Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Bol.com

Cornelis is dood. Een ouwe kerel waaraan we moesten sjorren en trekken om er nog een beetje beweging in te krijgen. Eigenlijk meer last dan lust. Geestelijk begon ie ook al flink achteruit te boeren. Hij kon alleen nog maar piepen dat ie naar bed wilde, niet eten wilde, dood wilde.
Een haast mensonwaardige marteling, een half jaar durend gevecht met magere Hein. Meerdere keren vroeg hij zijn dokter om een pil, om er een einde te maken. die kreeg hij niet, natuurlijk niet, geen strikte medische noodzaak. Maar nu denk ik: waarom niet, waar was al dat geworstel nu goed voor?

Opruimen wil ik, dit boek afsluiten, een nieuw verhaal beginnen. Dankbaar aanvaarden zijn zoons mijn hulp. Ik begin met het Brabantse. Zijn vakantiehuisje, 'mijn overzeese gebiedsdelen'. Cornelis hield van grote woorden.
Veel is al weg natuurlijk, nu volgt het laatste. Een neefje helpt me, tot slot komt het hele spul. Nog een keer zitten we met zijn allen aan de grote tafel, halen herinneringen op aan al die mooie zomers, aan later, toen ze uitgevlogen waren om altijd hier weer af en toe terug te keren, zeker zomers als Charlotte en Cornelis er verblijf hielden.
Dan komen zijn postzegels. Voor een stuk of vijf kleinkinderen kocht hij ze, maar geïnteresseerd is helaas niemand. 'Verkoop ze maar' zegt zoon een. Maar als ik ze in no-time kwijt ben aan een opkoper volgt de onvrede.
'Je hebt ze verramsjt' moppert zoon twee.

Goed, doen we het met de boeken anders. Samen met Charlotte zet ik me voor zijn boekenkasten. Zoek ik in zijn dozen naar nooit gegeven cadeaus, naar nooit geopende exemplaren. Cornelis kocht en kocht, zijn honger naar kennis was groter dan zijn vermogen om de dingen nog op te kunnen nemen.
Wetenschap, theologie, kunst, geschiedenis. Veel speciale uitgaven vanuit zijn geboorteland. Brabant, voor hem was het altijd het ooit door Holland ingelijfde wingewest. Dat zijn geboortedorp daar eigenlijk nooit toe behoord had en pas door Napoleon aan de provincie is toegevoegd mag de pret niet drukken.
Zodra hij de brug over was begon hij in koeterwaals verder. Trots als hij erop was eigenlijk een gewone Brabantse polderjongen te zijn gebleven. Dat was hij natuurlijk allang niet meer. Hij had teveel in zijn mars en in zijn kop. De ruimte, zijn vakgebied was hem nog niet ruim genoeg. God leren kennen, de zin van het leven doorgronden, dat was zijn eigenlijke doel. Maar ook voor hem was dat een raket te ver. Geen schande, ik ken er nog een paar.

Ik open een winkeltje. Op Bol.com. Wij schrijven ISBN-nummers op, verzinnen prijzen. Niet te hoog, anders verkoopt het niet, niet te laag anders verdien je er geen flikker aan. Ik rij naar Heiloo voor een partij dozen-op-maat. Veel te groot blijkt, een zinloze investering. Ik plak postzegels op een boek dat niet door de brievenbus past.
'Zo mogen we het niet aannemen meneer' Dan maar als pakketje. Voor drie keer de prijs als je het gelijk regelt bij Bol. Maar dan begint het te lopen. De kast die we voor de verkoop gereserveerd hebben wordt snel leger. Charlotte ziet het met lede ogen aan. Het liefst had ze alles zo gelaten zoals het was. Had ze haar man met al z'n makken nog gewoon in zijn stoel gehad.
Het grootste voordeel voor haar is dat ze er nu zeker van is dat ik kom. Om voor haar te koken en met haar te eten. Om een, twee soms meer boeken mee te nemen. Veel ervan zitten nog in verpakking. De ogen en de portemonnee van Cornelis waren groter dan zijn oude en vermoeide geest. Niemand niet heeft er interesse in, toch heeft ze er moeite mee, zeker nu de kast leeg begint te raken. Dat opruimen, we moeten er maar eens mee ophouden vindt ze.
'Het is net alsof ik al dood ben' zegt ze met enig gevoel voor dramatiek.

'Jij niet, Cornelis' antwoordt Woemi droogjes. Voor een keer is ze er weer bij. Het is uit heeft ze beslist, ik kijk niet genoeg naar haar om.
Maar voor Charlotte wil ze een uitzondering maken. Ze sleept haar mee naar huis als de thuiskapster haar en de jongen komt knippen. Het resultaat is niet verkeerd. Ietsje korter, ietsje opgeföhnd en vooral: stoppen met dat stomme verven. als de vijfentachtig bent mag je toch wel laten zien dat je grijs bent?
Charlotte vertelt dat ze de kerk willen sluiten. Ze hebben er drie, en dat is teveel. De rest past met gemak in de historische dorpskerk. Natuurlijk is dat voor haar geen optie. Zoals het is moet het zijn en blijven. Alles maakt onderdeel uit van een haast organisch geheel. Ook Woemi, de vriendin van de ex van haar overleden dochter, door mij vaak genoeg in de steek gelaten. Zelfs toen ze doodging was hij er niet. De lul. Aan het werk, jaja, het zal wel.
Maar ondanks dat hoor ik er gewoon bij. Ben ik als een eigen zoon voor haar.
Zo ook Woemi, als ik haar meeneem naar tante bijvoorbeeld, als er feesten en partijen zijn, als ik bij haar kom eten. Juist Woemi.
'Waar is Woemi?' vraagt Charlotte te pas en te onpas. En niet alleen zij, ook tante, Anneke, Djovan, de hele reut. Ik word er gek van.
Nou, daar is Woemi. Uit, aan, aan, uit.

Ik droom. Een nachtmerrie. Ze willen de kerk sluiten, er komt toch geen hond meer. Drie is teveel. Ik schrik wakker. Sms Woemi.
'Je houdt toch nog wel een beetje van me?'
'Natuurlijk,lul, ga slapen'
De boekenkast is nog lang niet leeg, en de kerk die blijft heus wel staan, het is een monument tenslotte. En Woemi? Haar wil is wet. Ik slaap alweer.

Schrijver: jorrit, 8 maart 2012


Geplaatst in de categorie: vrouwen

3.8 met 5 stemmen 265



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)