Alle inzendingen van Jorrit

We hebben weer een lekker spul bij elkaar liggen. Drie pneumonieën, de een nog zieker dan de ander, op bed 4 een vent die teveel pillen en drank genuttigd heeft en daarna na een gevecht met politie in de cel totaal out gegaan is, een vrouw waar de kanker steeds verder is opgerukt door haar...

“Ken je dit?” Nee ze kent het niet. Onvervalste jaren 70 rockmuziek klinkt een beetje blikkerig uit de kleine boxjes die hij aan z’n diskman heeft vastgekoppeld. Niet bepaald muziek die bij het strand en het haast Spaanse sfeertje om haar heen hoort. Halverwege breekt het nummer af. “Dat...

Woemi wil schaatsen. Dat is in ieder geval wat. Gisteren zouden we gaan wandelen. Maar het weer: alweer regen, alweer wind. Dus moet ze nodig doen wat ze de hele week heeft laten slabakken. Stofzuigen, de was wegwerken, de boodschappen. Misschien komt de jongen nog. Dan maar alleen, jammer....

De caravan staat. Ik ben vroeg, zeker twee weken vroeger dan toen, met Woemi. Het was ook een prachtige dag ervoor. De meegenomen korte broek kon meteen aan. Zelfs nu nog is het opvallend zacht. De wind is gaan liggen, er is volle maan. Een bonte specht en een roodborst al met het blote oog...

Boos is ze, zeg maar gerust woedend. De tante van Woemi. Op mij. Uitroeptekens en een groot lettertype onderstrepen haar boosheid, bewijzen haar gelijk. Ik heb het gewaagd om een van mijn verhalen aan de webmaster van een historische site aan te bieden. De schok is groot nu ze dat ontdekt...

Ik ben laat. Te laat. Maar als ik ‘m stevig intrap valt de schade nog te overzien. Vlak voor Alkmaar: file. Ik vlieg er bijna bovenop. Het staat muurvast. Een auto en twee busjes zijn boven op elkaar geklapt. Gelukkig alleen maar blik zo te zien. Ik zie jonge binken staan. Nonchalant, niet onder...

Ik ben helemaal in de klassiek. Dan weer alle pianosonates van Beethoven. Richter, fantastisch. Verder met de opera’s van Puccini, ik weet niet eens welke uitvoering ik beluister. Het Kruidvat, goed en goedkoop. De buren hebben een andere mening. Maar op de fiets ben ik vrij. De mp3 gaat helemaal...

‘Je krijgt toch geen buikje hè?’ Nou ja, ja, nee. Een slecht werkende alvleesklier heeft me altijd behoed voor het ergste. In de ogen van Woemi dan. En van de jongens. De dokter heeft de pillen opgehoogd. Ik slik nu de dikke. Als het bij die kleintjes was gebleven had ik er nu 12 per...

De ondergaande zon kleurt de rivier rood. Op het strandje is niemand te vinden. Mijn tante heeft me lang vastgehouden. “Kom jongen, eette ge nog es wat”. Voor mijn tante blijf ik dertien. Niet dat het eten me niet smaakt, zeker niet. Maar goed eten, dat is veel eten voor mijn tante, veel en vet...

Het is niet bepaald haar weer. Woemi hield van mooi warm zomerweer. En als ze daar was was het altijd mooi en warm zomerweer. In haar herinnering dan. En graag liet haar dan zo dromen. Zeker toen ze zo ziek was. Het is fijn om te denken dat je leven vroeger, toen je jong was en kind was, goed was....

Het gesprek met Cornelis verloopt moeizaam. Ik kan het niet laten om hem te plagen. Cornelis houdt daar niet van. Het is een man die graag serieus genomen wil worden. Een belangrijk man, ooit, vroeger. Humor heeft hij zeker, maar zelfspot nee, dat kent hij niet. ´Ik ga opruimen´ beweert hij met...

Ik kijk met Woemi naar de sterren. Het kan. Vanmiddag zag het er even somber uit. Ze was een lens kwijt en dacht die ie nog ergens in haar oog zat. Minutenlang pijnigde ik haar en onderzocht haar oog. Niks natuurlijk, gewoon kwijt. Gelukkig had ze nog een reservepaar bij zich. Zo begint het. Ik...

Ze zijn druk met behangen. Het valt ze knap tegen. De facelift van de slaapkamer waarin Cornelis en Charlotte na dertig jaar achterstallig onderhoud eindelijk in hebben toegestemd is geen sinecure. Twee zoons en een dochter hebben ze samen. En dan is er nog Woemi, de dochter van Charlotte....

Ik ben mijn computer aan het opruimen. Foto’s, muziek, e-mails, het ding is overvol, en traag. Ik worstel me door jaargangen Woemi. Jaren van verliefd zijn. Ik woonde nog bij Mischa, maar zat bijna elke avond boven. Vanuit mijn kamer had ik een prachtig uitzicht over de wei, zag de snelweg en het...

Het is weer kut met peren. Twee weken bergen, met het nodige heldere, frisse maar ongezuiverde bergwater hebben me een leuke darminfectie opgeleverd. Giardia lamblia. Een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade. Het begint met een, twee keer hevige diarree, daarna wordt het allemaal wat...

Wolkers is dood. Ze tellen hem niet bij de Grote Drie. Misschien terecht, ik weet het niet. Van die drie heb ik te weinig gelezen. Maar Wolkers heb ik verslonden. En ik niet alleen. Daarom siert z’n markante kop alle voorpagina’s, toch mooi. Zijn schrijven was misschien te eerlijk, te weinig...

‘Waarom ik niet kwam' wilde Bart weten. Eerst had ik nog interesse geveinsd. Niet dat het mijn ding is die reünies. Maar goed, het zou voor mij de manier zijn om haar nog een keer te zien. Liselore. Bart stuurde me de lijst. Veel oud-klasgenoten hadden de moeite genomen om een verhaaltje erbij...

Hij is ongenaakbaar. Met zijn stoere robuuste lichaam en zijn enorme op polaire koude berekende slaapzak geeft hij me weinig ruimte in ons lekke tentje. Daar begint het al mee. Ik moet en zal mijn plaats weten de komende twee weken. En dan is bijna nooit naast maar bijna altijd achter en soms ook...

Woemi is nieuwsgierig. En dus drukt ze haar neus tegen het glas. Ze zijn er niet, en veel valt er voor niet te zien. ‘Wat een kast’ zegt Woemi. Want behalve nieuwsgierig is ze ook jaloers. Nog even en ze begint over ‘in onze tijd’. Ja, toen was het weed, drank, seks en vooral veel...

Nacht. Het regent in de film. Het is veel en lang nacht. Dat betekent dat je de helft van de tijd geen bal kan zien op het kleine schermpje dat ons gegund is. De geesten die zich aankondigen met onheilspellend geluid zijn voor mij niet te horen. Het geluid staat te zacht, in afwachting van de grote...

Het gaat goed met Woemi’s kleine neefje. Elf jaar is hij, en nu al heeft hij zijn grote passie gevonden: zingen. En hoe. Ze hebben hem weer gecontracteerd voor tien keer ‘Tarzan’. Eigenlijk is hij een centimeter te groot. Dat ziet geen hond, alleen een kniesoor die daar op let. Het...

Het is al laat. Te, vindt Woemi, die daarom verwijtend haar mond houdt. Als we niet uitkijken missen we nog de jongen. Is ie al op weg naar zijn vader. Dan zwaait er pas echt wat voor me, ik weet het. ‘Jij ook altijd met je lusjes’. Het is niet de eerste, en zal ook niet de laatste keer zijn....

Hij heeft een maand bijna niks van haar gehoord. Eerst, toen ze er pas was, bijna elke dag. De Grote Stad. Het viel haar zo tegen. Niks dan bos en inrichting. Haar klasgenoten. Ook al van die provinciaaltjes. Beter zo, dacht Hans. Geen concurrentie. En misschien zou ze wel snel weer terugkomen. Dat...

We lopen door Rome. Woemi vertelt. Eigenlijk heeft ze het er nooit over. Haar abortus. Het is geweest, over en klaar. Een jeugdzonde, een faux pas. Het was een vriendelijke dokter, dat weet ze nog. Een beetje gehaast misschien, zakelijk ook wel, maar geen verwijtende blikken, geen preek of boze...

Het is klaar. Na de zomer zal Woemi naar een andere afdeling gaan. Ze heeft een voldoende gekregen. Waarom weet ze zelf ook niet. De helft van de tijd is ze in de grote afdelingskeuken te vinden. Bij haar grote liefde, het paddenjong. De andere helft van de tijd zit ze in de huiskamer, roept...

Hij was twaalf toen er een ongeluk gebeurde. In het bedrijf van zijn vader, een kuiperij. Ooit de derde van het land, later failliet. Vijf en veertig man op straat, voorzieningen had je toen nog niet. Maar dat terzijde. Een van de enorme zaagmachines was ongemerkt van zijn bouten losgetrild en...

'Niet piekeren' zegt het meisje tegen me. Meestal is er niks aan de hand. Ik heb gewoon een chagrijnig smoel van mezelf, zeker als ik alleen ben. En op de foto, dan is het het ergst. Ik heb er wel een beetje m'n handelsmerk van gemaakt, en die zeldzame foto waar ik lachend opsta verdwijnt al...

Hij wacht op haar. Als ze naar de feestent loopt komt ze langs zijn huis. Ze ziet hem, zwaait, hij komt naar buiten en samen lopen ze verder. Na twee dagen, halve nachten feesten weet ze hoe ze het moet doen. Niks indrinken en voorfeesten thuis. Goed eten en dan een paar uurtjes voorslapen. Een,...

Er is een hondje aangereden. Een groepje mensen, meest kinderen, dromt samen, twee dierenambulances verlenen bijstand. Het lijkt wel op een heuse reanimatie. Ik weet het niet, ik heb niet zoveel verstand van hondjes, maar volgens mij is het hondje dood. Morsdood. 'De Chinees heeft het gedaan'...

Gisteren was ik op een begrafenis. De vader van een vriendin. 62, niet oud. Allemaal dachten we dat hij zich dood zou zuipen. Het werden complicaties bij chemo. Het was niet druk, je kon de koppen tellen. Dat deed ik dan ook: eenentwintig man. Een paar vrienden van mijn vriendin, een man uit de...