Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Berichten uit een zorgcentrum/Het verhaal van een vrijwilligster (vervolg)

....onvermijdelijk is de tijd aangebroken waarin de verhuizing een feit, mijn route verlegd en het decor veranderd was. Nooit zou ik meer de muffe geur opsnuiven van de gangen van het "oude" Zorgcentrum en de langwerpige tafel in de grote zaal zien waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte over het zonlicht, dat haar jeugdjaren in het verre, tropische land achter de horizon had overspoeld.

Ik moest koers zetten voor mijn wekelijkse bezoeken naar een andere wijk, naar het "nieuwe" Zorgcentrum, dat, te midden van straten die de namen droegen van kleuren zoals "vermiljoen" en "indigo" hoog oprees met lichtgrijze muren en zwarte ramen waarachter de appartementen van de bejaarde bewoners schuilgingen.
Ik trof mevrouw aan bij mijn eerste bezoek in een chique kamer met laminaat vloerbedekking en wijnrode gordijnen. De koperen vogelbeelden bevonden zich naast de orchideeën, die de verhuizing ruimschoots overleefd hadden, op de vensterbank, en Moriaantje, het zwarte knuffeldier, hield nu de wacht in de gang.
Mevrouw was niet tevreden. Een en ander had teveel van haar zenuwen gevergd. Ze was die morgen wankelend opgestaan en bijna voorover door de kamer getuimeld en de hartklachten speelden weer op; in haar nachtmerrie had ze het lijk zien bungelen aan een boom van haar neef, die "eruit gestapt" was om onbekende redenen. De dokter wilde mevrouw niet laten komen; ze vond de klachten te vanzelfsprekend.

Onze conversatie lag stil als een onstuimige rivier die door een dam of kanalisatie tot stilstand is gekomen of gedwongen wordt in een andere richting te stromen dan de oorspronkelijk bedoelde; mevrouw klemde de oude handen met de dubbele gouden ringen, herinneringen aan haar huwelijk, afwisselend vast aan de stoelleuningen en liet deze dan weer los in een wanhoopsgebaar, dat kennelijk diende om haar onvrede met de nieuwe situatie uit te drukken.
Buiten fladderden kleine vogeltjes, voorboden van een lente die nog even op zich zou doen wachten en de wat forsere zwarte roeken en kauwen landden hier en daar met klapwiekende vleugels in het geboomte.
De uitdrukking: "Een oude boom moet je niet verplanten" die welhaast verworden is tot cliché, leek bewaarheid te worden.

Het was nog midden winter en het had al enkele dagen gesneeuwd; de sneeuw had een duimdik laagje ijs gevormd op dakpannen en op de verwelkte rozen die overgebleven waren in het late seizoen. Mevrouw verwachtte mijn komst ongetwijfeld en had vermoedelijk al vergeefs op me zitten wachten maar wegens het weer had ik haar aanvankelijk moeten teleurstellen. Er was geen telefoonverbinding en ik stelde me zo voor dat ze, zittend in haar stoel bij het raam, op me heeft zitten wachten en misschien in verwarring geraakt was, maar ik hoopte dat ze toch uit de schaduwen en het licht, uit de witte wereld buiten, die ze toch vagelijk met de halfblinde ogen, of desnoods zelfs door middel van een zesde zintuig, of door intuïtie moet hebben waargenomen, had geconcludeerd dat mijn komst verhinderd was door overmacht......

Schrijver: I. Broeckx, 16 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

5.0 met 1 stemmen 95



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Han Messie
Datum:
16 oktober 2013
Email:
hmessielive.nl
Ja, het is duidelijk hoe verhuizing zeker voor oude en hulpbehoevende mensen wel een te zwaar en ingrijpend gebeuren kan zijn.
Wat jij toch een ervaringen opdoet in het rijke verleden van die zorgcentrumbewoners...
Een leuke ontdekking dat jij inderdaad kraaien en roeken onderscheidt, wat de meeste mensen niet gauw zullen doen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)