Niets.

Meestal zijn het oudere mannen die mij stalken, maar nu komt er een jongere van in de twintig luidruchtig naast me zitten. Hij kwakt zijn tas op tafel, gaat zitten en grijnst naar mij. Dan begint hij te kuchen.
Ik zet mijn koptelefoon op. Kinderen, die er ook wat van kunnen omdat hun ouders het voordoen, druipen meteen af als ik dat doe. De jonge krullenbol niet. Ik ga rustig door met waar ik mee bezig ben.

Meer mensen hebben hier last van. Dat zie ik aan de veelzeggende gezichten van de medewerkers van de bibliotheek. Die worden er dagelijks mee geconfronteerd. Luidruchtige moeders die binnenkomen met hun joelende kinderen en schreeuwen: "Stil zijn, we zijn in de bibliotheek!"
De algemene aanname is dat iedereen er mag zijn in een land dat de moraal uit het oog heeft verloren.

Je mag naast een ander gaan zitten terwijl je op chips kauwt. Je neus zo luidruchtig snuiten dat je naaste jouw virus overneemt. Je mag hoesten als je weet dat je iemand stoort, behalve tijdens een klassiek concert of een stille bijeenkomst. Je mag met dingen rammelen als je weet dat een ander zich er aan ergert. Je mag overal toevallig verschijnen om iemand anders te irriteren.
En het gaat door als ik weer naar huis fiets. Je mag midden op het fietspad blijven staan telefoneren wetend dat er een fietser aankomt. Je mag iemand recht tegemoet fietsen en doen alsof je niets ziet, om op het laatste moment net te doen alsof je schrikt.
Een automobiliste geeft me voorrang zodat ik de straat kan oversteken. Als ik dat wil doen, geeft ze gas. Geschrokken trap ik op de rem. Dan maakt ze een vriendelijk gebaar dat ik over mag steken.
Deze kende ik nog niet. Het gaat om de schrik te zien, de boosheid. De volgende keer blijf ik staan. Want het enige wat ik hier tegen kan doen is: niets. Dan hebben zij de gezochte voldoening niet.

Thuis is het niet veel beter. Brieven van bedrijven die je internet willen opdringen via onbeschoft gedrag, door geen telefoonnummer te vermelden of sms-berichten sturen op vrijdagavond en nog brutaler, op zondagochtend voor zeven uur. Of ik mijn meterstanden wil doorgeven?
Ze kunnen er ook wat van via het weglaten van informatie op billboards, zodat je bang wordt dat je zonder internet buiten de boot valt.
Dit gedrag is toegestaan in Nederland. Nee, het is niet netjes, maar wat doe je ertegen? Ga gewoon je eigen ding doen, de wereld kun je niet veranderen.

Via het gemak worden wij uitgenodigd, ofwel stilletjes gedwongen, om in de virtuele machine te stappen en er zelf ook eentje te worden. Want dit gedrag gaat in je hoofd zitten, om- en zodat je niet meer zelf hoeft na te denken. Functioneren op de automatische piloot is gemakkelijker. Dat heet voortaan normaal. En het werkt.
De apotheker belt me op om me te vragen of ik op de lopende band wil. Haar stem klinkt alsof ze zeker weet dat ik ja zeg - of dat ik ja moet zeggen. Het gemakkelijkst immers toch? De huisarts komt er niet meer tussen. Alsof ik dat wil. Verontwaardigd blaas ik stoom. Ze schrikt ervan.

Ik klap mijn laptop dicht en sta op om te vertrekken. Doe mijn rugzak om en kijk ondertussen wat rond. De plek waar de krullenbol zat is bezet door een jong stel.
Ik heb niets gemerkt.

narcisme

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 71