Alle inzendingen van jan Coessens

“Verdomme, meiske, wat heb je nu alweer mee?” vroeg haar vader, lichtjes het hoofd schuddend, zich af. Hij zei het niet hardop. Hij wou haar diep en vermanend in de ogen kijken maar Brigitje gunde haar papa geen blik. Al haar aandacht ging naar haar samengehouden handjes waarin ze zorgvuldig een grote huisjesslak koesterde die ze onvrijwillig aangetrapt…

Af en toe telefoneren we met elkaar, Jef en ik. Er zit echter geen regelmaat in en ook geen dringendheid. Eerder zomaar. Tot op een dag de telefoon rinkelde met een opgewonden Jef aan de andere kant. Of ik hem eens wou begeleiden naar het stadhuis voor een bepaald persoonlijk dossier van hem “dat zijn einde naderde”. Immers, hij miste zijn elektrisch…

Toeval! Er zijn mensen die erin geloven. Anderen dan weer niet. Als je hun vraagt “waarom niet?” halen ze de schouders op en laten ze je zitten met je onbeantwoorde vraag. Hoe dan ook het blijft een gebeurtenis of omstandigheid die vooraf niet voorzien noch gewild is, zegt de “Van Dale”. Het zal je overkomen dat je een overgewaaide boom op je lijf…

Verdomme, verdomme, vloekte een rijzige grijsaard nijdig toen die met zijn laatste dart een bouncer veroorzaakte. Door die ene pijl verloor hij het spel én de wedstrijd. Inderdaad, het geluk hangt soms van één klein feit af. Hendrik, de intussen gekalmeerde gepensioneerde ambtenaar, borg zeer zorgvuldig zijn titaniumpijlen weg in een lederen etui, vroeg…

Een maandagmorgen in de zomer omstreeks 9.30 uur in een dorpje in het Vlaamse Land waar de tijd van toen was blijven stilstaan. Het marktplein liep stilaan vol op de wekelijkse marktdag dat zich onder en rond de eeuwenoude linde had opgesteld. De zon scheen vrolijk op het gelaat van de kijkers en de kopers. De kramen bulkten uit van de vele koopwaar…

De jaarlijkse vakantie zit erop hoewel de zon nog schijnt, maar de tijdskalender is onverbiddelijk. We zijn in september en daar eindigt of begint het allemaal. Waar het eindigt zijn het de lange heerlijke dagen van ontspanning met …de noodzakelijke stress. Voor de kinderen een fantastische tijd van zonder zorgen en totale overgave aan vreugde en…

Vanuit West-Vlaanderen naar St. Jan-in-Eremo, Hoepertingen of Zolder sporen, kan en doet niemand in een handomdraai. Geef toe da’s durven orakelen. Die nuchtere vaststelling was het gevolg van een eerder zeldzame als rare uitnodiging die op een doordeweekse werkdag in mijn brievenbus viel. Een eerste reactie was er één van ongeloof én verwondering…

4 mei 2009- 16.30u. De zon schijn flauwtjes. De autocar die dagelijks de schoolkinderen ophaalt en terugbrengt rijdt voor het venster voorbij. De glasbak aan de overkant van de straat krijgt gestadig bezoek. Flessen en bokalen klingelen naar onderen, helaas niet geluidloos. Auto’s in beide richtingen brengen wellicht hun bestuurders huiswaarts nà de…

Alveringem noch Hoepertingen hebben een K in hun dorpsnaam. Een K in Kortrijk? Een K? Voor wat staat die K nu? “K in Kortrijk” werd gekozen uit de vele inzendingen van een uitgeschreven wedstrijd voor het nieuwe koopcentrum in het hartje van de stad. Die K staat er voor wat je er zelf wil in zien: Koop in …, Kom in…, Koopcentrum in… Klucht in Kortrijk…

De vliegtuigcrash in Schiphol in februari 2009 zou te wijten zijn geweest (inmiddels bevestigd door Boeing) aan een defecte hoogtemeter die zijn foute metingen aan de boordcomputer als “juist” doorspeelde. “Slechts 9 doden” was het bilan waar het, normaliter, er méér zouden moeten geweest zijn. Bij de gelukkige overlevenden bevond zich zelfs een…

Door het venster heen zag hij hoe de strakke wind door de nieuwe takken van de fors gesnoeide populieren woei. De zon scheen flauwtjes door de monotoon opgebouwde wolkenburchten. Het eentonige geronk van de diepvrieswagen aan de overkant van de straat martelde zijn gestel. Hoelang duurde dit nu al? Hoelang moet ik dat nog dulden, vroeg hij zich wellicht…

Gods wegen zijn wonderbaar. Bomen, eens geplant, komen elkaar nooit meer tegen wat niet van mensen kan gezegd worden (en dat heeft niets met voortplanten te maken). Jef, een ietwat oudere man, klein van gestalte – hij was tegen de aanspreektitel ‘Jefke’ - had ik, over de jaren heen, al meerdere malen ontmoet bij de fietstochtjes die we, totaal los…

Geruchten! Volgens Vandale een praatje dat in omloop is. En algauw kan het roddel worden. Van roddels weten we dat “in no time” het van kwaad naar echter gaat. In het boek “De Geruchten” (1996) van Hugo Claus lees je er meer over hoe de fantasie van de mensen op hol begint te slaan. Naar het heet is dat boek van Claus een moeilijk te lezen boek met…

Zoals elk volk zijn taal, zijn cultuur, zijn “duister” verleden heeft, zo ook heeft elke individu zijn gewoontes, zijn gebruiken, zijn dagdagelijkse rituelen. En die kunnen nogal wat uit elkaar liggen in eigen midden, in het verenigingsleven, in feite overal. Als je er even wilt blijven bij stilstaan ( je mag er gerust bij gaan zitten hoor!) zal je…

De postbode was wat later dan gewoonlijk vanmorgen, vrijdag 29 augustus. Oorzaak me onbekend. Buiten de advertentieweekkrant en andere kleurrijke reclamefolders zat er een prachtige vakantieprentkaart bij van een familielid op reis naar de Canarische Eilanden. Diens ansichtkaart, magnum seize, was volgeschreven met kleine hiërogliefen. Na het ontcijferen…

Zaterdag 8 maart 2008. Een zonnige weliswaar wat frisse dag. De weerman voorspelt tegen het einde van de dag en de volgende dagen regen en andere maartse onhebbelijkheden. Zon en vrije tijd gaan goed te samen. Waarom er niet op uit trekken? Neen, nu eens niet met de fiets want het is, potdorie, toch nog wat te fris om de oren en de tenen. Inderdaad…

Onlangs werden we geconfronteerd op de televisie met de gruwelijke reportage uit Bulgarije hoe de kinderen in een “tehuis” werden behandeld. Vreselijk. En nog erger bleek de boodschap zoals Margaretha Guidone, huisvrouw uit Kapellen, de politici er attent op maakte dat de film van A. Gore “An Inconvenient Truth’” ook voor hen bestemd was. De opwarming…

Op mijn pc hoor ik het liedje “I’m the Mood for Love” door Ella Fitzgerald With Chick Webb And His Orhestra, wat me –nu- precies NIET op het lijf is geschreven. Momenteel kan ik wel nog wat zonder, zo vroeg in de morgen. De manier van communicatie is de jongste decennia enorm vooruitgegaan. En we vinden dàt zo normaal, niet? Hoe onze verre voorvaderen…

Mij is het de eerste keer overkomen dat ik van een goede makker, een vriend, zo intens afscheid heb genomen bij het schrijven van een afscheidsbrief terwijl de plechtigheid (rond de asurn) plaatsvond. Totaal gefocust op het gebeuren zette ik mij aan de schrijftafel en was dan in innige gedachte (bijna in trance) bij hem en zijn familie. Toegegeven,…

“Je veux l’amour, je veux l’amour”…zingt Raymond van het Groenewoud. Opgelet alvast met die kreet. Het zou je kunnen berouwen. Voorbeelden zijn legio. Het is ieder van ons al veelvuldig overkomen dat we, geboeid voor een uitstalraam, het aangeboden kwaliteitsproduct met goedkeurende blikken hebben gemonsterd. De aangeprezen handelswaren (kledij vooral…

Tijdens een gesprek over ditjes en datjes dat ik onlangs voerde met een scherpzinnige erudiete dame hadden we het o.m. – zonder het hoe dan ook te beseffen – over de “toepassing” van de zeven hoofdzonden en meer specifiek over de hebzucht van en onder de mensen. Of het voor niet-katholieken niet van tel zou zijn, laat ik in het midden. Wellicht…

Begin september. Het kindergekrijs en -gejoel op het pleintje in mijn buurt rond halftien in de morgen mis ik reeds sinds de eerste schooldag. De autobus slokt de kinderen nu al om halfacht op. De oude diesel sputtert amechtig de straat uit. De enkele moeders blijven onder elkaar nog wat keuvelen. Die met de chador haasten zich naar hun man terug, wellicht…

Zeven maart 2007. Een doordeweekse dag. De regen stopt even met neer te plenzen. Het scherpe zonlicht zoekt zich twijfelend een baan door de grillige wolkenvormen. Aan het busstation zitten en staan veel wachtenden onder de beschuttende luifel. Onder hen valt de fel gekleurde tuniek van een jong meisje op. Haren als ragbol over kop en schouders. Kettingen…

Onze maatschappij is jachtig. De mensen gestresseerd. Hoe langer hoe meer. Gelukkig is de vakantie er om te ontspannen, de “zorgen” te vergeten (die verdwijnen niet, men vindt ze terug als men thuis komt), andere “lucht” te gaan opsnuiven of wat aan “cultuur” te doen. Genieten van een weldoende relaxatie aan het strand of aan de boord van een zwembad…

Het zal je overkomen op een winderige dag vroeg of laat, dat je hoed, je pet of je toupetje door de wind van je hoofd wordt weggerukt. Bij mij is het alleszins gebeurd toen ik – en dat is vele, vele jaren geleden al –, samen met mij twee kleine kinderen langs de kade van een laagliggende rivier aan het wandelen was. Mijn regenhoedje, weggerukt van mijn…

Ze zaten gezellig samen te praten op een bank met kuipzit in het station te K. wachtend op hun trein. Zij wou naar Gent, hij naar zee, kon ik ongewild oppikken toen ik naast hen plaatsnam. Niet eens meer van de jongsten waren ze, maar niettemin “goed bewaard”. Hun gesprek sprong van de hak op de tak, van hun kinderen en kleinkinderen en hobby’s.…

Genoeg! Genoeg de vrouwen in een “slecht” daglicht gesteld. Mijn mening eromtrent heb ik sinds een paar dagen volledig moeten herzien nadat ik een stille getuige was van wat hierna volgt. Het zwakke geslacht? De trunten? De wekelingen? De zeurkousen e.a. afkeurende aanmerkingen? Mon œil! Basta! (‘k Moet evenwel toegeven dat “het geval” in kwestie…

Ze zaten met zijn drieën op de groene bank in het gemeentepark. Het goede weer was van de partij en de hete zon deed deugd aan de oude knoken van de 70-plussers. Hun versleten ogen gaven ze de kost. Kleurrijke tafereeltjes waaronder die van de jonge moeders die van het hoge klimwerk van hun spruiten zichtbaar genoten hoewel ze voor hen, de ouderen,…

Al de schoolbanken van de studiezaal van het Vrij Instituut Stella Maris waren op de “Dag der Poëzie” bezet. De scholieren en hun ouders - met moeite - hadden erin plaats genomen. De responsabele lerares riep met regelmaat een leerling of een ouder op om hun gekozen stukje voor te lezen. Ja, ook de ouders werden uitgenodigd om aan poëzie- of prozaverkrachting…

Terwijl hij haar diep in de heldere blauwe ogen keek, sloeg hij zijn rechterarm om haar smalle lenden. Zij keek hem amper aan, schuchter, de mooie ogen ietwat afgewend, zedig, maar haar slanke lichaam bewoog zich als een boa om hem heen. Beiden sidderden van genoegen, van pure opwinding… “Gust!” riep een schelle stem hem aan. De gepassioneerde lezer…