Verdorie, die heerlijke thuisvakantie mis ik zo!
De jaarlijkse vakantie zit erop hoewel de zon nog schijnt, maar de tijdskalender is onverbiddelijk.
We zijn in september en daar eindigt of begint het allemaal.
Waar het eindigt zijn het de lange heerlijke dagen van ontspanning met …de noodzakelijke stress. Voor de kinderen een fantastische tijd van zonder zorgen en totale overgave aan vreugde en plezier.
Hier en daar een paar ongelukkigen met herexamens, die ze dan weer al dan niet goed hebben afgelegd. Natuurlijk komen daarbij de gebruikelijke ongelukjes met de fiets, het skateboard, de auto van papa, de rellen in de discotheek, het jointje, het vakantieliefje. Dit is allemaal niets vergeleken met de pesterijen die ze gedurende het afgelopen schooljaar hebben ondervonden. VAKANTIE! Wat hemels ...op aarde!
Vader en moeder hebben ook genoten van de geplande vakantiedagen. Tuurlijk hebben ze in de file gestaan, jazeker ze hebben het te warm gehad in de auto en misschien ook was hun vakantieplek dubbel verhuurd of erger nog: ze bestond niet eens. Afhuren via het internet kan soms desastreus aflopen. Goed humeur en vele euro’s kwijt.
(Je zou voor minder balen, niet?)
En zo direct wat anders vinden die hen zou passen lag niet meteen voor de hand. Dus terugkeren zeker?
Ook waren er die geplaagd werden door autopech, door diefstal uit de wagen (gps, gsm, portefeuille… tot de hele wagen toe. Allemaal foetsie.)
De problemen met aftroggelaars, met genadeloze garagisten die hen er dik oplegden bij een reparatie bv. (Heb ooit geweten dat er wisselstukken moesten worden besteld op een vrijdagavond en die kwamen pas de volgende donderdagnamiddag aan. Garagist bleek trouwens ook een hotel uit te baten. (Begrijp je wat ik bedoel?) Voor de pechvogels een bijkomend maar onvoorzien verblijf in ik-weet-niet-welk-gat in het zuiden van Frankrijk.
Langs de andere kant hadden ongelukvogels, voor zover ik me herinner, nog een geluk bij een ongeluk.
De chauffeur van een auto vakantiegangers was onwel geworden (hartproblemen). Een motard van de Franse politie kwam toevallig langs en vroeg wat er gaande was. Hij reageerde zeer vlug om hen te begeleiden naar het dichtsbijgelegen ziekenhuis. Gelukkig kon de echtgenote ook sturen en met loeiende sirene raasden ze over de ring rond Parijs. De man is enkele dagen later op eigen risico terug naar huis mogen keren. Chapeau!
Inderdaad, het was niet overal koek en ei. Onverwachte onweders, felle winden, overstromingen.
Modderstromen, aardverschuivingen en ook spontaan ontstane (ontstoken?) branden hinderden sommigen, met alle ellende vandien. Er vielen zelfs doden te betreuren. Bergbeklimmers met dodelijke tegenslag. Kindjes die nog altijd verloren lopen op het strand en… in zee.
Maar dit alles bleek in het algemeen nog mee te vallen voor de grote massa, op een vliegtuigongeluk of twee NIET te na gesproken. Treinongevallen waren er gelukkig niet zoveel. Of toch?
Hoe dan ook een heerlijke vakantie gehad, de batterijen opnieuw opgeladen (zoals men pleegt te zeggen), om terug met verse moed er tegen aan te gaan.
Vervelende wegwerken, de urenlange (?) files, de flitspalen kunnen hun niet beletten het goede humeur te bewaren.
Terug naar en aan het werk. Die ambetante, grimmige dienstchef zullen ze met een vrolijke “goeiedag” meteen een voetje lichten. De nukkige en jaloerse collega’s trakteren ze vanzelfsprekend op ene brede glimlach. Zelfs een zacht tikje op het achterwerk van de typiste zal er af kunnen. Yep, hier zijn we weer met nieuwe moed en volle energie. Hoera iedereeeeeeeeeen!
De wereld lacht ze toe.
Voor de kinderen, al dan niet met de nieuwe boekentas, ook. Voor bepaalde eerstejaars kleuters wel een verschrikkelijke hel. “Mama,… mama,… mama”, zullen ze bleiten. Er zullen traantjes vloeien langs beide kanten. En dan die oma’s, sjonge, sjonge, die overbezorgde oma’s toch!
Maar wat een heerlijk weerziens ’s middags met overal die lachende gezichtjes (hier en daar met wat snot erop).
Heerlijke tijd. Snuif je ook die sfeer op? (Hier diep ademhalen)
Maar ik, ik zit hier met een wit blad papier voor me dat ik moet zien vol te pennen.
Gedaan die vakantie, gedaan die zorgeloze tijd, gedaan met het “dolce far niente”: hier moet voortaan gewerkt worden wil de hoofdredacteur voldoende kopij voorhanden hebben om “zijn” volgend nummer moeiteloos vol te krijgen.
Maar zie, ik ga er meteen aan beginnen zie, kijk nu, onmiddellijk, direct, subiet, seffens, stante pede!
Verdorie, die heerlijke thuisvakantie, die mis ik zo.
Zie ook: http://www.cursiefjes.tk
Schrijver: Jan Coessens, 11 september 2009
Geplaatst in de categorie: vakantie