Gust
Terwijl hij haar diep in de heldere blauwe ogen keek, sloeg hij zijn rechterarm om haar smalle lenden. Zij keek hem amper aan, schuchter, de mooie ogen ietwat afgewend, zedig, maar haar slanke lichaam bewoog zich als een boa om hem heen. Beiden sidderden van genoegen, van pure opwinding…
“Gust!” riep een schelle stem hem aan. De gepassioneerde lezer hoorde haar niet eens.
“GUUUUST!”, nu was het raak want Gust, een kranige zestiger, spitste zijn oren, liet het wat doordringen in de hersenpan en riep dan vertwijfeld “Jawadist” terug.
“Kom ne keer” antwoordde de vrouwenstem in de keuken.
Gust stak zijn bladlezer in zijn blijkbaar boeiend boek, klapte het hard toe en legde het, met de kaft onderaan, onder een stapeltje tijdschriften die op het bijzettafeltje lagen.
“Ja, hedde me nodig” vroeg hij aan zijn vrouw. Ze keek niet eens van het aanrecht op. Ze weende zachtjes – dat zag hij meteen, maar zei niks – terwijl ze de hete tranen met de rug van haar rechterhand afwiste. De gepelde uien sneed ze nu zeer minutieus in kleine stukjes om die daarna in een creusotkom te laten bruinen.
“Zeg Gust, ga je nu toch eens Mirza buitenlaten, het beestje zit al méér dan vijf minuten te wachten op zijn poepke aan de achterdeur, zeemde ze?”
De Gust vloekte binnensmonds maar zei niets. “Verdomme”, dacht hij, “ik was nu juist een zodanige spannende passage aan het lezen en die moest ik nu onderbreken om dat mormel zijn gevoeg te laten doen!”
Hij liet de viervoeter in de tuin loslopen. Het hondje, een zwart schipperke, huppelde wat rond tot het plots als een speer achter buurmans kat aan zat. Ze kon in extremis in haar veelkleurige gelapte-dekenpels het vege lijf redden. Mirza blafte heftig de gehele buurt omver. Nijdig, zeer nijdig kefferke.
Gust maande, omdat hij wou verder gaan lezen, Mirza voortijdig aan binnen te komen. Hij veegde zijn pootjes aan de dweil aan de achterdeur af en repte zich naar de gezellige woonkamer. Zover kwam hij weliswaar niet meer.
“Gust, jong, je zult nog naar de slager moeten om wat gehakt en ander broodbeleg als je eten op tafel wilt.”
De arme man zuchtte en keek wanhopig naar het bijzettafeltje en zijn gemakkelijke zetel. Hij trok zijn jas aan, noteerde al wat hij gedicteerd kreeg van zijn echtgenote en trok wat te hard de voordeur toe.
De slager woonde om de hoek. Achter de toonbank stond de knappe verkoopster hem blijkbaar op te wachten. Er was niemand in de slagerij.
“Ja, Gustje, waarmee kan ik je van dienst zijn?” Het wicht had een aangename, warme stem en een figuur om van te dromen. Gust zag in haar de verpersoonlijking van zijn vrouwelijk personage in zijn boek. Waaauw! (Daarbij dacht hij niet eens aan het wel bekende spreekwoord: “Een oude bok lust soms ook nog wel eens een groen blaadje”)
Hij overhandigde haar zijn boodschappenlijstje terwijl hij zijn ogen liet glijden over haar uitdagende figuur. Hij kon er niet genoeg van krijgen want toen het lijstje afgewerkt was en ze de eindafrekening wou maken, wilde Gust nog een paar droge-worstjes-van-het-huis die ginder (wat hoog) waren opgehangen. Te hoog blijkbaar. Ze reikte op de toppen van haar tenen ernaar maar kon er met het mes niet bij. Haar dunne, witte bloeze sprong open en kroop uit haar zwarte smalle rok uit. Tja, een lichtbruine huid van de zonnebank, vermoedde Gust. Hij genoot. Haar lange goed gevormde dijen kwamen ook onder het te korte rokje uit en maakten blijkbaar de brave man ongemakkelijk.
“Moe’k nie helpen,” vroeg Gustje. Ze sloeg zijn aanbod af, draaide zich om en nam een groter mes en daardoor ook een langer heft. Meteen was Gust twee worstjes rijker.
“Ja, Gustje, nog iets? vroeg ze bijna verleidelijk. Haar zwarte ogen priemden hem zachtjes in het hart. Hij werd er week van, keek wat rond en zag de schapenvachten liggen. “Hoeveel kosten die wel ?“wou hij nog weten.
“Gustje, het zijn grote hoor, we zouden er alle twee op kunnen liggen in ons blootje”giechelde ze.
Gust hoorde het in Keulen donderen. Hij glimlachte gegeneerd, keek haar diep in de zwarte zeeogen en wreef met duim over wijsvinger.
Ja, maar Gustje, dàt bedoel ik niet hoor. Voor jou zou het gratis zijn geweest… bij de fotograaf bij je eerste verjaardag.
Oef! Gust zat met een schuldgevoel. Dàt was ook nooit zijn bedoeling geweest met haar op de schapenvacht. Foei! Neen, neen, hij wou alleen meer met zijn duim-enwijsvingergebaar weten hoeveel hij betalen moest voor al dat broodbeleg en dergelijke, zeg.
Nu bleek het verkoopsterke ook wat verlegen, trok zich de kleren wat strakker aan en rekende vlug af. Ze dankte hem vriendelijk voor zijn bestelling en bij het buitengaan riep ze Gust onschuldig nog na dat toekomende week zaterdag de worstjes in aanbieding waren: “Vier halen, drie betalen, Gustje!”
Gust zwijmelde bijna naar huis.
Hij nam opnieuw zijn boek ter hand en herlas de zwoele passage nogmaals ”…Beiden sidderden van genoegen, van pure opwinding. Toen…” verder geraakte hij niet.
“Gust! …..Guuuuust, kom ne keer”, riep een bekende stem hem toe….
“Gvd….” siste Gust, Gvd!
skynet.beGeplaatst in de categorie: algemeen
lichaam
708
Geef je reactie op deze inzending: