Alle inzendingen over geschiedenis

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken: de reis naar de wijk van de stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen.... De "Arriva"-bus doorkruist eerst de straten van…

Hij blijft natuurlijk de meest fascinerende kunstschilder, die Nederland heeft voortgebracht en we weten bijna alles van hem, ook omdat hij zulke fantastische brieven schreef, met name aan zijn broer Theo, de Parijse kunsthandelaar. Dat de fascinatie voor zijn levenswerk en levenswandel telkens weer opbloeit, bewijst de grootsheid van zijn artistieke…

Op Java, een van de eilanden in de Indische Archipel, oftewel de Gordel van Smaragd gebeurden soms onverklaarbare dingen, zoals in de jaren dertig van de 20e eeuw, toen de kleine Nicky na de middagrust aan de voeten van zijn moeder op de voorgalerij van de overbuurvrouw zat. De dames wuifden zich wat koelte toe met hun waaiers. Zij dronken thee en hij…

In het begin van de negentiger jaren, toen ik nog in Oegstgeest woonde, ging ik eens per twee weken naar Den Haag vanwege twee belangrijke faciliteiten: de muziekbibliotheek in de Anna Paulownastraat en het Omniversum aan de president Kennedylaan. Bij de muziekbibliotheek leende ik cd's van voornamelijk klassieke muziek. Alle grote orkestwerken,…

Bij het monstrueuze hoofd van Multatuli is een zijstraatje, waar ik enkele weken in een artistiek huis geleefd heb. Het was een winkel, die bijzondere dozen verkocht en varkens met engelenvleugels. Er was een hond, met wie ik geregeld ging wandelen en de sfeer van Amsterdam opsnuiven. Het huis was smal en had een ronddraaitrap. Op het toilet stonden…

Tijdens mijn verblijf van anderhalf jaar in een therapeutisch centrum in het psychiatrisch ziekenhuis 'Zon en Schild' sliep ik met Hans op één kamer. Hans had een ruige baard en hij was militair geweest, waardoor ik een beetje het gevoel kreeg, dat ik alsnog mijn militaire dienstplicht mocht vervullen. In feite was ik na mijn mislukte kloosterbestaan…

Ik herinner me Fré, een lange, magere man, die zijn vaste kamer had in het therapeutische centrum op de psychiatrische kliniek 'Zon en Schild' bij Amersfoort, waar ik anderhalf jaar vertoefde. Hij liep altijd paniekerig door de gangen, met zijn hoofd op zijn voorhoofd. Ik vertelde hem, dat de vrienden van de schrijver/psychiater Frederik van Eeden hem…

Voor zover ik mij kan herinneren woonden mijn ouders omstreeks het jaar 1300 in een woongelegenheid wat een boerderij moest voorstellen. Vader Arij en moeder Charlotte sliepen in de zelfde ruimte, maar wel afgesloten door huiden van ossen. Ik en mijn jongere broer Jozef waren opgeschoten jongens, die mee moesten werken op het land. We woonden op een…

Wanneer je in reïncarnatie gelooft maak je angstige toestanden mee. Vanuit de oudheid weet ik, dat ik een tweelingbroer had. Ik werd door mijn ouders Kees en mijn broer Jozef genoemd. Vader was een woeste krijger en liep de hele dag met pijl en boog door het woud om te jagen. Bij ons sterven hadden we van de Lieve Heer het eeuwige…

Foto 1: Ik sta in de deuropening van de bijkeuken. Een sjaal zit over mijn linkeroog gedrapeerd, terwijl ik een bivakmuts draag. Mijn rechteroog is bijziend, dus dat verbaast me. Achter me staat een grote geiser/waterboiler, al lijkt het ook op een illegale jeneverstokerij. Onder een riempje hou ik een scherp steekding vast, wat een dolk moet voorstellen…

Iedere keer wanneer ik mijn ouders in Nunspeet bezocht liep ik eerst via de lange F.A. Molijnlaan, die een groot gedeelte parallel aan de spoorbaan loopt. Omdat ik gelezen had dat de schrijver Nescio die laan ook vaak bewandeld had, liep ik voor mijn gevoel steeds regelrecht de literatuur binnen. Dat feit gaf die laan een extra cachet. De bedenker…

'o jeugd! o tijd van smarten! van vreugd en wilde harten!' Willem Elschot Bij een recreatiegebied, even buiten Voorthuizen, kwam er een oude man op mij af, die vroeg 'Weet jij wel waar dat kruisje voor staat?', op het zilveren kruisje rond mijn nek wijzend. Dat bleek de bekende evangelist Johan Maasbach te zijn. Ik woonde aan de hoofdstraat,…

Mijn buurman gaf mij door de heg een verschrikkelijk boek. Meer dan duizend pagina’s ellende. Het was een redelijk droge geschiedenis van de concentratiekampen in Duitsland 1933-1945. Natuurlijk weet je dat dit de plaats is waar de mens zich ongeveer het meest onbeschaafd heeft gedragen, maar je leert toch bij. In de eerste plaats dat de kampen…

Toen wij in Kollum woonden, gingen we vaak met de witte Cortina naar Stiens, waar oom Anne, tante Thea, neef Johan, die ongeveer net zo oud als ik was, de Zuid-Koreaanse neef Theodoor en het nakomertje, neefje Mark, woonden. Tante Thea is de jongste zus van mijn vader. Deze tante wilde altijd het liefste met mijn vader samen leven en ze was dan ook…

De zwarte mantel van Zorro is heel anders dan het zwarte habijt van een benedictijn. Als kind had ik een Zorro-boek met zwart-wit foto's. Op de blanco bladzijden schreef ik: Ik hou van patat, ijsjes, snoep, spekkies en drop. Juist dat was niet hoofdzakelijk in de St. Adelbertabdij aanwezig. Dat sombere habijt diende om ingetogen te zijn, contemplatief…

Voordat ik een benedictijnse postulant in Egmond-Binnen werd, heb ik nog geprobeerd om een ziekenverzorgende te worden. De opleiding was in een schoolgebouw in Veenendaal, terwijl mijn huurkamer in Driebergen was, in een zijstraat van de Hoofdstraat. Driebergen is een landelijk dorp met een gemoedelijke sfeer en dat lag me wel. De schrijfster Jenneke…

Onze gereformeerde pastorie stond aan een drukke snelweg en omdat ik van het autoverkeer niet kon slapen, verhuisde ik naar de zolderkamer, waar ik op een zwartwittvtje naar Tatort, Komansky, Der Alte en Derrick keek. Of ik keek via het dakraam in de verte naar de kleurentelevisie van de koster, die meestal naar voetbal keek. Als ik maar wat zag bewegen…

Aan de rechterkant van de snelweg richting Leeuwarden ligt het Heerenveense Oranjewoud, waar ik iets van twee jaar in de laatste villa aan de Prinses Marijkelaan heb gewoond. Mijn vader was de predikant van de gereformeerde De Sionskerk in Heerenveen-Zuid. Op mijn slaapkamer zat ik vaak te tekenen, want ik volgde een schriftelijke tekencursus uit…

Als scholiertje van de basisschool in Kollum had ik best enkele vrienden. Mijn broers en ik kwamen vaak bij heit en mem Zeldenrust, die dertien kinderen hebben. Heit was slager en ik hoor nog het doodsangstige piepen van de varkens, als ze door de smalle poort moesten gaan. Achter in de tuin was het slachthuis en ik zie nog dat grote, dikke, zwarte…

In deze tijd van marsepein, pepernoten en chocoladeletters waar ik niet zo erg gek op ben, denk ik terug aan de tijd dat snoep niet hoog op de ladder stond. Nu ligt al maanden van te voren de Sinterklaas snoeperijen in de winkels, tóen waren er winkels die snoep verkochten, vanzelf maar elke dag snoep gebeurde gewoon niet. Snoep werd verkocht…

De Peperstraat in Gouda is een aaneenschakeling van monumentale panden, die ontzag inboezemen. Die straat ligt pal achter de Oost- en Westhaven, de duurste straat van Gouda. Aan het begin van die peperdure straat staat het voormalige woonhuis van Jacoba van Beieren, al was dat meer een bijhuis, want ze woonde natuurlijk meer in het kasteel, dat verderop…

In Kollum woonden wij in een vrij moderne pastorie met een ruime achtertuin, die grensde aan de imposante, gereformeerde kerk. Er stonden drie appelbomen, een kleine, een wat grotere en een grote. Als middelste broer was de middelste grote boom voor mij, de andere bomen waren voor mijn oudste en jongste broer, Addy en Gustaaf. Op een dag kreeg ik de…

De les begon: zuster Hillegonda (soms brak ik bijkans mijn tong wanneer ik haar naam moest uitspreken) vertelde dat we een opstel moesten schrijven. Een onderwerp mochten we zelf uitzoeken maar het moest wel over de huidige tijd gaan. Tja dat was nog wat, onderwerpen genoeg maar om iets expliciets te verzinnen...er maalde van alles door mijn hoofd.…

Na predikant in Bedum te zijn geweest, werd mijn vader de gereformeerde predikant van Stedum, een Gronings dorp met enkele straten kriskras. Mijn oudste broer Addy was er al en mijn jongste broer Gustaaf werd daar geboren. Ik ging er naar de kleuterschool, iedere ochtend balancerend lopen over de metershoge muur rondom de Hervormde kerk, ooit wellicht…

Utrecht kwam pas goed in beeld toen ik nog in de gereformeerde pastorie in Voorthuizen woonde en dan met name via de jonge dichter en archeologie-student Peter V., die ik ontmoette in de discoruimte achter de kerk. Hij was lid van een dichtersgroep in Utrecht en hij wilde mij er wel bij hebben. De anderen waren nog drie studenten aan de Universiteit…

Normaliter schrijf je hier niet zo gauw over, maar zo bij het vallen van het toneeldoek durf ik dat wel. De meesten weten inmiddels dat ik vanaf het begin van mijn negentiende postulant in de Sint-Adelbert-abdij van Egmond-Binnen ben geworden en dat ik dat anderhalf jaar heb volgehouden. Als een stuurloos wrak hebben mijn ouders mij weer opgehaald en…

Mijn jongste broer Gustaaf was in Apeldoorn cum laude geslaagd voor een opleiding, waarmee hij in kledingzaken kon gaan werken. Zijn eerste baan was meteen in hartje Londen in een uiterst chique herenzaak. Hij woonde een jaar in Londen, maar het kan ook minder zijn. In ieder geval heb ik hem daar op een gegeven moment opgezocht. Ik reisde zo goedkoop…

Weet je nog, de periode dat Caroline Tensen een bloemetje aan de deur kwam brengen vanwege het programma : Het spijt me? Is misschien wel een poosje geleden, maar om een idee te geven, als je tegenover aan ander iets uitgehaald had en daardoor ruzie kreeg of anderszins, dan kon je dus een brief, mail of telefoontje sturen, en kwam je op TV jawel echt…

Wij woonden in een rustige straat in Amsterdam Zuid, op de ene hoek was een groenteboer en op de andere hoek een melkboer en tegenover de melkboer was een kruidenier, een kleine winkel waar van alles te koop was en het rook er altijd lekker. Aan de muur hingen bakken met grutterswaren, zoals bonen, koffie en thee en op de toonbank stond een weegschaal…

Vroeger ging ik vaak met mijn achtjarige dochter Nelleke wandelen, zodat zij indrukken kon opnemen van wat ze zag, want volgens haar schooljuf kon ze goed schrijven, dus liet ik haar elke dag de krant lezen en er een onderwerp uithalen en dat uitdiepen en in een schrift optekenen, zodat ze na een jaar een groot aantal onderwerpen had beschreven en…