In de wachtkamer
In de wachtkamer van hun huisarts zit een rij mensen stijf als stenen standbeelden, met een starre uitdrukking op het gezicht, de vrouwen als zwarte Madonna's met de bontgekleurde hoofddoek strak om het hoofd, te wachten op diagnose of therapie, op medicijnen, een bloeddrukmeting of een injectie.
Een kleine zwartharige jongen is zojuist binnengekomen met zijn moeder. Onbevangen gaat hij af op de blokkendoos die hij daar ontwaard heeft in een hoek van de wachtkamer en hij bouwt in de vrije ruimte tussen de stoelen stoutmoedig een kasteel en een stad, met torens en kantelen en als een kleine ingenieur legt hij een toegangsweg aan tot de vesting en hij laat plastic, bontgekleurde auto's af- en aanrijden naar zijn kasteel.
De blikken die rusten op de jongen en zijn bouwwerk verzachten zich, de ogen lichten op; de wachtenden kijken nu vertederd naar de kleine man die als het ware zijn toekomstdroom tot leven doet komen en een oudere stramme en manke man met grijze baard en met een kalotje op herkent de droom, die hem melancholiek stemt en hem doet denken aan die verre, voorbije tijd van zijn jeugd in het verre land achter de horizon...
gmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
wachtkamer
223
Geef je reactie op deze inzending:
Die spelletjes beelden ook zo de grote wensen, die men in zijn jeugd heeft. Misschien mogen ze vervuld worden, misschien blijven het slechts zoete herinneringen...
In ieder geval geven die spelletjes levensgenot aan de prille jeugd en beelden ze de aanleg, die een kind heeft.