De deur van het buurthuis piept als hij hem openduwt. Zoals altijd is hij de eerste.
Uit de meterkast pakt hij een flacon smeerolie en een doekje. Hij smeert alle drie de scharnieren in.
Daarna tilt hij de stoelen van de tafels, haalt een vochtige doek over de tafelbladen, zet kopjes klaar op een dienblad en stapelt bokkenpootjes op een bord. Hij zet een ketel theewater op het vuur en vult het reservoir en het filter van het koffieapparaat.
Mevrouw De Wilde is de eerste die binnenrolt achter…

Iedere donderdag eten we samen. Ik kook, Peter brengt wijn die hij niet zelf betaalt mee van zijn werk. Hij weet dat ik het weet. We zijn vrienden sinds de middelbare school. Of eigenlijk: we zijn nooit gestopt elkaar te zien.
‘Je ziet er moe uit,’ zegt Peter terwijl hij zich over de tafel buigt en de fles pakt.
Ik knik. ‘Klote week geweest,’ voeg ik eraan toe.…

‘Hij komt niet meer terug,’ zegt Carla terwijl ze het koffiekopje op het aanrecht zet. ‘Dat weet jij ook wel.’
Frans trekt de mattenklopper van het haakje. Zo’n houten, met gevlochten riet.
‘Hij zei dat hij alleen even naar Den Bosch moest. Voor z’n moeder.’
‘Z’n moeder is al vijf jaar dood.’…

Ze hebben zich verzameld als de Tapinoma’s rond een gevallen stuk fruit.
Ik bezie het van afstand, zittend in het gras, mijn notitieboek op schoot.
Hun gedrag is kenmerkend voor de Homo Touristicus. Bij vermeend gevaar ontstaat collectieve stress. Dat leidt tot kuddegedrag. De rationaliteit wordt uitgeschakeld en spiegelneuronen zorgen voor gelijksoortige reacties. In dit geval: afkeren van het gevaar, waarbij sommige exemplaren bevriezen in een afwerende houding.
Een vrouwtje met kort…

Over Ben werd eerder gepubliceerd onder (bijvoorbeeld) de titel "Goeie Koop" uit 2023. Dat werd door anderhalve man en een paardenkop gelezen. Ik kan geen onderscheid maken tussen lezers, die op deze plek terugkomen en degenen die hier nieuw zijn komen aanwaaien. Dus het kan best zijn dat ik in herhaling val. Ik plagieer gemakshalve uit eigen werk. Inspiratie moet tenslotte ergens vandaan komen!
Eigenlijk is Ben als inspiratiebron een doorgeefluik naar mij. In mijn verhalen duikt hij af en…

Een essentieel onderdeel om te weten voor je dit verhaal leest. Ik heb sinds december 2020 al epilepsie. Dus is het niet dat ‘t ineens uit het niets kwam.
Ik zou maandag tot en met vrijdag werken, en vrijdag zou dan mijn laatste werkdag zijn.
Maar mijn brein vond het leuk om iets anders te doen, echter laten we rustig beginnen.
Ik ging dinsdag van 8u tot 15u werken en het ging ook lekker.…

Op mijn wandeling richting de brievenbus, die zo’n 200 meter bij ons huis vandaan staat, spraak mijn oude buurman mij aan. Hij heeft niet vaak wat te vertellen – het is een zwijgzaam type, die z’n hart niet zo gauw zal luchten, zelfs niet bij mij.
Maar gisteren kon hij het niet laten. Er zat hem iets dwars. Hij zei: ‘Weet je buurman, wat ik gisteren beleefde was ronduit verbijsterend. Ik merk dat de laatste tientallen jaren mij heel veel is ontgaan.’
‘Ontgaan, hoe bedoel je…

In de zestiende eeuw woonde er een heel bijzondere en beeldschone barones in Kasteel Warmelo op Stedeke 11 in Diepenheim. Dit was barones Adelgonda van Lawick. Zij had ravenzwart haar tot over haar omhoog springende billen. Die wulpse billen waren beweeglijke eilanden in haar peperdure jurken. De hitsige mannen van Diepenheim droomden van de geul tussen die eilanden, van de aantrekkelijke bilspleet van Adelgonda, hoe zij daar met vol enthousiasme in wilden duiken om zo snel mogelijk naar de…

(Nederland, 2023, regie: Linde Voskamp, 82 min., kleur)
De film opent met een man in een bushokje. Hij eet een boterham. Achter hem hangt een reclameposter met een tropisch strand. Regenwater druipt langs de glazen wanden van het hokje.
Tegelijk zien we op een parallel spoor een vrouw in een wasserette. Ze kijkt hoe de trommel van de droger ronddraait. Uit haar jaszak haalt ze een verfrommeld briefje. Een ogenblik glijden haar ogen over de tekst. Op de grond achter haar ligt een…

De snoek ligt stil tussen het wier, als een vergeten gedachte.
De wereld boven hem ruist van licht. Elke golf verandert de kleur op zijn kieuwen.
Honingzacht glijden de peddels van de visser door het water. De vis herkent hem. Deze roeit altijd zo, alsof hij stilte door het water klutst.…

Het binnengaan mijn broers kamer voelt als een vuist in mijn gezicht.
Over de hele vloer ligt een tapijt in de kleur van rijpend graan. De muren zijn geverfd in een doffe, ijzerachtige tint, als opgedroogd bloed. Zelfs op bewolkte dagen lijkt de kamer te gloeien, alsof er ergens in de buurt brand is. Op zijn bed ligt een schreeuwende deken. Oranje. Als je erop gaat zitten, voel je de warmte van een net uitgeschakelde motor. De kleur maakt hem wakker, zegt hij, alert.
De violette gordijnen doen…

"Schertsverhalen", Deel 1 en 2 spelen zich af in 2003. In Deel 3 werd ik op het bestaan van Ben geattendeerd door Leen Snikkelorem, gerenommeerd kleinveefokker, die ik interviewde voor een hobbyblad. Ben van 't Padje (zoals hij hier voluit heet) is in zekere zin ook hobbyfokker. Hij heeft namelijk zijn zaad gedoneerd aan twee (achteraf onbetrouwbaar gebleken) zwanglustige lesbiennes.
U kunt het personage herkennen uit mijn eerdere verhalen. Hij Is een gezegende verhalenverteller, die jammer…

Van de tandarts kreeg ik een middeltje om die ontstoken plek achter in mijn rechteronderkaak te bestrijden. Het heeft goed geholpen. Toch werd aangeraden om de kies bij die ontstoken plek te laten trekken, want het zou anders een gevaar voor nieuw euvel kunnen worden.
Drie weken later fietste ik opgewekt naar de de tandarts om dit te laten gebeuren.
"Even zweten, maar gauw vergeten." dacht ik, terwijl ik in de wachtkamer zat. Ik mocht binnen komen. Tandarts Irena, een bevallige dame uit…

De ochtendlucht smaakt naar metaal, denkt ze. Kil en scherp, een randje roest aan de rand van haar tong. Vroeg in de ochtend - als de stad nog gesluierd ademt en de kou geluiden een blauwte geeft die pas in de middag verzacht - ruikt alles altijd minder transparant.
Bij de bakker drijft de geur van grasgroen brood als een stroperige warmte door de deuropening. Achter de toonbank ritselt de stem van de bakker als aluminiumfolie, een droog en bros geluid, vol koekkruiden en vanille.
Op straat…

Iedereen kijkt altijd naar Lydia. Ook als ze doen alsof ze haar niet zien, kijken ze.
De man in de portiek kijkt haar ook na. Natuurlijk. Iedereen kijkt altijd als Lydia voorbijloopt. Niet dat ze daar iets om geeft, maar het valt op. Blikken die te lang blijven hangen, gefluister net buiten gehoorsafstand. Haar moeder zei het vroeger al: “Mensen haten wat ze niet kunnen zijn”.
Lydia’s hakken tikken op de stoeptegels. Het is nog vroeg. Je merkt aan de manier waarop mensen zich omdraaien,…

`Zo te zien komt de muziek wel binnen. Bekend stuk?'
De vrouw schudt haar hoofd waarop de man van wal steekt.
'Het zijn flarden uit Metamorphosen van Richard Strauss. De creativiteit van de componist leek opgedroogd na zijn verbanning naar Zwitserland, omdat hij had gesympathiseerd met de nazi’s, maar in Vier Letzte Lieder en Metamorphosen voor strijkers hervond hij zichzelf.’…

De dorpsdichter van Bedum Emmo Lofvers publiceert iedere maand, maar meestal vaker, een actueel gedicht in de internetkrant Bedumer.nl, die in Bedum gretig wordt gelezen. Emmo woont in het herenhuis op het Boterdiep WZ 38, alwaar hij zijn poëtische snedigheden verzint. Daar hij al zijn tijd en energie aan zijn poëtische ontboezemingen besteedt, heeft hij geen puf meer voor een duurzame liefdesrelatie, al heeft hij het wel een paar keer geprobeerd, maar ze gingen er steeds weer in een mum van…

Dit verhaal speelt zich af in een stad die u misschien kent. Of niet. Ook goed. Het gaat in beide gevallen over een man genaamd Hendrik, die op een donderdagochtend besluit dat hij zijn leven gaat veranderen. Nee, dat is niet waar. Híj́ besluit het namelijk niet: Het wórdt voor hem besloten. “Door wie?” vraagt u zich af. Dat is wat ik u langzaam zal laten ontdekken. Maar weet dit: hij wordt wakker met de gedachte dat alles anders moet.
Misschien omdat zijn vrouw de avond ervoor tegen hem…

In een heel bevallig heuveldal, niemand weet waar, lag een mooi dorp vol tevreden bewoners. Deze mensen kenden alleen hun dal, en niets anders van de wereld.
"Tussen onze heuvelrijen en in ons dorp is het alles. Meer verlangen we niet," was ieders mening.
Op een mooie zomeravond werden op het dorpsplein toneelspelen met zang gehouden. Bastiaan de smid stond erbij met zijn aambeeld. De hamer ging flink op en neer, sloeg de maat van al die mooie liederen.
Bastiaan bleef onverdroten door…

We zagen het meteen toen we het tuinhek openduwden: het glas van de voordeur lag in scherven. We stapten over het pad, langs de vergeelde hortensia’s die we niet hadden gesnoeid. De deur stond op een kier. We wisten zeker dat we hem hadden dichtgetrokken.
Voetstappen in de hal. Zanderige afdrukken richting woonkamer. We hielden onze adem in en luisterden. Na een minuut stilte slopen we naar de huiskamer.
De kussens van de bank lagen op de grond, evenals de boeken uit de boekenkast. Oma’s…