Alle inzendingen van I>Broeckx

Vervloek niet de hardgroene hulstbladeren of de schaduwen van de lommerrijke bomen die zich in grillige patronen neervlijen op de straat of de streling van de wind langs je gezicht. Vervloek niet de dagen die je gegeven zijn en die elkaar in statige regelmaat opvolgen.... De hulstbladeren, de sch...

Een bus passeert parken, pleinen en plantsoenen, ziekenhuizen, kazernes en gekkenhuizen, en ik ben een van haar passagiers. Het is de route van het leven die ik volg. In studentenkamers en seniorenwoningen wordt het leven verheerlijkt en veracht, worden visies gedeeld en verworpen. Duizenden paralle...

Misschien waren de foto's een troost voor haar in haar laatste jaren. Ik bewaar ze nog in een schoenendoos. Ze tonen mijn ooms en tantes, oma's kinderen, in de diverse fasen van hun levens, gelukkig of ongelukkig, op vakantie, tijdens hun huwelijksvoltrekking, in het Verre Oosten en in vele voorst...

Op de Spoorlaan leunt de oude "Villa Constance" haast tegen het moderne gebouw van "TBV Wonen" aan, zoals naast haar aan de andere kant een zwakkere boom als het ware steun zoekt bij een sterkere in een welhaast perfect samenleven dat door niets verstoord wordt. Broederlijk staan de gevels zij aa...

Twee grote, rechthoekige biljarttafels staan opgesteld in een lokaal van het Buurthuis. Koperkleurige lampen werpen hun schijnsel op het groene laken en op de bonte ballen. Enkele 65+-heren slenteren en schuifelen schijnbaar onverschillig rond de tafel tot ze "aan stoot" zijn. Nu is er tijd voor ...

In de ontwakende tuin speelden de zusjes, gekleed in ritselende jurken met strikken en kant, als een nieuw, helder en sereen licht de wereld overspoelde en overstroomde en de botergele en citroengele narcissen liefkoosde. Het was Paasmorgen. De avond tevoren had de moeder de schoenen van de meisjes ...

De Schot, die in steen, brons of marmer gebeiteld of gegoten (compleet met baret, korte rok en doedelzak) trouw op zijn post staat en het Stadhuisplein in Tilburg dag en nacht "bewaakt" kan bezwaarlijk mijn verdriet hebben gezien toen ik eens met mijn oude vader het defilé van pantservoertuigen, ...

Vader, ik zie nog de kleurige platenhoezen met Franse, Duitse en Engelse teksten op tafel liggen in de achterkamer van het goede ouderlijke huis. Wanneer het ragfijne naaldje het zwarte, glimmende vinyl aanraakte, vulden overweldigende klanken de kleine ruimte en namen stormachtige, overweldigende g...

Een enkele, fragiele, zilverwitte berkenstam verheft zich op de voorgrond, terwijl zich tot aan de horizon kleurige vlakken met wisselende begroeiing ontvouwen waarop je heel in de verte popperige bruine en zwarte "speelgoedpaardjes" ziet grazen...... Is dit de Heide waarop ik veertig jaar geleden ...

Jullie hadden beiden gedacht dat het lot jullie nooit meer het voorrecht en de genade van de liefde zou gunnen. Toch brak de lente aan van jullie verliefdheid en de kortstondige zomer van jullie late liefde, die gevolgd werd door de bittere winter van jullie dood. Jullie vierden jullie geluk in ied...

In de sombere en desolate atmosfeer en entourage van een café, waarvan de wanden merkwaardigerwijs behangen waren met talloze crucifixen, waren de alleenstaanden bijeengekomen, en ik was een van hen. Op de vlucht voor het onverdraaglijke monster van de eenzaamheid dat het als het ware aanstaarde ui...

In de straten die zich uitstrekken aan de voet van de heuvel waarop sinds jaar en dag de Sacré Coeur haar koepels verheft, zoals een ongeduldige minnaar aan de voeten ligt van zijn toekomstige echtgenote, overvielen mij eens merkwaardige gevoelens van verdriet, vervreemding en veroudering. Alsof ...

Als een dambord met kleurige vlakken van goudgele en dieppaarse krokussen strekt het plein zich uit onder de nog kale bomen waarin kolonies babbelende kraaien zich amuseren..... De straten glanzen antracietgrijs in de regen. Een winkel is nog laat open en werpt haar lichtschijnsel over de straat. ...

De bus had de lange weg gevolgd en zijn levende bagage met zich meegenomen, door Frankrijk, door Zwitserland en had tenslotte Rome bereikt. Een hele belevenis voor een kind uit een ambtenarengezin. Op school waren de monumenten, kerken en bezienswaardigheden van de Eeuwige Stad al bij voorbaat aan ...

De ouders waren, laat in hun levens, naar Parijs geweest, naar de verre, indrukwekkende wereldstad, die hun voorheen uit magische dromen en uit verhalen en geschriften van kosmopolieten magisch was opgerezen. Getekend door een verleden van crisis, armoede en ontbering was het hen nooit mogelijk gew...

Het was stil in de kamer. We zwegen vaak. Het meubilair was aandoenlijk, petieterig, als zou het een geruststelling moeten vormen tegen de demonische krachten die vaak losbarstten. De poppen op het rieten kastje staarden me kalm en sereen uit mokkabruine ogen aan. Ze hadden vlechten en droegen Schot...

Zij behoorde niet tot die meisjes, die de dubieuze eer genieten dat hun geslaagd uitgevallen gezichten en hun ideale proporties reeds als zij zeventien zijn de covers sieren van de "glossy magazines" en die op jeugdige leeftijd onderwezen worden in de finesses van de liefdeskunst door hun opeenvol...

Tweemaal per jaar bezochten we samen de bijna bejaarde internist. Bij die gelegenheden reed ik de rolstoel met daarin het zware lichaam van mijn oude moeder zijn spreekkamer binnen. Hij bekeek een en ander doorgaans verterderd, welwillend en een beetje geamuseerd. "Het bloed is goed, maar het hart ...

Het ontroerde mij aanvankelijk en ik was ervan onder de indruk toen ik de stem aan de andere kant van de lijn hoorde: "Met de SP!" "Ja, uw zaak is een rare zaak" bevestigde men. Zou men zich erachter gaan scharen, zou men een forse verdedigingslinie, een buffer, een dam gaan opwerpen tegen het b...

HIJ was een beetje een mallotige vent; hij spoorde niet helemaal; dat was me bij een eerdere ontmoeting duidelijk geworden.... ZIJ zat op een bankje bij de halte van lijn zes; een jonge, florissante schoonheid met kaarsrechte tanden, een zilverkleurige piercing in de lip en felrood, haast rozerood ...

Uit de krochten en spelonken, uit de straten, lanen en ringbanen van de stad die mijn universum en mijn thuis is geworden, bij gebrek aan mijn echte thuis in deze wereld, dat voorgoed tot het verleden behoort, kan zomaar ineens een bekende of onbekende opduiken uit een nabij of ver verleden, die al ...

Twee paaseitjes gaf je me mee, liefste, beste, op de lange weg die me wegvoerde van jou, steeds verder weg, op weg naar mijn eigen eindbestemming: twee paaseitjes; het ene had een gouden papiertje om zich heen en het andere een dieppaars. O, goden, die de wereld in de steek gelaten hebben, waar is ...

Op die merkwaardige avond, waarop vele vlaggen in Tilburg halfstok hingen, ben ik mijn jaarlijkse kermisbezoek af gaan leggen (een merkwaardig contrast....) "The show must go on" zegt men in zo'n geval (maar ten onrechte....) Een julizon blakerde de wereld maar later ruisten de bomen in het lic...

Je laat de zachte, kwetsbare katoenpluizen door je handen glijden en op de achtergrond hoor je het zware, dreunende geluid van een stoommachine en van de nijvere brei- en weefmachines die zonder ophouden de inslag door de schering jagen.... Het is de erfenis van je geboortestad die hier in ere en i...

De etalage van het kleine buurtwinkeltje in de volkswijk toont een gevarieerde doch bescheiden collectie theepotten, huishoudelijke artikelen, vazen en speelgoed. Als ik de deur open, stormt het fragiele hondje met de witgekrulde vacht en het bruine kopje naar voren, keffend met een agressiviteit di...

Lange, lange tijd heeft een gebouw met grijsgekalkte muren en een zeer mistroostige uitstraling dat ik vanuit mijn woning kon observeren, het straatbeeld gedomineerd in mijn wijk totdat heftrucks met mechanische, haast voorwereldlijk aandoende "muilen" aan de sloopwerkzaamheden zijn begonnen. Ik ...

Thuis spraken we het dialect van zuidelijk Brabant: we zeiden "oew" en "hedde gij"; een taal die we ons als kinderen razendsnel eigen maakten, te midden van de buurt- en klasgenootjes met wie we knikkerden, rolschaatsten en de zweep om de felgekleurde tollen sloegen, maar onze Friese oma, die zo...

Mijn "vriendin" Sarah ging zichzelf nu eens echt verwennen, waar niemand anders dat deed. Zoals een kind aanstormt op de Sinterklaascadeautjes na een verwachtingsvol doorwaakte nacht, greep, grabbelde en graaide zij hartstochtelijk in de stapels kleding, curiosa, snuisterijen en rariteiten die waren...

Tilburg schijnt te treuren. Een hemel vol regen regeert over de stad en zware wolken oefenen hun onbarmhartig regime uit. Aan de Bredaseweg houden stenen heiligen de wacht over het kerkhof. De omtrekken van mosgroene en grasgroene cipressen. linden en beuken vervagen tot vlekken in de schemerige atm...

De rouwkaart viel plompverloren in de brievenbus, zoals een dakpan op je hoofd terecht kan komen of zoals een onweer plotseling krachtig en fel kan losbarsten. Op de kaart de familienaam, mijn familienaam die nu nog maar zelden voorkomt in onze contreien nadat de dood hierdoor zijn verwoestende spo...