Berichten uit een zorgcentrum/Het verhaal van een vrijwilligster (vervolg)

De dag is gekomen, het was een septemberdag, waarop mevrouw voor de eerste keer al op mijn komst wachtte, althans ze gaf daar duidelijk blijk van doordat ze in het zonnetje heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt.
Eenmaal aangekomen in haar kleine kamer raakten we in gesprek en verklaarde mevrouw: "Het waren engelen, witte engelen, man en vrouw, met grote, gazen, witte vleugels." Ze had van de musical genoten en beval mij aan de voorstelling "Engelen bestaan niet" als het maar enigszins mogelijk was te gaan zien. Hoezeer gunde ik haar méér van dit alles, hoezeer gunde ik haar dat Kunst en Schoonheid, in welke vorm dan ook, haar oude hart zouden doen opleven, zouden beroeren en ontroeren (Had zij een voorafschaduwing gezien van het Hemelse Paradijs dat haar wellicht te wachten stond over korte, o zo korte, al te korte tijd?). Hoe dit ook zij, voor het moment smikkelden en smulden we van een Mokkaschnitt, mevrouws favoriete lekkernij en bij deze gelegenheid diepte mevrouw uit een lade een portret op van haar vader en moeder; moeder draagt de grijze jurk met daarop de kralenketting die mevrouw in Venetië voor haar gekocht had; mevrouw bezat ook een groter portret dat haar slaapkamer sierde in de voormalige grote woning, maar bij de verhuizing naar het Zorgcentrum was deze, naast vele andere spullen ontvreemd door verwanten, "vrienden" of vreemden......

ouderenzorg ontroeri ontroering vertedering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 2 stemmen 78