Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Michaël Schumacher

Vanuit West-Vlaanderen naar St. Jan-in-Eremo, Hoepertingen of Zolder sporen, kan en doet niemand in een handomdraai.
Geef toe da’s durven orakelen. Die nuchtere vaststelling was het gevolg van een eerder zeldzame als rare uitnodiging die op een doordeweekse werkdag in mijn brievenbus viel.
Een eerste reactie was er één van ongeloof én verwondering tezelfdertijd. Een tweede had méér te maken met een flauwe grap van een bevriende computerfreak. De invitatie bleek niet minder te komen dan van F1-formulerijder bij uitstek: Michaël Schumacher.
Je zou voor minder sceptisch, laat staan zéér wantrouwig, reageren, niet? Wees eerlijk hoe zou je zelf zijn geweest? Michaël Schumacher wou per se 50 man ontmoeten in Zolder met wie hij een vriendelijk tête-à-tête wou hebben. Van public relations gesproken dat was er één die kon tellen.
Lukraak (what’s in a name?) werden die gekozen. Hoe? Stond er niet bij in het begeleidend briefje. Iedereen moest wel met de trein naar Hasselt reizen vanwaar ze er met één bus naar Zolders racebaan zouden worden gereden. Alle andere kosten zoals eten, drinken en vervoer waren voor Michaëls Schumacher rekening. Chic! Alleen de terugreis nà het diner was voor eigen zak. Voorwaar een aanlokkelijk voorstel waarop ik die bepaalde dag dan ook ben ingegaan. Het avontuur tegemoet. Michaël Schumacher in vlees en bloed van dichtbij zien en horen was voor iedereen niet weggelegd. Of ik benijd werd, weet ik niet meer? Maar ik vermoed dat men het voor veel minder zou doen, niet?
Omstreeks 12.00 u vertrok de bus uit Hasselt Station naar het circuit van Zolder. 50 man waaronder ongeveer de helft vrouwen lieten, kinderlijk uitgelaten, van zich horen. Iedereen was wild enthousiast.
Hier en daar bleek er wel onder de gelukkigen een reële fan van Michaël Schumacher te bevinden dus voor hen een reden temeer om uit de bol te gaan. Achterdocht werd niet eens gekoesterd. So far so good.
In een ruime zaal werden de uitverkorenen ondergebracht. Michaël Schumacher zat er nog niet. Het werd een lang spannend afwachten. Zou dit toch een grap worden? Een frisdrank en een broodje deed de gemoederen wat bedaren. Iedereen zat toch nog met een bang gevoel in de maag door het feit dat sa majesté zijn peuple élu lang, veel te lang, op zich liet wachten.
Toen iemand “Mi-chaël – Mi-chaël” begon te scanderen was het hek van de dam. In minder dan geen tijd stampvoette de gehele bende op een hysterisch ritme de zaal onder. Enkele verantwoordelijken maanden de “losgeslagen” vrienden tot kalmte aan. Tevergeefs!
Hoewel vrijwel niemand meer geloofde in Michaël Schumacher opdagen, stond hij daar plots in zijn bloedrode Ferrari-overall. De witte tanden bloot, glimlachte hij gemoedelijk. Stak de beide armen in lucht en zwaaide meteen zijn exalterende groep handkusjes toe. Een oorverdovend applaus vulde terstond de warme zaal. Hij sprak haar toe in het Engels en vertelde flauwe grapjes in het Duits dat IK niet vatte. (Ik ben nu ook wel geen polyglot, hé, pardon hé)
Enkele uitverkorenen mochten met hem een hels ritje maken in een duozitbolide op de racebaan. Heb er geen meer gezien die nadien nog lachte. Ze leken me eerder zeer bleekjes of groen uit te slaan.
Later, veel later door het voorziene frisdrankje, werd de meute opnieuw in de bus gestopt om te gaan dineren. Een immens groot restaurant waar alles in het honderd liep. Een echte chaos! (wat dit woord ook voor u moge betekenen) Niemand bleek de leiding te hebben om de uitgelaten groep aan tafel te krijgen, laat staan in de daarvoor voorziene ruimte te loodsen. De voorbehouden zaal, vier hoog, mocht alleen met lift bereikt worden, maar die werkte amper d.w.z. een ouderwetse ascenseur jaartype 1900. Je weet wel met nog van die manuele verschuifbare hekkens. Een reuze flop. We zijn er nooit binnengeraakt en het werd te laat. Dus bleef er niet anders over dan op eigen kracht naar Hasselt terug te keren. We wisten niet eens waar we waren. Uiteindelijk wou een allochtoon ons tegen een schappelijke prijs (vooraf te betalen) in zijn blauwe camionette naar de Limburgse hoofdplaats brengen,
Aldus zaten we daar met zijn zessen, de “vrienden” van Michaël Schumacher, tussen de rommel van een “bereidwillige” vreemde bouwvakker. Het vehikel hotste en botste over de weg. Geen euforie meer, alleen wat gezaag. We dommelden in door de vermoeidheid en de honger.
Opeens begon het te regenen. Het plaste op ons neer door het lekke dak, eerst traag dan als verzopen. We werden er door wakker gemaakt en toen stelde ik vast dat ik in mijn bed lag… én droog!
Michaël Schumacher avontuurlijke uitnodiging eindigde hier en dat mocht ik jullie toch niet onthouden, vond ik.
Ik voel aan dat je ook met mij meegeleefd hebt en dat je ontgoocheling bijna even groot was als de mijne nl. doordat het al met al maar een (natte) droom bleek.
Sorry!


Zie ook: http://www.cursiefjes.tk

Schrijver: jan Coessens, 5 juli 2009


Geplaatst in de categorie: humor

2.0 met 3 stemmen 163



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)