Verhalen

Berichten uit een zorgcentrum/Het verhaal van een vrijwilligster (vervolg)

.....en zo waren de gangen en zalen van het Zorgcentrum "Zonnehof" dat haar naam niet in alle opzichten eer bewees, waar hier en daar aan de muur een verveloos, gedateerd en waardeloos schilderij hing, mij gaandeweg vertrouwd geworden en ook de l-vormige kamer van mevrouw, waar "Moriaantje" de wacht hield, de kamer met de chique fauteuils bij het raam, met de orchideeën op de vensterbank naast een koperen siervoorwerp in de vorm van een langpotige vogel, misschien een sperwer.
Mevrouw klaagde nooit; niet over haar blindheid, niet over haar doofheid, niet over haar eenzaamheid. De dagen kwamen en gingen; mevrouw bracht ze door in de stoel bij het raam en ze keek naar de vage omtrekken van de majestueuze kastanje, in haar wintertooi en zomertooi en ze volgde het gestage ritme van de zon, die haar baan langs de hemel voltooide, dag na dag, vermoedelijk tot in eeuwigheid. Ze moest het hebben van de armzalige uurtjes met mij, die, gemeten aan de zee van tijd waarin zij alleen was met haar gedachten, met haar zorgen en tobberijen, niets voorstelden, die waren als een waterdruppel in een oceaan.
We speelden een spelletje Rummi-Kub; we legden de deels afgesleten steentjes, waarop nog maar nauwelijks een zwart, oranje, blauw of rood cijfer te zien was, in series op het gladde hout van de gepolitoerde tafel.
De perfecte intelligentie van mevrouw, waarmee zij het spel feilloos speelde en waarmee zij sluwe en gezochte combinaties van cijfers wist uit te denken, scheen alleen nog te dienen voor dit onnozele spelletje, voor dit tijdverdrijf, dat de wijzers van de oude klok sneller scheen te doen lopen en de aandacht scheen af te leiden van haar ongetwijfeld hemeltergende situatie, maar dat het besef daarvan wellicht toch niet verminderde.......

Wordt vervolgd

Schrijver: I. Broeckx, 10 oktober 2013