Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Berichten uit een zorgcentrum (vervolg)/De rumbonen

Rumbonen waren mevrouws favoriete lekkernij, dat wist ik al wel....Ze vroeg me ze te halen voor haar bij "Jamin"; ze waren verpakt in het doosje met de afbeelding erop van een sfeervol, zonnig, Jamaicaans tafereeltje; een diepblauwe zee met een zeilbootje erop, tropische palmen en op de voorgrond een ezeltje met zijn voerman en op de zijkant de tekst: "Jamaica rumbonen" in drie talen. Het leek me dat het doosje al sinds mensenheugenis verkocht werd; het vormde in ieder geval een merkwaardige reminiscentie, een overblijfsel uit mijn verre, voorbije jeugd in de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw, waar zoveel mij ontvallen was en schijnbaar voorgoed verloren was gegaan (ik had alleen nog heimwee naar die jaren en kon schijnbaar de herinneringen, die toch in overvloed aanwezig zouden moeten zijn, niet meer opvissen uit de peilloze oceaan waarin ze voorgoed verzonken leken te zijn). Zo vormde het doosje met rumbonen als het ware een baken, een herkenningsteken dat de woelige en turbulente jaren doorstaan en "overleefd" had en nu een van de weinige souvenirs vormde aan mijn jeugd.

Mijn beschermelinge, mevrouw Van Keulen, wilde het doosje met rumbonen bewaren als een kostbaar kleinood te midden van de overige lekkernijen, die ik voor haar mee moest brengen, zoals kaasstengels, tuc-koekjes, boerenjongens en niet te vergeten de mokkaschnitt en de appeltaart. In haar doodeenzame, armzalige leven vormden de lekkernijen kennelijk een klein lichtpuntje en mevrouw was zo wijs nog te genieten waar er te genieten viel, al was al het overige haar dan ook ontvallen; het licht in haar ogen, het gezelschap van haar echtgenoot, van haar zussen en overige familie en van anderen en zoveel meer dat jongere en meer verwende mensen in deze maatschappij tot de vanzelfsprekendheden van het bestaan rekenen en waar zij nauwelijks meer bij stilstaan....
Eens speelde ik samen met mevrouw Bingo. In het restaurant van het bejaardentehuis was men hiervoor bijeengekomen en zoals te doen gebruikelijk tuurde mevrouw door de grote loep, die een en ander toch niet genoeg voor haar verduidelijkte, naar de rode cijfertjes van de Bingo-kaart en hielp ik haar bij het dichtschuiven van de hokjes. Toen wij eveneens het verlossende woord "Bingo!" mochten roepen en in de prijzen vielen, zag ik waarachtig, helemaal achteraan op de "cadeautafel" tussen de potten fruit op sap, de tabletten chocolade en de andere artikelen die men kon winnen met het simpele, onnozele spel, een echt doosje rumbonen, in de originele, welbekende verpakking. Eerst vroeg ik nog toestemming aan een van de heren, die de scepter zwaaiden in de "speelzaal" of ik het doosje mee mocht nemen en trots kwam ik er daarna mee aandragen en legde het als een jachtbuit aan mevrouws voeten.
Nu kon zij aan de verpleegsters, die, in hun witte uniform voor de meest noodzakelijke hulp af en toe haar kamer aandeden, ook eens zo'n boon presenteren, die gevuld was met de heerlijke, exotische, aromatische drank waarvan zij zo hield......

Schrijver: I. Broeckx, 22 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

3.0 met 3 stemmen 159



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
24 oktober 2013
Email:
hmessielive.nl
Ja, dat doosje met rumbonen... Als jongetje van vijf, zes jaar zag ik het in de winkel en het gaf me grote zin om met zo'n bootje weg te varen.
Jouw verhaal roept echt jeugdherinnering in mij op en maakt dit des te levendiger.
Merkwaardig: Een kind en een hoogbejaard iemand genieten zo intens van hetzelfde. Kinderlijkheid en kindsheid gaan in elkaar over.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)