We waren op weg gegaan naar de bioscoop. De nacht lag al over de wereld en een lichte, bescheiden regen masseerde onze gezichten. De stad was al in feesttooi gehuld met een modernistische, magische Kerstboom voor het station en majesteitelijke guirlandes tussen de hoge huizen in de Willem II straat. Bij bioscoop CineCitta is men op alles voorbereid en de grote zaal van het welvoorziene restaurant ontvangt gastvrij vele bezoekers. De Duitse film getiteld "Das Lehrerzimmer" over conflicten op een…

Het nieuwe, fraaie toestelletje van de Intercom lichtte op en gaf een piepsignaal. Op het digitale schermpje naast de voordeur tekende zich, tegen de achtergrond van de flats aan de overkant, de zwaar verouderde gestalte van mijn vriendin af.
Mijn flat is fraai opgeknapt en hersteld als een zieke die na een kort ziekbed opgewekt en welgemoed het leven weer oppakt. Als iemand in wie de levenskrachten die uit hem of haar geweken waren als nooit voorheen zijn teruggevloeid.
Nog in de zomer was in…

In de ontwakende tuin, in het voorjaar, stonden de meisjes en hun ouders hand in hand. Een zwart-witfoto uit dat lang voorbije jaar getuigt daarvan. De stakerige, hulpeloze beentjes van de kinderen staken uit onder hun kledij. Het was op de dag van de Eerste Communie van het oudste kind en als cadeautje had ze een kalender gekregen met luikjes waarachter chocolaatjes schuilgingen. De jeugdige bruidjes waren in een lange processie door de wijk getrokken ter gelegenheid van het grote feest. Het…

We ontmoetten elkaar bij het station, bij de bushalte en ze sprak me aan. Ze was een gezette matrone, gesierd met hoofddoek en ik vroeg haar meerdere malen: "Kent u mij?", mede om de taalbarrière te overwinnen. Ik was verbaasd dat iemand te midden van een anonieme, zich voortspoedende menigte aandacht aan me wenste te besteden. De man, die mevrouw begeleidde, bekeek me met blikken waarmee hij me ogenschijnlijk leek te beklagen alsof ik mijn zogenaamde "zieligheid" van bejaard, alleenstaand…

Onze Stationsstraat waarin enthousiaste, ijverige heren zoals vaak in Tilburg de gewoonte is, aan het graven waren, was bedekt met een antracietgrijze, korrelige, mij onbekende substantie. De heren verzochten mij vriendelijk mijn voetstappen niet daar doorheen te leiden.
De Nieuwlandstraat was desondanks bereikbaar. Een vriendelijke dame verwelkomde me in haar winkeltje genaamd "Kunstlicht" waar de producten van haar handvaardigheid waren uitgestald. Voor mijn overzeese vriendin koos ik twee…

Ik stond te wankelen op mijn benen bij de bushalte, mij niet bewust van de ziekte die onvermoed al verder het terrein en gebied van mijn lichaam veroverd had dan ik wenste. Mijn lichaam zou me dwingen halt te houden voor de overrompelende longziekte. In het ziekenhuis zou een horde van specialisten aan mijn bed treden.
Ze zouden me verzekeren in weerwil van mijn lichtzinnigheid: "Het is een ziekte..."
Mijn longen, die als een kwetsbaar, fragiel en hoogst onbetrouwbaar staketsel in de…

De stadsbussen volgen nog altijd hun aloude parcours. Lijn zes richting Noord voert via de Von Weberstraat, over de witte ophaalbrug en verder over de Heikantlaan naar je oude adres, naar je huisje, het brandpunt van mijn talloze bezoeken uit het verleden.
De bus zal me niet meer naar jou voeren. Anderen bewonen nu het huisje in de Smijersstraat waar je trouw op me wachtte; waar de fauteuil voor me klaarstond, het brandpunt van waaruit ik mijn tomeloze verhalen zonder schroom op je…

Ze waren onbekenden voor elkaar tot op het moment van hun eerste ontmoeting die ik voor hen gearrangeerd had. Beiden gepokt en gemazeld door een lang, wisselvallig leven, vielen bij elkaar in de smaak: mijn hoogbejaarde tante en mijn beste vriendin. Misschien was het wel de laatste keer dat ze samenkwamen in het huis waarin de culturele verworvenheden en de kunstzinnige artefacten van onze familie nog altijd zo'n prominente plaats innamen. Ik had hen aan elkaar gegund en door de wonderlijke,…

Landgoed "Wellenseind" is via de "toeristische route" die we vandaag aflegden, te bereiken. Onderweg ontvouwde zich het Brabantse landschap voor onze ogen. De winter zou niet lang meer op zich doen wachten en het had al gevroren.
Hier en daar bevinden zich op het land kleine poelen of meertjes met een glad oppervlak als een spiegel. In de verte staan de bomen die hun najaarskleuren nog tonen voordat het blad zal vallen.
Mijn mede-passagiere deelde met mij haar oorlogservaringen. Op Broekhoven…

Ook de Jan Pieterszoon Coenstraat in Tilburg kent haar karakteristieke vooroorlogse bebouwing. Te midden van de huizenrij kan men nog altijd een pand aantreffen dat rijkelijk tot de verbeelding spreekt. Wanneer men het beschouwt vanaf de buitenkant maakt men zich een voorstelling van het interieur dat zeker aan alle eisen en voorwaarden van schoonheid, woongenot en comfort zal beantwoorden.
Hoge ramen met brede erkers sieren de gevel. Het geheel wordt op de bovenste verdieping bekroond door een…

Juist buiten het pand van Leen Bakker aan de Rijnstraat wapperen opgewekt twee roze vlaggen met de naam van de genoemde zaak erop in witte letters. Binnen ontvouwt zich het hele indrukwekkende assortiment en hier kan men genieten van de vele fraaie woonaccessoires die hier zijn uitgestald als in een museum...
Mijn oog valt op een schemerlamp met crèmekleurige, gelaagde voet en een kap gesierd door natuurmotieven en dit artefact lijkt me heel geschikt voor op mijn zwartgelakte dressoir. Tot…

In het plantsoen, hier in onze Nassaustraat, dat nu overdekt is met herfstbladeren, staan de oude bomen. De esdoorn, die nu haar blad laat vallen en die haar kruin wijd uitbreidt en een andere boom, in dit seizoen geheel kaal waarvan de naam mij wegens mijn gebrekkige botanische kennis onbekend is.
Op een dag kwam ik daar een jonge vrouw tegen die me aansprak met een wel heel wonderlijke en merkwaardige mededeling. "Hoort u niet, mevrouw, dat daar een Kerstliedje weerklinkt, in die boom?"
Op…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de "Zwitserse" kalender aan de wand die tante A. ons ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms welhaast "demonisch" aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de nek toonde....
Af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar ons toe en dan bracht ze voor ons, kinderen, een speeltje mee; zo'n plastic landschapje waarover je het kon laten sneeuwen als je het omkeerde, broches…

Het Brabants Afval Team is in duistere noordelijke contreien van onze stad gevestigd in een pand waarin menigeen nog niet dood gevonden zou willen worden. Vandaar heeft men het uitzicht op demonisch aandoende, hoog oprijzende gebouwen, merkwaardig en heilloos geconstrueerd en tot vertwijfeling en wanhoop stemmend. Meeuwen zoeken het tevergeefs hogerop terwijl zij langs de gevels zwermen. De kou van een late novemberdag doordrong mijn botten terwijl ik hier stond te wachten op een taxi die me…

De broer die altijd op mij wacht, terwijl mijn leven zich ijlings voortspoedt en mijn gedachten vaak afdwalen van zijn lotsbestemming en levensomstandigheden, wachtte ook op mij op de druilerige zondagmiddag waarop ik hem opnieuw bezocht.
Hij droeg een cognackleurige warme trui en was al snel druk bezig en gefascineerd door de agenda's die ik voor hem meegebracht had en waarvoor hij wegens zijn zwakbegaafdheid een idolatrie koestert.
Zijn goedgunstige begeleiders hadden gezorgd voor fraaie…

En tenslotte, na de geduchte werkzaamheden die twee maanden hadden geduurd, zijn meneer de opzichter en zijn assistent aan de deur verschenen; twee stoere heren met het trotse vignet van de BAM op de borst. Ze verklaarden meteen al "dat ik mij" ondanks de rommel "nergens voor hoefde te schamen"...
Niettemin volgde de bekentenis, die men echter bezwaarlijk schandelijk kan noemen dat ik al dertig jaar in het flatje woon en al zeventig levensjaren tel...
Het flatje werd mij dierbaar. De seizoenen…

Ach, hoezeer bekommerde de hoofdredacteur van de wijkkrant zich aanvankelijk om "zijn" journalisten en ook om mij en om mijn longziekte! Nieuwe bezems vegen schoon en mijn bemoeienis met de lay-out en mijn commentaar op de inhoud van de krant was zozeer gewenst!
Kansen kreeg ik echter niet. Een eerste aanzet tot een tekst werd niet gewaardeerd en spoedig was alle geduld op. Ik werd uit de redactie gezet en mij werd voortijdig geadviseerd afscheid te nemen.....

Gekleed in zijn geruiten colbert zat mijn vriend vóór me; he-man of altijd kind gebleven? Brede, indrukwekkende mannelijke schouders die de welhaast onbeheersbare stortvloed van mijn tranen zouden kunnen stelpen of een wankel, fragiel staketsel dat al op instorten staat bij de minste of geringste verzuchting als een bouwwerk zonder gedegen fundament?

Het staat hier sinds kort te pronken op mijn oude, zwartgelakte vitrinekast: een boeket, samengesteld uit schitterende bloemen met prominent in het midden de fleurige roos die een voorbije zomer representeert.
De allerliefsten zonden mij dit, nadat de woelingen van de frequente ruzies hoog opgelaaid waren, die nooit onze liefde en vriendschap vermochten te doden.

Wouter, onze op één na jongste achterkleinzoon, heeft ons enkele dagen geleden zeer weten te verbazen. Hij is kort geleden negen jaar oud geworden en zit op school in groep vijf. Het jongetje is erg sportief, zowel in de sport zelf (doelman van een jeugdelftal) maar ook in het nemen van beslissingen naar zijn leeftijdgenootjes toe. Maar hij is ook zeer kritisch op zich zelf. Wanneer hij een bal niet weet te stoppen om het doel vrij te houden, dan is hij van teleurstelling al meerdere keren in…