Bij een groot warenhuis in het hartje van de stad, waar we samen zo vaak geweest zijn (ik duwde je rolstoel voort en probeerde mijn tranen te bedwingen), verkoopt men, zo bleek mij, een soort wit geverfde "vlinderkastjes" die kunnen dienen als fotolijstje. Het portret of de foto bevindt zich dan in een zekere diepte, achter glas. In zo'n lijstje…

Ik was uiteindelijk gearriveerd in de kleine, uiterst kale kamer waar enkele zeer armzalige en knullige frutsels en fratsels op de vensterbank de laatste levensdagen nog op zouden moeten fleuren en veraangenamen van de man die al vijftig jaar mijn arme broer is, een ultiem slachtoffer en gedupeerde, en uit de muurkast waarin mijn broer zijn betreurenswaardige…

Wijnrode, meterslange, geplisseerde gordijnen vormen in Theater "De Speeldoos" in Vught een elegante en indrukwekkende scheiding tussen podium en publiek. Vóór het concert van het Vughts mannenkoor, dat vandaag plaats zal hebben, begint, ontmoet men elkaar in de foyer en begroet men elkaar hartelijk: de oudere heren met de joyeuze, frivole, zijden…

In de duister wordende kamer richtten onze blikken zich op elkaar. We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die ons allen wacht. Kerstmis naderde en mijn tante…

Deze keer kan ik er met de beste wil nauwelijks omheen. Ik zal het geloof ter sprake moeten brengen, iets wat ik sinds 2005 slechts enkele keren en in niet meer dan twee zinnen vervat deed, die de situatie of een samenhang in een vertelling moesten verduidelijken. Aangezien wij als gezin zelfs niets aan een geloof doen vond ik het daarom dan ook niet…

Het was een drukke bedoening tijdens de afscheidsreceptie van mijn onlangs verworven werkgever, gegeven in het oude, monumentale theater, dat ik nu voor de tweede keer bezocht en waar posters aan de wand veelbelovende theatervoorstellingen aankondigden en na mijn hartelijk bedoelde handdruk verklaarde hij zijn doodskist al klaar te hebben staan. Daarentegen…

Ze droeg het lange, grijs met blond gemêleerde haar, dat mogelijk eens helblond geweest was en dat haar wellicht als jong meisje gesierd had, in met elkaar verweven strengen, vastgespeld op het achterhoofd en ze vouwde de handen, als we even onderweg waren, vaak in elkaar op haar rug, een gebaar dat ik - terecht of ten onrechte - opvatte als een teken…

Weggestuurd bij mijn huisarts op een vroege, besneeuwde morgen; bij mijn huisarts die na haar lange carrière, overspoeld door nooit ophoudend en altijd aanhoudend menselijk leed van oneindige variëteit, en vooruitziend op haar aanstaande pensionering, zich de hardheid en beroepsdeformatie tot adagium heeft verheven, en die vergeten is dat de Mensenliefde…

'k Lag nog in bed, genieten van de koffie, want wij verkeren in de enorme luxe de slaapkamer tegenover de keuken te hebben en als je dan 's avonds zorgt dat de koffie klaar staat, dan hoef je alleen maar het apparaat aan te zetten, de gebruikelijke pit-stop richting toilet te maken en lekker terug om naar het nieuws te kijken, terwijl de koffie doorloopt…

Met mijn vijfenzestig jaren ben ik een jongbejaarde. Boven mij schemert een donkerblauwe hemel, die op komende levensavond duidt. Daarachter zie ik de einder als een zwarte bergketen: vragend en wachtend duister. Vlak voor mij ligt een bruine vlakte, verzoekt om rustig toe te kijken. Ergens, in het midden ervan, begint de grond enigszins te bollen…

HOE FOPPE ZIJN KERSTDAGEN VIERDE BIJ MAMA Eerst haalt mijn zwager mij op en we rijden angstig over de vierbaans snelweg van franeker naar drachten. Daar is de vertrouwde flat van aly waar ik vijf jaar woonde bij pi in drachten toen ging ik er elke week zomaar naar toe nu is het ver weg en das lastig ik bel mama wel elke dag hoor om mij te helpen…

In toenemende mate wordt mijn irritatieklier geprikkeld als ik de status van de gemiddelde Facebookbevolking lees. Wat een taaldiarree! Zoals die standaard rotzooi tijdens vakantieperiodes waarmee je wordt doodgegooid. Neem het woordje ‘genieten’. Indien het in volledige zin wordt gebruikt of als werkwoord, dan kan ik daar prima mee leven, maar als…

Met hoofdletters willen schrijven, met neonlichten die continue branden, met verf als een echte schilder overal laten weten: stop met pesten. Met nadruk willen roepen, voor mijn part schreeuwen tot je er schor van wordt, je geen stem meer overhebt: stop met pesten. Met krantenkoppen zo enorm, zo gigantisch groot, dat je moet gaan staan, de letters…

Het verschijnsel van de rommelmarkten schijnt nog maar nauwelijks aan haar triomftocht door de samenleving begonnen te zijn, maar daarentegen aan een telkens hernieuwde opmars toe te komen. Bij mijn laatste bezoek aan zo'n uitstalling had men weer gretig en opdringerig vanachter de kramen de waren aangeprezen en toen ik bij de bushalte zat, zag…

Waar het over gaat, kan ik niet vertellen zonder oprechte luisteraar. Degene die tegenover mij zat wilde het eigenlijk niet weten: een moeder die een kind doelgericht met de dood bedreigt. Het liefst wil men het afdoen met: dat lok je zelf uit. Verraad komt van een naaste die je hebt vertrouwd. Ik weet niet wat psychologisch erger is te moeten voelen…

Sluimerend is de dag op zoek, de wende wil telkens weer een etmaal en ik heb de sleutel op zak. Ik zie het donker in.…

Het Winkelcentrum Wagnerplein met haar overdekte winkelgalerij is mij maar al te bekend, niet in het minst omdat ik daar bij het bloemenstalletje een mooi en uitbundig boeket placht aan te schaffen met het zinloze doel mijn gedurende jaren onbeantwoorde en hopeloze liefde te fêteren en kracht bij te zetten. Vandaag, tijdens de gezellige Kerstdrukte…

Toen God de mens schiep, waren ze daar, en nou zit iedereen al met zijn mening klaar, alsof de bijbel van nummer één niet eender is als die van nummer twee. Men zei vroeger: twee geloven op één kussen, daar ligt de duivel tussen, maar die duivel hè, die heeft in de eerste instantie dus niks te maken met de schepping van de aarde. En ga nou niet met…

En eerst was er gewoon een bij, slechts eentje, maar al snel kwamen daar familieleden bij, aantallen waar een imker maar al te graag zijn bepakking voor aan wil doen... De bijen zochten hun heenkomen in van de lucht-gleuven, die in alle huizen verplicht zijn, dus ook in het huis van Wieteke. Die nam de beestje voor lief, ze is tenslotte een dierenvriend…

Het was in de lente van het jaar 2008 dat ik op toevallige wijze in contact kwam met de heer C. uit de Bellinistraat in Tilburg. Onze voorouders hadden betrekkingen met elkaar onderhouden in een verre, vooroorlogse tijd; betrekkingen waarover ik tot op dat moment niets wist. Een geelkoperen paraplubak was daarvan de stille en enig overgebleven getuige…