Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Gewoontes

Zoals elk volk zijn taal, zijn cultuur, zijn “duister” verleden heeft, zo ook heeft elke individu zijn gewoontes, zijn gebruiken, zijn dagdagelijkse rituelen. En die kunnen nogal wat uit elkaar liggen in eigen midden, in het verenigingsleven, in feite overal.
Als je er even wilt blijven bij stilstaan ( je mag er gerust bij gaan zitten hoor!) zal je – tot je eigen verbazing – moeten toegeven dat je , eerlijk gezegd, soms bepaalde trekjes hebt die zelfs je bedgenoot niet heeft.
Ben jij ook zo iemand die bij het ontwaken een reeks ongecontroleerde winden de lucht instuurt? Toegegeven dit is geen ritueel op zichzelf maar een natuurlijke reactie van de darmen na een rustperiode.
Iedereen onder ons ontwaakt op diverse wijze: er zijn er die direct het bed uitwippen, de badkamer instormen en in minder dan geen tijd het ontbijt naar binnenslokken ( of ja, gewoon overslaan) en dan de deur uithollen richting bushalte of station.
Anderen doen het rustiger aan, wrijven zich kregelig de slaap uit de ogen, geeuwen nog wat luidruchtig rond, werken zich lamlendig in hun peignoir en sloffen nog slaperig naar de keuken waar ze de blijde opspringende hond niet eens zien staan. Terwijl de koffie de koffiezetmachine uitpruttelt, poetsen ze zich de brillenglazen op een onzinnige ritmische wijze op, ademen instinctmatig op het glas en wrijven maar verder, de slome blik op oneindig. (Mochten alle voorwerpen in huis een dergelijke beurt krijgen dan zouden er heel wat beoefende hobby’s moeten worden stopgezet, hé Emiel?)
En zo gaat dat de hele dag door: van het afdekken van de ontbijttafel tot “doe-het-licht-maar-uit” in de slaapkamer. Een vaste gewoonte.
Daar tussen in liggen heel wat andere geplogenheden die voor niet-ingewijden als eigenaardig, als belachelijk (lees ludiek) overkomen.
Zo weet ik zelf nog van in mijn jeugd hoe een knaap van onze kliek, bij het verlaten van de groep, zich altijd ter plaatse twee à driemaal de voeten aan een denkbeeldige mat veegde. Op het waarom hij dat deed, gaf hij nooit antwoord. Nooit!
Ook nog gezien op TV hoe een in gedachten verzonken politicus zich een krent draaide uit de neusholte, even rondkeek of niemand hem observeerde om dan die “vrucht” naar binnen te spelen. Een ritus wellicht.
Zelf weet ik nog van een vriend die de deurkruk van zijn wagen altijd met de zakdoek vastnam. Eerder een maniakale verslaving dan een gewoonte hier.
En wat gedacht van het koppel die nà het gebruik van het groot toilet zich in het spoelwater de handen waste? Echt waar hoor!
Raar hé voor vreemden en zó gewoon voor het individu zelf, niet?
De gewoontes van de religieuzen in kloosterverband zijn voor de buitenstaanders echt moeilijk te begrijpen. Hun leefgewoontes is eerder het navolgen van regels. Hun leefwereld is totaal anders vandaar ook hun usances.
Hoe zit het nu met jouw dagelijkse rituelen? Zolang ze geen schade berokkenen aan je zelf (zelfkastijding bv) of anderen, stel ik voor dat je zó verder doet. Je voelt er je goed bij, niet? Lach eens binnensmonds, verkneukel je er maar aan als anderen die “eigenaardige “gewoontes hebben die jij niet heeft.
Schud desnoods eens met je hoofd zoals ik deed toen ik in het woordenboek las: bergère, bergerette en bergereprijs. Wat kon dit laatste nu toch betekenen, vroeg ik me af?
Mijn onhebbelijke gewoonte: ik wil nu altijd het waarom van iets weten. Jullie niet?
Toen dacht ik plots aan het ollekebolleke!...

Schrijver: Jan Coessens, 24 november 2008


Geplaatst in de categorie: familie

0.8 met 4 stemmen 315



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)