De ongearticuleerde klanken, die mijn arme broer uitstoot, krijgt hij niet over het voetlicht. Tevergeefs probeert hij me duidelijk te maken wat hij eigenlijk wil zeggen en tevergeefs vraagt hij daarvoor begrip bij zijn goedbedoelende zus.
De verpleger leunt welwillend achter hem en lacht geamuseerd, maar toch mild en mededogend.
Ze hebben mijn broer een shirt aangemeten met stoere, manhaftige teksten, die hijzelf niet kan lezen of begrijpen. Wegens zijn grenzeloze onmacht heeft hij het plafond…

Eind oktober. De vuurbal van de zon hangt achter het geboomte. De hemel neemt wisselende tinten aan en het geboomte verkleurt; aarzelend wordt het geel en bruin zoals de grijsheid in mijn haar treedt zoals een ontdekkingsreiziger voorzichtig voet aan land zet op een nog onbetreden continent.....

De "Winkel van Swinkel", op de hoek van de Brunostraat in Tilburg West is merkwaardig gesitueerd in de achterstandswijk en ze toont haar collectie van cadeaus en woondecoratie in haar etalage. De eigenaar moest allerlei moeilijkheden overwinnen voor hij kon verschijnen achter zijn toonbank om 10.00 uur in de morgen en hij vertelde me waarom hij opgehouden was en van zijn edelmoedige bedoelingen afgehouden.
Hoe het ook zij, er was heel wat te koop en het was niet gemakkelijk een keuze te maken…

Ze kwam uit Breda, de stad die ik met mijn kinderlijke verbeeldingskracht "de serene stad" noemde. We schreven 1962: tweede klas lagere school. We leerden het schrijven met pen en inkt en de schuin geschreven hoofdletters namen vormen aan onder onze kinderhanden. De zelfgemaakte inktlap met de pontificale knoop erop diende om de penhouder af te vegen.
Eens had ik een inktvlek gemaakt in het gelinieerde schriftje en verkeerde in ijzingwekkende angst voor de straf die ongetwijfeld zou volgen op…

Hij moet zachtmoedig geweest zijn. Zijn warme, mokkabruine Indonesische ogen toonden warmte en ze reflecteerden helder, intelligent en liefdevol de wereld. Haat, nijd en jaloezie gingen hem bezielen en kwamen tussen ons in te staan als nodeloze maar onverbiddelijke stoorzenders.
Ik weigerde hem de deur en onze relatie zonk in een krocht, in een put van voorgoed vergeten...

Het was druk bij Café-Restaurant "De Spaarbank" aan de Noordstraat, waar de lokalen herinneringen oproepen aan lang vergeten bestemmingen van dit gebouw. Vermoedelijk waren het op deze zaterdagmiddag allemaal studenten die waren komen opdagen.
Ik wachtte twee lange uren op een vriend. De jonge serveersters lachten opgetogen, uiterst vriendelijk en charismatisch naar de gasten, zoals gebruikelijk is.
We sloegen echter spoorslags op de vlucht en strompelden naar etablissement "De Harmonie" aan…

Tijdens mijn gebruikelijke zaterdagse rondgang over de Tilburgse markt aan het Koningsplein besloot ik bij een klein kraampje, een klein keukentje waar geadverteerd werd met Indonesische lekkernijen, twee loempia's te bestellen. Deze werden verwarmd op een comfoortje door een uitheemse dame met glanzend zwart haar die het obligate praatje over de weersomstandigheden en ook over het rulle gele zand dat zich ophoopte aan de straatrand niet achterwege liet.
Even later, bij de bushalte, zag ik Haar…

Gekleed in het rode, gebreide jurkje was mijn arme zusje van huis gegaan om vader te zoeken. Hij was die morgen vertrokken met voor haar onbekende bestemming en was verdwenen in voor haar mysterieuze, schimmige contreien. Hij was in werkelijkheid zijn dagelijkse gang gegaan op de fiets naar het Belastingkantoor aan de Stationsstraat waar hij dag aan dag zijn in zijn ogen nutteloze en bedroevende taak vervulde om voor zijn vrouw en kinderen te zorgen. Hij was een dromer die Beethoven en Boutens…

Het is nu een jaar geleden dat de snelle, helgele auto die ik verwelkomd had mij is komen halen. Ik had staan wankelen op mijn benen en koude rillingen hadden mij bevangen. Gelukkigerwijs hadden de verplegers het zuurstofmasker meegebracht dat ze razendsnel op mijn gezicht hadden geplaatst. Nooit eerder had ik mij op de brancard in de snelle gele auto moeten uitstrekken die door de nachtelijke duisternis zijn weg naar het Elizabeth Ziekenhuis aanvaardde, echter zonder de blauwe zwaailichten die…

De treinreis duurde niet lang. Ze voerde over de bruggen die noord en zuid verbinden en die uitzicht bieden over de wateren, bevaren door een enkel stoutmoedig schip en leidde naar de metropool, zetel van onze regering, waar de hoogbouw onwaarschijnlijk oprijst.
Een tramlijn verbindt de voorstad Zoetermeer die men wellicht ook "slaapstad" kan noemen met de residentie.
Ik heb er rondgedwaald in de stromende regen van september en was in een buitenwijk beland. Meerdere uiterst vriendelijke…

Ik had aan zijn sterfbed gezeten, terwijl de tranen als rivieren zonder doel of bestemming hun weg zochten over mijn gezicht. Hij had me gevraagd hem voor te lezen uit de roman, getiteld: "De jongensjaren van....", zijn favoriete boek uit zijn jeugdjaren. "Flink zijn" vermaande hij me bij het zien van mijn verdriet.
Hij was mijn voorvechter in mijn jeugd; hij had me beschermd en begeleid op mijn nachtelijke expedities, als ik terugkwam van feestjes of als ik naar een van de werkgevers ging waar…

De grijsharige meneer die vóór mij zat in de tram die haar ogenschijnlijk eindeloze parcours voortzette op het traject Den Haag - Zoetermeer verzekerde mij dat hij de kluts op digitaal gebied geheel kwijt was. Wat een overeenstemming kwam tot stand tijdens de korte ogenblikken, gedurende het momentane moment van de ontmoeting! De Smartphone kan ons gestolen worden en de finesses van de digitale techniek vallen geheel buiten onze kennis en bewustzijn. Senioren zijn vaak solidair....

Plotseling stond hij vóór me en ik kon zijn naam wel uitschreeuwen: "Sjoerd!". Hij was de zoon van mijn tante en hij droeg de gelaatstrekken van de moeder en van de opa, mijn goede oom Gérard. Na lange jaren van ijzingwekkende vervreemding en eenzaamheid, en na een leven, geleefd in sferen en omstandigheden, zozeer tegengesteld aan de zijne, stond hij vóór me.
Ik had hem gekend in vroege jeugdjaren. Vaderloos was hij steeds geweest en hij had geleefd aan de zijde van de moeder, mijn nu…

Ik werd aanvankelijk wel degelijk opgenomen in de groep en ik volvoerde het notuleerwerk met enig enthousiasme. We kwamen samen in het Zorgcentrum en vanzelfsprekend voerden de personen die zichzelf het belangrijkst vonden het hoogste woord.
Er stond een geringe vergoeding tegenover die mijn desastreuze financiën nog enigszins opvijzelde. Maar de kleine tegemoetkoming werd in een latere fase verlaagd tot het bedrag van twintig euro per vijf maanden. Reden voor mij om op te stappen en vaarwel…

Een onopvallende straat, die alleen aan de aandachtige en zorgvuldige wandelaar opvalt, leidt als vanouds naar het Energieplein waar M., de trouwhartige en deskundige fysiotherapeut, zijn praktijk heeft.
Ik ben de weg weer gegaan naar die voorziening en het was alsof men op mij gewacht had. De loopbanden en de andere toestellen waren er nog en deze nodigden mij als het ware uit om mijn lichaam opnieuw te beproeven. Opgewekt en energiek zette ik me aan deze opgave.

In de helverlichte winkel aan de Bredaseweg waar mijn oude gezicht waarmee ik niet meer op de cover kan, weerspiegeld werd in de blinkende spiegels, trok de optometrist een willekeurige lade open. Hij toonde mij een montuur dat aan de prijs was: driehonderd euro.
Eerder had hij mij gevraagd met mijn halfblinde ogen de letters waar te nemen en op te zeggen waarvan de contouren enigszins vaag en schimmig voor mij opdoemden. De lenzen voldeden toch nog, maar - beschaamd voor mijn armoede - liet…

Toen de verwarmingsmonteur was vertrokken (een mooie he-man of Apollo gekleed in het zwarte uniform met de tekst "Feenstra" op zijn benen en billen; ik had hem gadegeslagen terwijl hij "deskundig morrelde" aan de apparatuur) vertrok ik naar Café-Restaurant "De Burgerij" aan de Noordstraat. Daar weerklinken steeds Franse chansons zoals het beroemde "Tous les garçons et les filles". Onder de reproductie van het fameuze werk van de zozeer getormenteerde en wereldberoemde kunstenaar ontmoette ik…

Een smalle stenen trap leidt onvermoed en haast ongezien naar de speelgoedzaak in het centrum van onze stad. De collectie die men daar aantreft is enorm uitgebreid, maar ik koos slechts voor de "Bakugan-ballen" op aanraden van de moeder van de kleine jongen.
De helgroene, glanzende ballen met de magneet erin zullen tot de verbeelding van de jongen spreken. Ik heb zijn moeder de opdracht gegeven: "Zeg maar dat ze van tante Ineke komen". De kleine jongen zal ik nooit ontmoeten, maar mogelijk zal…

Met de verpleger had ik een stilzwijgende verstandhouding. We lachten beiden geamuseerd maar met mildheid en mededogen om het lot van mijn tragische en betreurenswaardige broer die op die bewuste dag drie platen uit het plafond gesloopt had.
"Wil Thijs niet kleuren in het mooie boekje?" vroeg ik belangstellend. Daarmee doelend op het boekje voor vijfjarigen dat ik hem ten geschenke had gegeven. De verpleger grabbelde in de speelgoedkast en haalde een pakje viltstiften tevoorschijn.
Mijn…

Het seizoen naderde zijn voltooiing en de bomen stonden al in herfsttooi. Zo zou eveneens spoedig de eindfase van ons samenzijn, noodzakelijkerwijs, maar tot mijn grote en zeer onrustbarende gevoelens van treurnis aan moeten breken.
De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes gevoerd waar de welhaast identieke bebouwing nauwelijks nog tot mijn verbeelding kon spreken en in Den Bosch had ik een uur lang staan kleumen bij de bushalte.
Tenslotte had ik het dorp bereikt en het…