Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

TARWEDOL

Aan de rand van he grote veld stond een verlaten graanpakhuis. Niemand kwam meer in dat oude bouwsel. Toch waren tussen die gebarsten muren nog heel wat zakken vol tarwe- en gerstekorrels
Hoeveel jaren lag dat vergeten graan daar? De muizen die in het gammele pakhuis woonden, konden daar hun hele leven van eten.
Daarbinnen was het steeds een getrippel,gespring en geknabbel aan die zakken vol voeding. De muisjes hadden het hier reuze naar hun zin. De meeste van die diertjes waren nog nooit buiten het pakhuis geweest!
Een van de jongere muizen keek 's avonds eens naar het raam, dat een heel groot blauw vlak was. Dat blauw werd al donkerder en donkerder. Daarbij kreeg het raamkozijn een paarse tint. "Daar wil ik nu even wezen," dacht de muis, die Tarwedol heette.
Het diertje klom op een zak, die rechtop stond. Daarna één grote sprong: hij zat op het kozijn. "Wat een geweldige wereld achter het raam!" ging het door hem heen. "Een donkere oneindigheid met allemaal trillende lichtpuntjes. Daar heel in de verte... Ja, daar is nog net een bleek schijnsel te zien."

De volgende avond zat Tarwedol met een paar andere muizen bij het raam.
"Kijk eens naar het schijnsel dat ik gisteren zag!" riep Tarwedol. "Heee, maar nu ziet het er anders uit. Mooier!"
"Ja," antwoordde een kameraadje. "Het is net een gele muis met een prachtige, lange staart."
Allemaal staarden ze naar de komeet, die aan de donkere einder blonk.

De dag daarop stond het oude graanpakhuis in brand. Alle muizen snelden angstig naar buiten. Weg uit die rook vol doodsgevaar!
"Wat moeten we in deze wereld doen, die we nog helemaal niet kennen?" klonk het overal piepend, nadat de diertjes het vege lijf gered hadden.
Urenlang keken de muizen radeloos naar de geweldige vlammen, waarin hun vertrouwd domein knetterend en krakend verging. Welk lot wachtte hen?

Tenslotte begon de schemer te dalen. De wijze Tarwedol liet zich horen:
"Nu het avond is, zien we in de verte die grote, lichtgevende muis. Daar zullen we naartoe gaan."
Al die wanhopige diertjes liepen achter Tarwedol aan, in de richting van die geheimzinnige staartster.
Veel muizen zagen dat hemellichaam als iets dreigends. Bevreesd liep ze naar links of naar rechts om zich ergens te verschuilen. Voorgoed verlieten ze de grote groep.
Andere muizen roken lekkere geuren. Was daar goed voedsel tussen het gras of in het verre bos, dat leek te wenken? Ze volgden hun neuzen, gingen hun eigen gang.
Tarwedol en zijn vrienden bleven naar de staartster kijken. Ondanks heel wat moeite liepen ze erheen.
In de omgeving klonken bangmakende geluiden.... Gevaarlijke dieren? Iets anders om beducht voor te zijn? Maar de ster gaf hun moed om voort te gaan.
Die flonkerende verte riep zachtmoedig, deed hen al het verleden vergeten, gaf verlangen naar het onbekende, vertrouwen in hetgeen wachtte...

Schrijver: Han Messie, 7 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: dieren

2.0 met 1 stemmen 290



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)