Alle inzendingen van i.Broeckx

Onze mooie LocHal vormt nog altijd een pronkstuk voor onze stad met onder meer een wereldberoemde kroonluchter en met de rijen boeken die zich aaneenrijgen in de schappen. En onze vervreemding van alles en iedereen was zo enorm tot we elkaar weer ontmoetten en ons laafden aan de vriendschap die was...

Mijn longen hangen ongezien en onvermoed in de borstholte als in het chassis van een auto. Al eerder waren alle mogelijke middelen ingezet om de astma-aanval te bestrijden; medicijnen, verneveling etc. etc.... Het Röntgenapparaat registreert het weefsel exact en meedogenloos en de longarts heeft...

De Vincent-shop heb ik altijd graag bezocht. Zij is gesitueerd achter de neogotische gewelven van de Heuvelse kerk, in een uithoek en vormt een oase voor armoedzaaiers. Onder het standbeeld van de heilige Vincentius à Paulo kun je hier winkelen en met mijn cadeaubon van twintig euro - een goedgunst...

De stad leek te huilen. Als uit blinde, nietsziende gevels staarden de huizen mij aan. Mijn haar lag als een wilde, ruige vracht op mijn schedel en het donkerblond van mijn jonge jaren was nog niet geheel verjaagd door grijze lokken die aarzelend als ontdekkingsreizigers op een onbekend continent "...

Door een "liefdesobsessie" gepaard gaande met telefoonkosten dreigde ik volkomen aan lager wal te raken, dus er moest iets gebeuren. Ik kan mijns inziens alles goed verwoorden, dus had gesolliciteerd naar een baantje als "huishoudelijk medewerkster" bij een villa aan de Bosscheweg en werd ui...

Het kan weleens voorkomen dat mijn computer uitvalt. Mijn beste vriendin Dionne benadert echter de wonderlijke, mij dierbare en ingenieuze machine als een ingenieur en zoals een arts een patiënt behandelt; zij noteert het serienummer en checkt de batterij en de snoeren. Ze heeft altijd wel een "te...

De wachtkamer van de Afdeling Longgeneeskunde van het Tilburgse Twee Steden Ziekenhuis heeft wel iets weg van een tempel of van een kerk. Het morgenlicht valt boogvormig op de kale witte wanden. Enkele "gemondkapte" dames en heren wachten tot de longarts in de deuropening verschijnt en tot hun naa...

Het breien was mij kennelijk moeilijk aan te leren. Het rozenkranszakje dat door geduldig was- en strijkwerk van Zuster Theodorina tenslotte presentabel was voor de jaarlijkse handwerktentoonstelling in een lokaal van ons lage houten schoolgebouw droeg niettemin de sporen van veel zweterige en verwo...

We waren nog kinderen en we speelden in het struikgewas aan weerszijden van de lange gang die de arbeiderswoningen flankeerde en met elkaar verbond tussen de stekelige hulststruiken met de rode besjes en de andere struiken en planten waarvan we de namen niet kenden en uit twijgen maakten we een raam...

Op de verjaardagskaart had ik mijn goede wensen voor haar vijfenzestigste verjaardag kenbaar gemaakt en had ik aangegeven dat ik haar de warmte die ik haar zo graag wilde schenken, wilde doen toekomen door middel van een zelfgebreide sjaal. De sjaal had ik gebreid uit zachte, zeegroene en witte wol ...

De naam is genoemd, het woord is uitgesproken; het ijzingwekkende en gruwelijke woord "dementie". Daarmee is de ziekte benoemd, is het etiket op het voorhoofd gedrukt, schijnt het voorheen onverklaarbare een verklaring en duiding te hebben gekregen en daarmee schijnen bevreemdende verschijnselen o...

Het was gisteren de zesde januari. Het is traditioneel bepaald dat de dag was gekomen waarop de kerstboom weer weg kon. Inderdaad had mijn trouwe Ilonka het kleine boompje al vóór de Kerstdagen tevoorschijn gehaald en had zij het getooid met kleurige frutsels en fratsels en met een lieflijk stenen...

Je zond me de kaart met de beide giraffen om me beterschap te wensen. De afbeelding was heel toepasselijk: het ene bonte, gevlekte dier buigt zich, zakt bijna door zijn benen en lijkt aan het andere dier te bezwijken, er letterlijk aan onderdoor te gaan. Toch houden we zoveel van elkaar al hebben...

...en toen ik bijkwam uit de narcose op de verkoeverkamer hoorde ik dat namen van personen weerklonken en zag ik dat de verpleegkundigen in hun groene kledij bedrijvig af en aan liepen. Tenslotte trad de gynaecoloog aan mijn bed en hij sprak de woorden uit die mij, na alle spanningen, zielsgelukkig ...

De vaccinatie-locatie in Waalwijk is merkwaardig gesitueerd op een fabrieksterrein te midden van panden die geen schoonheidsprijs verdienen. Een snelle witte auto van de Regiotaxi met zorgzame grijsharige chauffeur, gekleed in corduroy, heeft me hier gebracht. Het boosteren is begonnen en vele dames...

....en zo sliepen wij nacht aan nacht in de monumentale bedden - geërfd van een tante - die de kleine kamer grotendeels in beslag namen; mijn zusje en ik. Tijdens de winternachten tekende ik taferelen op de beslagen ramen en verzon verhalen om haar te vertellen. En, in navolging van Godfried Bom...

Enthousiaste en liefdevolle verplegers staan mijn broer bij. Toen in dit risicovolle seizoen een vroege en onverwachte zomer was neergedaald over de wereld bezocht ik de man die sinds jaar en dag veroordeeld is tot het gezelschap van verplegers, telkens anderen, die elkaar in een nooit eindigende st...

Eens, toen er verdenkingen bestonden dat de dodelijke en door mij zozeer gevreesde ziekte reeds het terrein van mijn geliefde lichaam betreden en in bezit genomen; veroverd had, bracht de allerliefste de wonderlijke steen mee. Het was een bruine, glanzende steen of amulet met een grillige, onregelma...

In een achterkamertje, in een uithoek van mijn woning, bewaar ik nog altijd de platenkoffers die de LP's bevatten. De LP's met de kleurrijke hoezen met romantische afbeeldingen uit de nalatenschap, eens het meest kostbare en dierbare bezit van mijn zozeer geliefde vader. Hij voedde me op met d...

....en zo herinner ik me tevens mijn Cosmo, een langharige, grijze Perzische kat; een fotomodel te midden van haar soortgenoten, de katten en haar okergele ogen, waarvan ik de uitdrukking niet kon doorgronden. Cosmo vergezelde mij slechts korte tijd en leek haar "eenzaamheid" bij mijn afwezigheid ...

De foto, die een herinnering vormt, toont het zwarte knuffeldier (een roze tong uit de bek) dat mevrouw "Moriaantje" had gedoopt. Ze had het beest eens gewonnen in een loterij en tot haar "huisdier" gekozen waar geen levende ziel naar haar omkeek. Ik had mevrouw aangetroffen in diepe eenzaamheid...

Het televisieprogramma "Rail Away" toonde ons onlangs die vredige en feeërieke landschappen in Baden-Würtemberg, op energieke wijze doorkruist door de treinwagons. Eens het schouwtoneel van de Duitse Romantiek, een geestesstroming die ik in mijn hart draag als het kostbare, dierbare erfgoed van ...

Mejuffrouw H. in de cognackleurige trui schudde alle toekomstige leerlingen en ook mij de hand op de eerste schooldag. Het tijdperk van "aap, noot, mies" was aangebroken en vanaf mijn plaats tegen de gelaagde muur van het houten schoolgebouw zou ik voortaan het wilde, onstuimige spel van mijn mede...

Vader, een dezer dagen zou je je achtennegentigste verjaardag gevierd hebben. De datum is voor jou onhaalbaar gebleken. Je lang-vergeten geboortejaar 1922, getekend door de economische crisis, ligt diep verzonken in de tijd; in een ver verleden.... De familie was altijd welkom op 27 januari in he...

De tijd begint te dringen. Mijn levensjaren naderen het getal van zeventig. Mijn Lanersbach zal ik nooit meer weerzien. Het is lang geleden; mijn jeugd ontvouwde zich als een bonte waaier en zij toonde mij die landschappen; die zonnige grasgroene weiden; dat klaterende bergbeekje en die welgedane ru...

Op de snelweg naast mijn huis komen altijd al veel "jankende" felgele auto's voorbij. Niet voor niets is het de aanvliegroute voor het nabijgelegen Twee Steden Ziekenhuis. Zo werd ik onlangs eveneens vervoerd maar de sirene hoefde nog net niet op de auto en het ging al evenmin om Corona. Maar...

Op het kleine schermpje van de Tom-Tom stond onder meer de naam van het dorp dat we gingen bezoeken te lezen: "Heeze" en inderdaad volgde onze auto het parcours dat ik zo vaak heb afgelegd - en in vroeger tijden met mijn ouders - naar het kunstenaarsdorp bij Eindhoven, domicilie van mijn zozeer ge...

....en het werd weer Kerstavond. Je was nog te midden van de levenden en op deze avond waren we samen zoals inmiddels traditie was geworden. Op de radio weerklonk romantische muziek en we overdachten wat het jaar ons gebracht had in stilzwijgende mijmering.... Je rust onder rulle bruine aarde op ...

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede stadgenot...

Geen grafsteen zal herinneren aan jouw leven, aan onze liefde en vriendschap. In het verre land ben je onvindbaar. En ook mijn verwarde hart en verstand kunnen niet meer vinden, niet meer opsporen wat wij eens deelden. Gezonken is het in een diepe put, in de krochten en spelonken van vergetelheid, v...