Alle inzendingen over verten

Mijn broer wacht al op mij. In de verte zie ik zijn gestalte vóór de glazen deur die zijn armzalige appartementje begrenst als danst hij een mallotige, onzinnige dans, ten teken van zijn krankzinnigheid. Ik heb paaseitjes voor hem gekocht; kleine eitjes, omhuld door een paars, glanzend papiertje...

Ik was genodigd in haar rommelige en ongezellige kamer. We schreven: de vroege zomer van het jaar 2019. Mevrouw had haar oude handen meteen al over die van mij gelegd met een gebaar dat alles zei, alles betekende. Later, in de zaal van het Zorgcentrum draaiden de wijzers van de klok aan de wand...

Aan mijn zijde liep zij in jonge jaren, toen de koorts van de liefde haar nog niet in zijn greep had. Haar jeugdportret toont de argeloosheid, onnozelheid en onschuld van een kind. Ze is mijn dierbare zus met wie ik eens een zolder deelde en die mij in vroeger tijd de Latijnse namen van de bomen en...

In onze jeugd woonden wij in ons arbeidershuisje niet ver van het Tilburgse Leypark, dat daar in de zomer zonovergoten lag te schitteren met al haar vegetatie. Het was ontworpen door tuinarchitect Leonard Springer. In de verte, voor onze ogen nauwelijks bereikbaar, bevond zich een wit huis, een...

....en in die vroege jaren, de jaren van mijn kleutertijd, kwam steevast de bus voorrijden aan de Ringbaan Oost, bestuurd door ome Rob, bekend en geliefd bij alle kleuters. De paviljoens van "Kleuterheil", met haar zwembad en met in de verte het huisje van Hans en Grietje dat we zelden bezochten,...

Aan de rand van he grote veld stond een verlaten graanpakhuis. Niemand kwam meer in dat oude bouwsel. Toch waren tussen die gebarsten muren nog heel wat zakken vol tarwe- en gerstekorrels Hoeveel jaren lag dat vergeten graan daar? De muizen die in het gammele pakhuis woonden, konden daar hun hele...

Hier loop ik dan. Tegen de ijskoude striemende wind in. Het is als heeft de atmosfeer de oostenwind geschapen om de mens te laten zien, nee te laten voelen wie de baas is. Die droge ijskoude oosten wind welke je longen tart. Zelfs het ademen doet pijn. Ik loop over de landweg die her en der...

De bouw van de nieuwe flats aan de Lage Witsiebaan nadert zijn voltooiing, en zo zal mijn eveneens nieuw-verworven vriend mijn buurman worden. In de verte, vanuit mijn raam goed zichtbaar, rijzen de aaneengeschakelde woningen op, als bunkers, nog kaal en leeg en vele technische en dienstverlenende...

...buiten werpen en voor zich uit, naar de dag, naar de toekomst, naar de schijnbaar veelbelovende verten die nooit hun beloftes waarmaken......

Ik heb mijn eigen zonsopkomst en zonsondergang in de Nassaustraat. 's-Morgens vertonen zich pastelkleurige flarden aan de horizon en in de nacht en ook overdag strekt het panorama van de omgeving zich voor mijn ogen uit. 's-Nachts observeer ik het licht van de straatlantaarns op een terrein aan de...

Het is een merkwaardig "museum" in Nijnsel, waar in twee grote "loodsen" tal van artefacten bewaard worden, voor de toekomst of kennelijk voor de eeuwigheid en het wordt omringd door uitgestrekte grasvelden met in de verte een vijver die blinkend de hemel weerkaatst in haar oppervlak. Zelfs...

Veel herinnert me aan mijn jonge jaren; veel springt naar voren uit de wirwar van herinneringen en indrukken en veel is verzonken in het moeras, in de krocht, in de put van de vergetelheid, van het voorgoed vergeten. Uit de verte van mijn kindertijd duiken de gebeurtenissen op, een voor een en...

Op mijn pc heb ik als achtergrond een foto uit Noorwegen. Het is een fjord. Ik heb de foto ook afgedrukt, maar dan werkt hij niet zo dramatisch als op mijn pc, waar hij toch wat groter is en waar het licht van de zon toch wat lichter is. De foto is een Rembrand. Hij is laat in de avond genomen....

In de verte bij de uiterwaarden klonk het geluid van kwakende eenden. Er kwam een boot aan die me deed denken aan die van Sinterklaas: type klassieke stoomboot met ronde ramen. Hij had flink de vaart erin. 'Domenica' stond er in gouden letters op. Ik voelde een lichte triomf op deze zondag. De...

De foto oefent door de atmosfeer die ze uitstraalt een goede werking uit op al mijn zintuigen. Ze toont het antracietgrijze water van het Wilhelminakanaal met in de schimmige verte de ijzersterke constructie van de ophaalbrug. Nog juist op de voorgrond, in pasteltinten, een gedeelte van een...

De MacAllisterstraat in Tilburg is ongetwijfeld vernoemd, zoals ook de straten in haar omgeving, naar een van die generaals of bevelhebbers die 75 jaar geleden zo manmoedig onze stad mede bevrijdden van haar brute overheersers.... Mijn taxi met spraakzame chauffeur bracht me daar en daar bevindt...

...drie op..... Na het eindexamen waaierden de klasgenoten uit; ze verdwenen in onachterhaalbare verten; geen van hen heb ik ooit teruggezien.

Vóór het paviljoen dat de zwakzinnigen, alsmede mijn broer, huisvest en waar zorgzame verplegers over hem waken, houden een kromme berkenboom en armzalige takken die een zwakke bloei tonen in het hoopvolle vooruitzicht van de lente, nauwelijks het leven.... Een patiënt in een rolstoel,...

De naam "Benatzky" is ongetwijfeld Russisch en mogelijk van een componist, zoals ook de andere namen van musici die zo prominent zijn in de wijk. In het kleine zaaltje waarin we zullen gaan sporten vanavond liggen de attributen hiervoor al klaar en de loopband en hometrainers staan opgesteld....

Het was een verraderlijke zonnige ochtend. Zo eentje waarvan je kijkend uit het raam, denkt – wat een heerlijk weertje; geschikt om een lekkere lange wandeling te maken. Toch na een poosje verdwijnt de zon even achter de voorbij drijvende dreigende wolkjes. Dan toch maar even buiten kijken en...

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde...

Er was eens een lief klein hondje, zijn naam doet er niet toe, maar ik noem hem Vlekkie. Guitig snoetje, diende baasje en vrouwtje naar behoren, kreeg op tijd natjes en droogjes, blikte vervolgens omhoog in dankbare oogjes. En toen ging het helemaal fout, Vlekkie kreeg alleen maar eten als er...

Of ik hem gezien had, vroeg je mij, in mijn lucide dromen. Een antwoord had ik niet. In duister van het niemandsland was ik alleen en zonder vragen. Ik had hem wel gezien, maar er niet over gesproken. Die nacht toen de stilte veertien talen sprak, zag ik hem met zijn schimmel op het dak, maar...

Golven bestoken het strand, deinen als het gezicht van de storm steeds gericht op het land. De schuimbekkende vloedlijn wordt als wolkjes gegrepen door de draaiende wind. Vervliegt grillig over land, over water als sneeuw voor de zon. Achter mij spoort mijn ijver, stap na stap. Voor even, tot het...

Het honderdjarige park moet aan haar zoom een nieuwe, kolossale villa verwelkomen. Maar deze villa is in feite een restaurant, met het uiterlijk van een gigantisch, uitvergroot herenhuis met talloze vierkante ramen op haar twee verdiepingen en een kolossaal grijs puntdak van leistenen waaronder een...

Het is stil op het strand Vanaf ons balkon zie ik een onbekende enkeling dik ingepakt langs het water lopen Er staat een frisse aanlandige wind en het is zwaar bewolkt Grauwe, grijze achtergrondswolken roepen het beeld op van een ernstige, herfstige dag, ook al is het bijna mei In de verte op...

...tevergeefs naar het verre continent, naar de verten die hem hadden opgeslokt en het gemis woog loodzwaar en ondraaglijk op haar, evenals het flagrante onbegrip van vele anderen. En in de lente, daaraan voorafgaand, had zij nog de rozerode bloesems aanschouwd in de tuinen van de...

Uit de oude as laaiden soms nog vonken op als er een sporadisch, incidenteel bericht kwam van over de oceaan, uit de verste verte, een teken dat ook in ZIJN hart de liefde en vriendschap niet helemaal afgestorven, uitgestorven, gedoofd waren. Daarna weer de radiostilte en de leegte, het...

We hadden afgesproken in het Café-Restaurant en in de verte zag ik haar opgestoken hand. Dichterbij gekomen zag ik dat zij het vlassige haar had van een zestigjarige dat zijn glans en glorie volkomen verloren had en dat krioelde en woekerde op de schedel. Ze was me toegewezen als vrijwilligster...

Nog siert de foto van de oude Karelsbrug in Praag mijn wand. Op de voorgrond een lantaarn die het beeld diepte geeft. Verder weg op de brug een levensgroot kruisbeeld en in de blauwachtige verte de kerk met mij nu onbekende naam. Het bezoek aan de koninklijke of zo men wil keizerlijke stad vormde...