Alle inzendingen van I>Broeckx

De dag is gekomen, het was een septemberdag, waarop mevrouw voor de eerste keer al op mijn komst wachtte, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in het zonnetje heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. ...

......na deze bezigheid gingen we wel eens aan de wandel door de gangen van het tehuis. Daar lag in een verre uithoek een zaaltje dat voor de gelegenheid verduisterd was en waar dames en heren met grijze hoofden en geplaagd door de vele kwalen die door een gulle, maar misdadige, onbekende hand uitge...

.....en zo waren de gangen en zalen van het Zorgcentrum "Zonnehof" dat haar naam niet in alle opzichten eer bewees, waar hier en daar aan de muur een verveloos, gedateerd en waardeloos schilderij hing, mij gaandeweg vertrouwd geworden en ook de l-vormige kamer van mevrouw, waar "Moriaantje" de w...

.....bij een andere gelegenheid vroeg mevrouw om nachtjaponnen. Het sneeuwde op de dag waarop ik daar op uit ging en op de markt, voor een kraam, zag ik geschikte japonnen hangen. Ze waren lichtroze, blauw en groen van kleur, wapperden in een licht briesje en leken wel wat op vormeloze zomerjurken v...

Welke demon mijn schreden heeft geleid op het smalle en oneffen pad dat naar haar voerde, zal ik nooit weten en ook niet of onze eerste ontmoeting, zo laat in onze levens, voorbeschikt was, maar op een dag was deze een feit. Haar naam was mevrouw Van Keulen en ze sprak deze uit bij de eerste handdru...

Vlakbij het Zwembad "Stappegoor", in een uithoek van Tilburg die mij maar al te bekend is (daar bevinden zich ook het grote Sportcentrum "T-Kwadraat" en de ijsbaan) kan men de enorme bioscoop "Euroscoop" aantreffen met haar vele zalen. Er zou daar een film vertoond worden: "Les Misérables"...

De busreis duurt anderhalf uur en voert door tal van Brabantse dorpen als Waalwijk, Sprang-Capelle en Vlijmen, tot ik mijn bestemming bereik: het grote, nieuwe Jeroen Bosch Ziekenhuis, gelegen aan de zuidrand van Den Bosch. Terwijl opgewekte, jonge verpleegkundigen en artsen schertsend, lachend en ...

De zware, groene toegangsdeur tot het appartementencomplex waarin ik al vijfentwintig jaar woon met de diagonale "strips" die de dubbele glasplaten inklemmen, heb ik nooit verafschuwd, maar ongeveer als een kunstwerk beschouwd, dat sfeer schept en het oog prettig aandoet, zoals ook de eigenlijke m...

Hoewel het pas januari was, dansten kleine, zwarte vogels in de lucht en een bleke halve maan vertoonde zich boven de nog kale bomen. De droefheid drong achter mijn ogen en zij steeg me naar de keel; droefheid om evenzovele benoembare als onbenoembare zaken; Droefheid om de moeder, die de zoon had...

Tijdens de vergadering had ik uitgebreid de gelegenheid om de haardracht van enkele oudere heren te bestuderen, die heel verschillend kan zijn en ook afhankelijk is van de deskundigheid van hun kapper: glad achterovergekamd, waarbij het haar in dunne lijnen over de schedel ligt als een tapijt van zi...

De eerste herfst is aangebroken waarin de WAO-ers niet meer stoken. De weldadige, behaaglijke warmte die hun bestaan nog enigszins opfleurde, waar zij al uitgesloten zijn van de arbeidsmarkt en daardoor ook ongeveer uitgestoten uit het menselijk verkeer, is hen nu ook ontzegd. Naast de zweepslag ...

In de wachtkamer van hun huisarts zit een rij mensen stijf als stenen standbeelden, met een starre uitdrukking op het gezicht, de vrouwen als zwarte Madonna's met de bontgekleurde hoofddoek strak om het hoofd, te wachten op diagnose of therapie, op medicijnen, een bloeddrukmeting of een injectie. ...

Ik ben uitgenodigd voor een uitstapje in het gezelschap van de trouwe en (edel)moedige vrijwilligers die "de handschoen opgepakt hebben" en in hospices, ziekenhuizen en aanleunwoningen de hand van stervenden vasthouden en die een baken zijn voor velen in nacht en ontij van de eenzaamheid en vertwi...

In de zwart-witfilm over de vijftiger jaren van de vorige eeuw, het tijdvak waarin ik geboren ben en dat me uit eigen foto's nog zo dichtbij lijkt; in die film die in het "Erfgoed Depot", een soort museum in Riel vertoond werd, waren weidse wolkenluchten te zien, veel braakliggend land, het water...

Het is middernacht. Weer vestigen mijn ogen zich op het zwarte asfalt van de snelweg en op het wazige, grillige, rode en groene spiegelbeeld van de stoplichten bij de kruising die ik zo vaak gepasseerd ben. De slaap, de zoete, verkwikkende slaap, die de ledematen lamlegt en de geest verdooft, wil ...

Marek, ik zag in de advertentie dat je vermist wordt. Vervormden de wolkenformaties zich voor je ogen tot wonderlijke, demonische gestalten? Zag je overal buitenaardse wezens? Wat is er met je gebeurd in dat ziekenhuis in Polen, dat je ontvlucht bent? Bonden ze je vast, was je alleen in die isoleer...

De hemel van september is lichtblauw of staalgrijs. Ik hou van dit seizoen waarin de nieuwe potloden geslepen worden (je ruikt hun geur van cederhout), waarin de boeken weer geopend worden, waarin de berken en beuken nog net niet verkleuren en waarin je al thuis kunt zitten als je geluk hebt met sla...

Toen de herfst inzette en je al een enkel geel blad kon zien neerdwarrelen, kwam hij de goederen stallen in mijn berging. Het meisje, zijn vriendin, was ook weleens meegekomen. Ze droeg bij die gelegenheid een frivool klokkend rokje over haar witte lange broek. Ze praatte veel en was duidelijk in de...

Het was een rijkelijk eufemistische tekst, die stond gedrukt op de grijze, fleece trainingsbroek die ik bij "Zeeman" voor 6 Euro 75 had aangeschaft: "Athletic" en deze kon beslist niet van toepassing zijn op de activiteiten die ik van plan was uit te gaan voeren. In het Fitnesscentrum was een...

Als je je atletengestalte in de fauteuil tegenover mij elegant drapeert en opvouwt, is in het driehoekje tussen je benen de fraaie hoorn zichtbaar, die je lichaam van een Apollo completeert...... En dan stel ik me weleens voor hoe je je zachte, lieve, kwetsbare, weerloze wimpers, die als een klein...

De moeder blikt met een welhaast onbeschrijflijke uitdrukking op haar gezicht de camera in; triomfantelijk, zelfverzekerd, vervuld van rustige vreugde om het moederschap. Zij houdt het zoontje omklemd in de armen dat in de mollige handjes een speelgoedje vasthoudt. Zal de Wereld, zal de Liefde de...

Wie had kunnen denken dat het uitgerekend op zo'n mooie, rustige augustusdag zou gebeuren, waarop een zacht briesje de wereld streelde, waarop de Natuur stil, vredig en zachtmoedig aandeed? Ik was de kruising al vaak gepasseerd, op weg naar het benzinestation om enkele aankopen te doen. Hij kwam...

Sluipend en geleidelijk had ze mij verlaten; ze onttrok haar op handen zijnde desertie aanvankelijk nog aan mijn spiedende blik en aan het volle, heldere daglicht van mijn verstand en waarneming; zei, dat ze zoveel vrienden had om te bezoeken (vrienden die ze zorgvuldig van mij weghield om redenen d...

Ach Vader, nu u in dat verre land bent, nu u de grens gepasseerd bent die u zozeer vreesde tijdens uw leven, kunt u nu nog weten met uw verstilde wezen dat zover weg is, hoe wij samen die muziek beluisterden, die heftige, vurige, emotionele muziek die u zozeer troostte met de ruigheid van uw leven, ...

Op het driehoekige plein in het hart van de stad, dat ingeklemd ligt tussen gastvrije en sfeervolle restaurants met vriendelijk, attent en wellevend personeel hebben we elkaar ontmoet, mijn oude tante en ik, in de herfst en in de herfst van onze levens. Een veldslag als een pestepidemie had huisgeh...

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur, als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijden...

Sweet is the Lore that Nature brings, our meddling intellect Disshapes the beautaneous forms of things; we meddle to dissect Shelley Het was een kind, een kind nog, dat lang geleden aantrad om de universitaire studie in de psychologie te volgen. In het atrium van de Hogeschool stapten in d...

De bakstenen zijmuur van het huis waarin ik geboren ben, droeg een scheur, die van rechtsboven tot linksonder liep. Deze was veroorzaakt door het bombardement van 1944, dat ook de stalen spoorbrug over het Wilhelminakanaal getroffen had, die als een voorwereldlijk aandoend staketsel boven het kolken...

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine, hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen. Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat. ...

In de tijd dat The Beatles hun successen vierden, was mijn tante Angie secretaresse bij een van die horlogefirma's in het land van de Bergen en Meren. Wij waren nog kinderen. In ons kleine huisje in de volksbuurt hing - een beetje misplaatst - de kalender aan de muur die ze ons ieder jaar zond, waa...