Alle inzendingen van jorrit

Eindelijk. Ik, we durven het weer aan. Op reis, hoe lang is het geleden dat we verder zijn geweest dan Winschoten of Winterswijk? Lang, te lang misschien. Is het daar nog wel zoals toen, voor? Treffen we weer diezelfde vriendelijke, open, haast wat naïeve en kinderlijke mensen weer aan? Of zijn ze...

Het gaat goed met Woemi’s kleine neefje. Elf jaar is hij, en nu al heeft hij zijn grote passie gevonden: zingen. En hoe. Ze hebben hem weer gecontracteerd voor tien keer ‘Tarzan’. Eigenlijk is hij een centimeter te groot. Dat ziet geen hond, alleen een kniesoor die daar op let. Het...

Er gaat een gerucht door de trein. Hoe het ontstaat, hoe het, ondanks de hermetisch afgesloten wagons toch zich verspreid: niemand weet het. Maar ineens is het daar, komt het met de koude wind die door de spleten van de goederenwagon waait mee naar binnen, besmet eerst het asociale gezin waarmee ze...

Vierenzeventig is hij, en ik heb moeite om hem bij te houden. Zijn dokter heeft hem verboden hard te gaan. En de bergen moet hij mijden. Bergen? Nou ja heuvels, die zich als bergen manifesteren als je daar met je zwaarbeladen vakantiefiets tegenop ploetert. Vooral het einde, vlak voor de top kan...

Natuurlijk staat hij er. Altijd dezelfde versleten joggingbroek, waaroverheen hij een kort broekje draagt, het is te idioot voor woorden. Een vaal, verkleurd roodwit jasje uit de vorige eeuw. Zijn lange, vettige haren, zijn gebit een gatenkaas. Die doordringende ogen, zeiden ze dat ook niet altijd...

Er is een hondje aangereden. Een groepje mensen, meest kinderen, dromt samen, twee dierenambulances verlenen bijstand. Het lijkt wel op een heuse reanimatie. Ik weet het niet, ik heb niet zoveel verstand van hondjes, maar volgens mij is het hondje dood. Morsdood. 'De Chinees heeft het gedaan'...

Gisteren was ik op een begrafenis. De vader van een vriendin. 62, niet oud. Allemaal dachten we dat hij zich dood zou zuipen. Het werden complicaties bij chemo. Het was niet druk, je kon de koppen tellen. Dat deed ik dan ook: eenentwintig man. Een paar vrienden van mijn vriendin, een man uit de...

Vastgelopen. “Het gaat vaak al om de eerste zin, het eerste woord al”, zegt Woemi me. Is het zo? Voordat ze de kans krijgt me met bijzondere eerste zinnen om het hoofd te slaan gris ik de novelle van tafel waar ze zich niet doorheen weet te worstelen en lees haar de eerste zin: “ Gustav...

De zon schijnt. Dat helpt. Waarom het helpt, zelfs nu ik weet dat ik huidkanker heb gehad? Weet ik veel. Het helpt. Net zo goed als het helpt dat poes een kopje komt halen, een, twee, een poosje lijkt hij niet weg te slaan, eist hij alle aandacht op. Om dan weer zomaar te verdwijnen. “Net een...

Ze heeft Thomas gevraagd nog een keer te komen. Ze komt hem tegen in de kleine supermarkt. Nou ja mag je het wel supermarkt noemen? De enige winkel die het dorp rijk is. De makkelijkste en snelste manier om haar drankvoorraad aan te vullen. Voor de vorm koopt ze ook een brood en een niet meer...

Het is weer kut met peren. Twee weken bergen, met het nodige heldere, frisse maar ongezuiverde bergwater hebben me een leuke darminfectie opgeleverd. Giardia lamblia. Een tropische verrassing in Hollandse melkchocolade. Het begint met een, twee keer hevige diarree, daarna wordt het allemaal wat...

Een keer had ik een tien op mijn rapport. Niet voor rekenen of taal, de vakken die Cornelis en Charlotte belangrijk vonden. Natuurlijk niet voor gym. Daarin was ik de slechtste. Met slagbal werd ik altijd als laatste gekozen. Tekenen dan? Nee ook niet. Ik tekende graag en veel, maar echt vanzelf...

Vandaag wil ik het met u hebben over kaas. Een stompzinnig, dom onderwerp, zult u misschien denken. De fans van literatuur, Woemi voorop, herinneren zich misschien een prachtige novelle van de verder allang vergeten Willem Elsschot over dit onderwerp. Nou ja, dat verhaal ging meer over hoop en...

Zesentwintig graden en eentiende is ze. Een absoluut record, niet met het leven verenigbaar eigenlijk. Maar ze heeft de val tegen de keukendeur overleefd. Urenlang heeft ze er gelegen, spaarzaam gekleed. Verward, uitgedroogd en onderkoeld komt ze bij ons binnen. We geven haar geen cent. Ik heb er...

Ze drinken. Als ze drinkt durft ze meer. Ze weet dat ze iets moet doen om hem. Ze voelt dat ze.. Ze nemen nog een glas. Eerst praten ze over het werk, daarna over vakantie, dan vertelt ze hem over haar relatie. Hoe het fout is gegaan. Hoeveel tijd het geduurd heeft voordat ze weer een beetje is...

We gaan fietsen. Zoals altijd heeft Mischa het aanrecht volgebouwd met broodjes, fruit en lekkere dingen voor onderweg. 'Maar we zijn maar twee' zeg ik, totaal overbodig natuurlijk. Ze kan ook tellen. Koffie in een grote kan met voor erbij pecanbroodjes, drie boterhammen torenhoog belegd met...

Woemi heeft weer eens wat nieuws. De filosofie, toe maar. Eerst was er die kamer. Opeens had ze er genoeg van, van de zusterflat, de wekelijkse feestjes in de bar, het gebruikelijke geroddel, de vuiligheid in een gedeelde keuken. Ze wilde iets anders. Iets voor zichzelf, iets met hem, het...

Ik ben verhuisd. Allemaal feliciteren ze me ermee. Zelfs de oudste zoon van Charlotte, immer kritisch en veeleisend, is positief. ‘Je kan er heel wat van maken’ zegt hij goedkeurend. Dat foeilelijke tapijt, waarvan ik dacht dat het grijs was maar dat nu bij betere bestudering eerder olijfgroen...

Daar zit je dan. Op de verjaardag van je inmiddels hoogbejaarde moeder. Gastvrouw te spelen voor je inmiddels al bijna even hoogbejaarde tantes en ooms. Voor zover er nog mannen over zijn tenminste. Het altijd en eeuwig hetzelfde slagroomgebak te serveren. Van de warme bakker, dan moet het wel...

Ik ben ziek. Van schaatsen komt mooi geen reet vandaag. Het ging de laatste tijd toch al beroerd. Geen bochtje kom ik zonder mispeer door. Het is beter om thuis te blijven, zo gammel als ik voel, de pot en de kotsbak onder handbereik. Maar misschien kan ik me ook weer eens naar mijn oude oom...

Woemi is er mooi klaar mee. Als ze thuiskomt zit de jongen op de bank. Niks bijzonders. Nu hij gestopt is met zijn studie zit hij wel vaker op de bank. Te vaak misschien. Werken bij de Coop, achter de computer, hangen voor de tv, af en toe naar een vriend of de disco, dat is nu zo'n beetje zijn...

Ik rook op mijn balkon. De flat is te klein om binnen te roken, smerig gewoon. En net als James Stewart in Hitchcock's Vertigo begluur de buren aan de overkant, in de hoop eens iets mee te maken, een moord of zo. dan kan het echte leven tenminste weer beginnen. Ik voel me zo leeg, zo dood na...

Hij wacht op haar. Als ze naar de feestent loopt komt ze langs zijn huis. Ze ziet hem, zwaait, hij komt naar buiten en samen lopen ze verder. Na twee dagen, halve nachten feesten weet ze hoe ze het moet doen. Niks indrinken en voorfeesten thuis. Goed eten en dan een paar uurtjes voorslapen. Een,...

Het is al laat. Te, vindt Woemi, die daarom verwijtend haar mond houdt. Als we niet uitkijken missen we nog de jongen. Is ie al op weg naar zijn vader. Dan zwaait er pas echt wat voor me, ik weet het. ‘Jij ook altijd met je lusjes’. Het is niet de eerste, en zal ook niet de laatste keer zijn....

Natuurlijk vraag ik hoe het was. Dat hoort zo. Beatrijs zou trots op me zijn. Of me op z’n minst bemoedigend toeknikken. Kan niet meer. Ze is dood, net als Schubert een poosje eerder, en Leonard Cohen. En ik, en jij. Pas over een tijd dan mag ik hopen. Maar. Is het wel zo beleefd om iemand iets...

‘Waarom ik niet kwam' wilde Bart weten. Eerst had ik nog interesse geveinsd. Niet dat het mijn ding is die reünies. Maar goed, het zou voor mij de manier zijn om haar nog een keer te zien. Liselore. Bart stuurde me de lijst. Veel oud-klasgenoten hadden de moeite genomen om een verhaaltje erbij...

België. Het is en blijft een bijzonder land. Gisteren was het Nationale Feestdag. Niet dat je het ergens aan merkt. Totdat je voor een gesloten winkel staat. Dat wordt weer rijst en bonen. Als ik nog genoeg campinggas heb. Had ik nu maar gisteren... In Poperinge is er markt. Toch wat te koop....

Woemi is nieuwsgierig. En dus drukt ze haar neus tegen het glas. Ze zijn er niet, en veel valt er voor niet te zien. ‘Wat een kast’ zegt Woemi. Want behalve nieuwsgierig is ze ook jaloers. Nog even en ze begint over ‘in onze tijd’. Ja, toen was het weed, drank, seks en vooral veel...

Tien dagen heeft Jurgen Thomas nu niets anders gedaan dan Nicky volgen in al haar bewegingen. Tien uur, Nicky laat zich voor het eerst zien voor het raam, draagt niets meer dan een shirt en en tot de draad versleten ochtendjas, zet koffie. Niets doen, wachten op hem. Hij werkt. Nicky is geen man,...

Nacht. Het regent in de film. Het is veel en lang nacht. Dat betekent dat je de helft van de tijd geen bal kan zien op het kleine schermpje dat ons gegund is. De geesten die zich aankondigen met onheilspellend geluid zijn voor mij niet te horen. Het geluid staat te zacht, in afwachting van de grote...