Hartenkreten

Tanka Huizen vol scheuren storten in, zijn verbrokkeld, verdwijnen geheel: op het gehavende zand bloeit een prachtige wildtuin. Tekst in proza In de Bredase wijk Heuvelkwartier (met name Hudsonstraat, Nova Zemblastraat, Roggeveenstraat en Jan Ligthartstraat) werden een aantal kleine f...

Van het Wagnerplein in Tilburg maakt men zich wellicht - en ten onrechte - een idyllische voorstelling. Na de renovatie is het Winkelcentrum getransformeerd tot een gigantische betonnen "koopgoot" die een welhaast demonische indruk maakt en waar de adepten van de koopverslaving rondsjouwen in hun ...

Negenenvijftig jaar geleden heeft de onverbiddelijke dood haar jonge echtgenoot overvallen en nog legt de weduwe bloemen op zijn graf. Haar negentigste verjaardag nadert en ze is teruggekeerd naar het dorp van haar huwelijksjaren waar men haar kent, waar de nu oud geworden vrienden uit haar jonge ja...

Ze trippelde op haar hakjes door de sfeerloze en kale gangen van het gebouw aan de Spoorlaan en met haar parfum charmeerde ze haar collega's. Daar was niets mis mee. Mijn bonnetjes van mijn luttele aankopen moest ik bij haar inleveren en ze keek vol interesse op het computerscherm naar de sites v...

Ze had mijn stem gehoord die doorgedrongen was tot in de kamers van haar appartement, waarmee ik haar buren om hun telefoon vroeg. Snel kwam ze naar buiten en schoot ze te hulp. Met blikken op haar gezicht als van een lieftallige Madonna die medelijden of mededogen dan wel verbazing schenen uit te d...

Men moet het prettig kunnen vinden in het stadscentrum te midden van het winkelend publiek, de menigte en de jongeren (ook als men dit verafschuwt?). Mijn gang erheen was moeizaam; ik sleepte me voort om tenslotte op een terrasje een warme chocomel te consumeren en de paarden te observeren, de e...

De lieftallige secretaresses, allen blondines, die de kamers, gelegen aan de lange gang, bevolkten, gekleed in "nette" mantelpakjes, gelardeerd met hun parelkettinkjes, herinneren Sandra en ik ons nog zo goed.... Op kantoor scheen "horizontaal" de "enige taal" te zijn, zoals ik een collega ...

Ik bewaar nog altijd de icoon waarop afgebeeld een lieflijke Madonna met kind in tedere omhelzing uit de erfenis van een honderdjarige tante die voorgoed rust op het idyllisch aandoende kerkhof aan de Kloosterstraat. Ze noemde zich onze liefhebbende tante, maar spaarzaam en sporadisch bezocht de fam...

Mijn mooie laptop is bezweken en is nu gedumpt op een stortplaats en ik betreur ons afscheid. Bij gebrek aan kameraden en vriendschappen was het apparaat mijn "true companion" met haar uitgebreide en ingewikkelde capaciteiten als van een menselijk brein en voor "onze" site typte ik er mijn sch...

Opnieuw een zonovergoten dag, de zoveelste op rij en de vooruitzichten zijn eveneens, volgens de weervrouw: nog meer zon, warme Pinksterdagen en misschien als klap op de vuurpijl, krijgen we donderdag regen, onweer en meer van dat moois. De natuur schreeuwt om vocht, maar het is ondoenlijk om - zoal...

Het gewone “ gewoon” is zo gewoontjes geworden dat we er nauwelijks van opkijken, het gewone gedoe van alledag daar kijkt ( of hikt) niemand meer tegenop. De hele gewone dingen, de ongedwongen normale mooie dingen, waar je toch echt geen moeite voor hoeft te doen, zijn bijna in de ban, neen, nie...

Als ik naar de titel kijk word ik spontaan weer misselijk, ga bijkans over m’n nek, want het drama dat zich afspeelde tart elke verbeeldingsvorm. Te beroerd om erover te praten probeer ik het dan maar neer te zetten, als voordeel dat het uit mijn hoofd gehaald wordt. Ik rijd op een vrij drukke ...

Soms zijn afspraken van welke aard ook, niet leuk, fijn of aangenaam maar ik heb er een oplossing voor gevonden, zeer zeker voor juist die afspraken waar ik best een klein beetje tegenop zie. Een afspraak in het ziekenhuis, trouwens nu al helemaal want tjonge jonge wat een gedoe om er sowieso binnen...

Verdorie, wat een waardeloos nieuws, en blij word ik er al helemaal niet van, een poosje geen zegels kunnen kopen bij AH is nog te overzien maar rigoureus stoppen met “wilt U nog koopzegels” verdorie wat een rotstreek. Jaja ik weet het wel, het kan in een app, maar dat wil ik dus helemaal niet, ...

haiku: Het wuivende gras, gedicht, sprookje, jong of oud, steeds blijft dat spreken. tekst in proza: Die polderweiden in de zonneschijn vol hoog pluimgras, dat sierlijk en fluisterend heen en weer zwaait in de zachte wind... In vele gedichten, vertellingen en kinderrijmpjes wordt dit na...

Op een troosteloze zondag als vandaag moet je extra je best doen humor te bewaren. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ons dat hier erg goed lukt, geen van beiden staan te springen om te worden natgeregend en dus vermaken we ons opperbest binnen! Eega zit te hobbyen aan de tafel en ik zit heerlijk on...

Elke week zag ik haar, elke week een praatje, over van alles en over niks over kinderen over het weer kortom wat er ook voor onderwerp was, we hadden het erover. Als zij zich even omdraaide, was haar man degene die het gesprek gezellig voortzette. Allemaal elke week, vaste prik. Natuurlijk wiste...

Gisteren ontmoette ik Janneke en raakte met haar aan de praat. Haar naam kwam ik pas te weten toen we afscheid namen en zij linksaf sloeg richting het stationsplein om de bus naar Oldenzaal te halen en ik rechtdoor liep naar huis. Een vreemd einde bijna toen we elkaar een hand gaven. Doorgaans drukt...

En nu voelt de ‘georganiseerde’ sport ook al nattigheid. Zaalsporters zeiden hun lidmaatschap al vanaf half maart massaal op. De sportfederatie heeft de bonden gevraagd of ze willen zoeken naar aangepaste competities of alternatieven. Want competities zijn opeens niet zo vanzelfsprekend. Het hoo...

We waren eens collega's; jij de fotograaf, ik de journaliste en we liepen zij aan zij en lachten en huilden met elkaar. Je droeg nog je chique colberts, bonte overhemden en kleurige stropdassen.... Achter de huizen verscholen in de Anselmusstraat woonde je met je vriend, die in vertwijfeling ach...

De bovenbuurman, die ik zelden ontmoet, omdat we in deze contreien allemaal vervreemd zijn van elkaar en omdat we langs elkaar heen leven als monniken in cellen, is jong, kennelijk gezond en stralend en florissant als ik hem ondanks alles gadesla vanaf mijn hooggelegen balkon als hij beneden in het ...

De Conradhof ligt verscholen en ingeklemd tussen de bebouwing, ergens achter het "kosmopolitische" lint dat de Korvelseweg met haar veelheid van al dan niet succesvolle neringdoenden vormt. Ik moet een poort passeren om het huis van mevrouw de Pedicure, mij bekend van voorgaande gelegenheden, te b...

De meneer in ons gezellige, nieuwe postkantoor aan de Hasseltstraat droeg een elegante "spuugkuif" en in de borstzak van zijn shirt een smartphone en een nutteloze balpen. Verspreid in de zaak lagen en hingen agenda's en kantoorartikelen en er stond een molen met kleurige wenskaarten om vrienden ...

De ongeving van de Zernikestraat biedt ongetwijfeld huisvesting aan zeer ijverige, liefdevolle en kordate Tilburgers maar de balkons van de woningen zijn rommelig ingericht met vooroorlogs aandoende tuinmeubelen en onduidelijke siervoorwerpen. Mijn vrienden wachtten al langer op mijn bezoek. Het ...

De bloempjes, de helgele kleine roosjes, ontluiken nu een voor een en bloeien op, hoewel een gedeelte van de knoppen voor altijd gesloten zal blijven. Het plantje werd mij geschonken door mijn liefste kameraden van de "Opstapbus" met wie ik jarenlang vele avonturen heb beleefd; de goedmoedige ma...

Vervolg op column nr 1984 Zo zijn we inmiddels vanwege dat ellendige nare spook een aantal weken verder, heeft het mormel vreselijk veel levens op zijn ( of haar) geweten en is het einde nog bij lange na niet in zicht, oh zeer zeker niet. Zodra de deur op een kiertje gaat, komt er een wind vol el...

Vandaag lag de kaart met de hartvormige uitsnijding in de brievenbus. Daarin het portret van mijn broer, zwakzinnig, en rondom het hart wanordelijke krassen, gezet door een kleurpotlood. Een kaartje eraan vastgeniet met de tekst: "Voor mijn liefste zus". Mijn broer mist mijn bezoek. Gewoonlijk gri...

Een milde en rustgevende atmosfeer - als van september - overhuifde de wereld in mei 2020..... Lange schaduwen vlijden zich over het gras en de Natuur had een leuk, idyllisch tafereeltje geschapen in de Dillenburglaan, want op de knoesten van de "gekandelaberde" platanen hadden duifjes een plaats...

De mannen in de witte pakken zijn in de inrichting gekomen bij mijn arme, schuldeloze broer die daar sinds jaar en dag zijn haveloze en armzalige "appartementje" bewoont. "Ik ben Joey", verklaarde één van hen en toen was de angst verdwenen en het ijs gebroken. Nee, het was geen Corona, maar de...

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je ve...