegewezen tijdelijke metgezel..... Bij het station bewonder ik een...

Vandaag geen lyrische beschrijvingen van oogstrelend opkomend zonlicht op herfstachtige boomtoppen. Vandaag is er de confrontatie met een druilerige depressieve grijze regenochtend in december en een stevige tegenwind. Het opstaan uit bed ging al wat stroever vanochtend. Ik ben denk ik wat vermoeid...

...vrouwen van de kalender met hun feeërieke kledij kijken zelfbewust in de spiegel, maar alle lentes passeren..... Mijn vader stierf op 8 maart 1997.

...zich centraal in de wijk Theresia. In de avond passeren we met de auto de oude kerk, bekroond door de driehoek van haar leistenen dak en vinden we onze weg door de kronkelige doolhof van de straten. Ik ben genodigd voor notuleerwerk dat ik al dan niet naar tevredenheid zal verrichten en met...

...besloot nu geen stennis uit te lokken en haar te passeren met een uitdrukking van volmaakte onverschilligheid en apathie op mijn gezicht, alsof het gewoonweg niet waar was dat wij elkaar wel degelijk gekend hadden en dat ze uit zuivere ondankbaarheid, dan wel uit andere, mij onbekende motieven mij...

...voorgrond, in pasteltinten, een gedeelte van een passerend schip. Uit de blinkend-metalen schoorsteen kringelt een rookpluim. Onder de brug, heel ver weg, tekenen zich met alle scherpte de zwartgekleurde lichaampjes af van eenden, dobberend, deinend en drijvend op de woelige stroom. De avond...

...en als ik dan weer het massieve gebouw passeer waaop over de hele gevel met trotse en forse zwarte letters staat weergegeven: "Koning Willem II College" en waar donkerblauwe luifels neerhangen; het gebouw dat volgens vele goedmoedige maar onderontwikkelde stadgenoten "De Willem II School"...

In Tilburg Zuid bevindt zich in een achterafstraat op een eerste verdieping een merkwaardige ruimte. Ik passeer het pand nog weleens met de Regiotaxi. Eens, in lang vervlogen jaren, was daar mijn etage. De ramen zijn nu geblindeerd. Maar destijds stond in de langwerpige ruimte voor het zuidelijke...

...mijn flat niet breed genoeg waren om hem te doen passeren. In mijn woonkamer stelde hij op het enige tafeltje dat ik beschikbaar had en dat gelardeerd is met lichtgroene latjes het metalen, zo welbekende apparaat op dat dient voor de oogmeting en op enige afstand, in de hal, de laptop die de...

...gaat. Niks aan de hand. Tot die treinen de grens passeren. Ik fiets over een mooie grensroute. Veilig en ongehinderd passeer ik twee spoorwegovergangen. Maar bij de derde moet ik remmen want de spoorbomen gaan dicht. Er is niet veel te zien, een paar bomen, een rechte weg en in de verte wat...

Zoon stapt met loeizware rugzak op de deur uit, hijst zich op zijn zadel. Het regent. Vorige week vergat hij zijn sleutel. Gelukkig zag zijn vader dit op tijd voordat hij zelf de deur uit ging. Man belde zoon onder schooltijd, fluisterend smeedden ze samen een plan, iets met schuur en zoveelste...

Zoon, 11, stapt met loeizware rugzak de deur uit, hijst zich op zijn zadel. Ik zwaai hem uit op weg naar zijn nieuwe school. Gisteren vergat hij zijn sleutel. Gelukkig zag zijn vader dit op tijd voordat hij zelf de deur uit ging. Man belde zoon onder schooltijd, fluisterend smeedden ze samen een...

.....en zo staat het beeld van het huis mij vaak helder voor de geest; het beeld van mijn dierbare geboortehuis. Het droeg de namen van mijn voorouders in zwarte letters op wit email: "Broeckx-Schmitz". Haar drie verdiepingen waren met elkaar verbonden door bochtige trappen met wit gelakte...

...ooghoeken zie dat de éérste mij rakelings wil passeren doe ík per ongeluk een klein stapje achteruit. Geschrokken van mijn beweging schiet het stuur uit de handen van de slungelachtige puber en zónder te kijken weet ik hem languit in de dikke drek achter mij. Nummers twee, drie én vier...

...zo trouw en standvastig noord en zuid verbinden, passeren. Het stadion van Feyenoord zal ons verwelkomen en daarna zal spoedig de indrukwekkende hoogbouw van de randstedelijke metropolen, die wellicht terecht kan duiden op een vileine megalomanie, in zicht komen. In schrijnende tegenstelling...

...vol Pieten, ze toeteren naar iedereen die ze passeren en zwaaien vrolijk. 200 meter verderop rijden ze langs een groepje jongens van een jaar op 17. Toet toet, zwaai zwaai doet zwarte piet. Het enige wat hij terugkrijgt is een meerstemmig "rot op naar je eigen land". Is de haat zover...

...de catacomben van het ziekenhuis en op mijn bed word ik vervoerd door de lange gangen en zie een werveling van beelden in vogelvlucht aan mijn ogen passeren. Tenslotte verschijnt een arts aan mijn bed: "Nee, mevrouw, er is niets geconstateerd". Mijn tranen vloeien. Ik mag naar huis......

...om de onderbroken kreetstreep links en rechts te passeren. Trajectcontrole beweert kolommen waaruit ik mag kiezen, links snelheidsduivels, rechts langzaam maar zeker, door het midden de weg omhoog naar godverdegodver de enige ware. Ik heb een hekel aan de constante stroom aan blokjes die mij...

...oplichten in de donkerte, waarna de voertuigen passeren en hun weg vervolgen. Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar: een kort, hel verlicht moment tussen oceanen van eeuwige duisternis? Enkele vroegere, geliefde metgezellen, die een stuk van de weg aflegden met mij, moesten al vaarwel...

...van ons gevoelsleven nauwelijks en wij, stammend uit een andere tijd, uit een andere jeugd, lieten aan ons voorbijgaan, passeren wat anderen aansprak, anderen beroerde en het applaus was overdonderend en terecht.....

...grijsharige medepassagiers ontging mij. Als door verstomming overvallen zat ik erbij. We zouden weer afscheid nemen van Nijmegen en van haar Waalbrug en de dorpen in de omgeving passeren: Afferden, Beuningen, Druten, Ewijk. Mijn oude ogen lieten de tranen tenslotte toe. Maar ondanks alles...

...ben ik ervan gecharmeerd allerlei door kanker vervormde lichaamsdelen in bizarre volgorden en combinaties aan mijn slapende geestesoog te zien passeren. Iedere nacht wordt mij een excursie vergund door de krochten en afgronden van mijn onderbewustzijn, die ik best op prijs kan stellen.

Als ik het St.Annaplein passeer met de bus, weet ik dat daar achter de gevels van de huizen, achter de welhaast geblindeerde, in het zonlicht blikkerende ramen zich nog steeds de kamer bevindt; mijn eerste kamer, sinds jaar en dag door iemand anders bewoond, wellicht door een jonge student, die...

...neringdoenden vormt. Ik moet een poort passeren om het huis van mevrouw de Pedicure, mij bekend van voorgaande gelegenheden, te bereiken. Mevrouw verwelkomt me al in de deuropening, maar de vraag is of ze zo afwerend is wegens het zo onschuldige, nutteloze en banale praatje dat ik eerder...

Op mijn dwaaltocht door de labyrintische gangen van het Twee Steden Ziekenhuis aanschouwde ik een merkwaardig aandoende wandschildering, mogelijk bedoeld om het sombere gemoed van slachtoffers en gedupeerden op te vrolijken met de afbeelding van een onschuldig, dartel haasje met opstaande flaporen...

...en ik volg ze tenslotte tot de uitgang. De dag neigt ten einde en de bus zal de panorama's van mijn jeugd passeren als ik huiswaarts keer. Ik ben in een andere wereld geweest.....