De Leerschool van de Liefde of de Oude Vrijster en de Gigolo......

Zij behoorde niet tot die meisjes, die de dubieuze eer genieten dat hun geslaagd uitgevallen gezichten en hun ideale proporties reeds als zij zeventien zijn de covers sieren van de "glossy magazines" en die op jeugdige leeftijd onderwezen worden in de finesses van de liefdeskunst door hun opeenvolgende aanbidders.

De gelijkenis van haar pafferige gezicht met een varkenshoofd drong zich daarentegen soms aan me op; aan haar plompe en dikke, verouderende lichaam ontbrak iedere vorm van elegantie en helaas werden deze uiterlijke onvolmaaktheden al evenmin gecompenseerd door verstandelijke vermogens die verder reikten dan een - na oneindige inspanningen en herhaaldelijk zittenblijven - tenslotte verworven Mavo-diploma vertegenwoordigt.

Haar hart daarentegen was goed, ongecompliceerd, goedgelovig en naïef, hetgeen, in combinatie met de eerder genoemde eigenschappen, welhaast moest leiden tot doldrieste, onzinnig en tragisch te noemen escapades.....
Dagelijks kwam het visuele en auditieve bombardement op haar af dat de televisie op ons afvuurt; gezeten voor het scherm in haar eenzame flatje sloeg zij onophoudelijk de beeldschone acteurs en actrices gade die welhaast onafgebroken over elkaar heen buitelen tijdens hun gefingeerde amoureuze avonturen. De resultaten van deze "indoctrinatie" met wat werd aangeprezen als het "hoogste goed" bleven helaas niet uit.

Zij zou hoe dan ook niet gedoemd zijn het predicaat "oude vrijster" tot haar sterfdag mee te dragen; zij moest en zou ook deelnemen, als een echte vrouw, aan wat zo onbereikbaar leek maar aan wat zich met een dergelijke noodzakelijkheid aan haar opdrong als het enige verkieslijke en zinvolle in dit bestaan.
Toen dan ook haar gang langs alle in de stad voorhanden zijnde huwelijksbureaus slechts een eindeloze reeks ontmoetingen en daarop volgende afwijzingen en teleurstellingen had opgeleverd, die zelfs bij de meest volhardende en optimistische vrouw wel op zijn minst een lichte twijfel aan haar charmes zouden hebben teweeggebracht, kwam zij op het lumineuze maar desastreuze idee de Liefde, die in geen enkele valuta betaalbaar is behalve die van het hart, tenslotte te gaan kopen, in weerwil van mijn herhaalde waarschuwingen dat haar plannen op een afschuwelijke manier schipbreuk zouden lijden.

Niet geheel zonder goede gronden fingeerde zij een geestelijke handicap, die haar in aanmerking zou doen komen voor seksuele bijles door een betaalde "minnaar" die in dienst was van een instelling, die, enigszins tot mijn verbazing, eveneens behoort tot de bonte waaier van dienstverlenende instanties, waaraan de "verzorgingsstaat" zo rijk is.
Ik kan mij moeilijk onttrekken aan de indruk dat haar betaalde "minnaar", aan wie zij het grootste gedeelte van de erfenis van haar moeder spendeerde, jarenlang maar al te graag simuleerde en haar onaantrekkelijke lichaam keer op keer in zijn armen nam, om na afloop gretig zijn honorarium op te strijken, dat hem in staat zou stellen tot dure vakanties op Aruba met zijn werkelijke vriendin.

Voor zijn "patiënte" kon er ook af en toe wel een klein cadeautje af, gekozen volgens haar smaak: een geurkaars, een kaart met een afbeelding, die, naar hij wist, haar gevoel voor schoonheid aansprak. Door deze kleine attenties vatte het rampzalige idee bij haar post dat hij werkelijk van haar hield, terwijl hij haar slechts zoet hield met het doel haar ook in de toekomst te blijven uitbuiten.

Uit haar verhalen kreeg ik de indruk dat voor haar de ladder van de "Académie d'Amour" oneindig moeilijk te beklimmen viel, ja, zij deed het voorkomen alsof iedere academische studie hierbij vergeleken een peulenschil was; al zou men de kwalificaties "professor, doctor, meester, ingenieur" aan zijn naam mogen toevoegen; de voortgezette "studie" die zij nu ondernomen had, scheen op een hardnekkige manier nooit tot de gewenste resultaten te leiden, hetgeen haar "minnaar" vanzelfsprekend een eindeloos toekomstperspectief bood en onbegrensde mogelijkheden zijn bankrekening te blijven spekken.

Uit de uitdrukking van extatische verliefdheid, die haar disharmonische gezicht bij tijden aannam, met name korte tijd na een ontmoeting met HEM, maakte ik op dat de toch al zwakke redelijkheid, die haar nooit al te zeer tot richtsnoer gediend had, op dergelijke momenten in geen velden of wegen meer te bekennen viel.
Anderzijds verdreef haar liefdesillusie, waaraan zij nooit vermocht te twijfelen, de diepgaande depressies die haar vanaf haar vroegste jeugd gekweld hadden.

Misschien moeten wij, met Alfred de Musset ("La coup et les lèvres") concluderen: "Liefhebben, daar gaat het om, wat doet het ertoe wie de uitverkorene is?"