Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Amsterdamse herinneringen

Bij het monstrueuze hoofd van Multatuli is een zijstraatje, waar ik enkele weken in een artistiek huis geleefd heb. Het was een winkel, die bijzondere dozen verkocht en varkens met engelenvleugels. Er was een hond, met wie ik geregeld ging wandelen en de sfeer van Amsterdam opsnuiven. Het huis was smal en had een ronddraaitrap. Op het toilet stonden bossen lavendel. Er tegenover was een coffeeshop van een jong stel met een kindje. Destijds gebruikte ik zelf ook nog hasj. Op een dag zag ik Theo van Gogh vanuit die coffeeshop naar mij turen. Zijn hand horizontaal boven zijn kijkers. Ik weet niet wie hij in mij meende te zien, maar hij raakte niet uitgekeken. Boudewijn Büch kwam ook geregeld in die winkel, waar ik vertoefde, om zuurvrije dozen voor unieke boekexemplaren te bestellen. 'Eendje is maar in zijn eentje!', zei hij vaak. Rob Scholte kwam er ook wel eens.

Ik heb eens bij het huis van Boudewijn Büch aan de Keizersgracht aangebeld, maar hij was er niet. Oek de Jong was Büch's buurman. Ook een jeugdheld van mij, maar die is net een niet open te breken Zeeuwse oester, waardoor ik geen toenadering zocht. Bij een hoekcafé aan de Prinsengracht heb ik de homofiele geliefde van mijn vader ontmoet, gewoon om te zien hoe mijn vader zou zijn geweest, als hij wel openlijk voor zijn geaardheid was uitgekomen. Hij heeft namelijk zoveel in zichzelf moeten verstikken en hij was vaak verkrampt, gespannen en opvliegend. Het is verschrikkelijk wanneer iemand door wat dan ook zijn ware aard moet verloochenen. Ik ontdekte, dat mijn vader een zeer zwaar kruis heeft gedragen.
Ik bekeek antieke, Franse spiegels en ik dronk speciale bieren in grachtencafés. Ik snuffelde in elke tweedehands boekenzaak, die ik tegen kwam.

Bij de boekenzaak Kok in de Rosse buurt kon ik uren zoet zijn en genieten van al die oude boeken. Ik hoopte steeds op een topvondst en dat is me diverse malen overkomen. Op een dag keek ik bij Kok de schrijver Jean-Paul Franssens recht in de ogen. Ook hij struinde daar maar wat rond. Literaire zwervers herkennen elkaar meteen. Door mijn autistische handicaps bleef ik zoals meestal zwijgen en apegapend mijn gang gaan. Het schrijverschap is een verdomd eenzame ambacht. Tussen de wietwolken door loerde ik naar de lonkende dames in benauwde hokjes, wat een adrenalinekick gaf. Ik wist dat Jean-Paul hetzelfde deed, want ik kende zijn werk. Jean-Paul was bevriend met Jean-Pierre Rawie en ik was bevriend met geen enkele collega, wat me stoorde, maar ik was dan ook gestoord door sociale angsten en ernstig psychische problematiek. Mijn leven bestond enkel uit boeken en met boeken beleefde ik affectie, treurig, maar waar.

Ik kwam geregeld in de Himalaya New Age Winkel, vlak bij het beroemde politiekantoor, dat door Baantjer is gebruikt. Ik dronk daar Yogi-thee en ik kocht er een Tibetaanse klankschaal. Er is altijd wel ergens een waarzegger, die de I Tjing of de Tarot gebruikt, maar dat station was ik allang gepasseerd. In een café nabij het woonhuis van Harry Mulisch was ik bij een optreden van o.a. Simon Vinkenoog en de ongeschoren Thomas Rosenboom. Ik at de meest verrukkelijke gerechten in het vegetarische restaurant 'Sisters', in de buurt, waar vroeger de Tachtigers naar de kroegen en de bordelen gingen. In een Afrikaanse winkel kocht ik een Afrikaanse trommel, waarmee ik mezelf vaak in trance heb getrommeld en gezongen. Ik zong dan Indiaanse liederen vanuit mijn onderbewustzijn/Akasha-geheugen. Als Indiaanse Crow-sjamaan ben ik ooit door een Spaanse soldaat van achteren door mijn hoofd doodgeschoten.

Op een schoolreisje kwam ik voor het eerst in aanraking met peepshows op de Kalverstraat. Voor een gulden bleef het luik een bepaalde tijd omhoog staan, zodat je enkele naakte vrouwen zwoele bewegingen kon zien maken. Een rol toiletpapier duidde op de handeling, die je kon gaan maken. Veel later keek ik in de Rosse buurt in mijn eentje naar een werkelijk bloedmooie, naakte vrouw, die op een rond plateau ronddraaide. Ik bleef maar guldens inwerpen. Ik weet niet wat voor drugs ze gebruikte, maar ze leek wel de meest aantrekkelijke vrouw op aarde. Haar erotische uitstraling was volmaakt goddelijk. Terwijl ze ronddraaide en haar fraaie liefdesgrot aan mij toonde, zat ze mij ook met haar vinger te lokken voor een echte wip upstairs, die ik niet kon betalen. Ik ontlaadde me en iemand trapte keihard tegen mijn privédeur. 'Dat zal haar pooier zijn!', dacht ik meteen en het werd me iets te heet onder de voeten.
Eenmaal buiten zag ik niemand en ben ik snel weggelopen. Het mag dan raar klinken, maar ik denk, dat die blote, opwindende juffrouw behoorlijk heeft bijgedragen aan mijn literaire carrière.

Schrijver: Joanan Rutgers, 24 april 2016


Geplaatst in de categorie: geschiedenis

3.7 met 3 stemmen 150



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
26 april 2016
De verleiding is groot! Maar ik doe het niet! Gezien het feit dat dit een publieke site is, kies ik in dit geval vrijwillig voor enige zelfcensuur :)
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
26 april 2016
Ik ben reuzebenieuwd, G., houd je vooral niet in!...
Naam:
Gabriëla Mommers
Datum:
25 april 2016
Varkens met engelenvleugels is absoluut nieuw voor mij. De Engelsen bezigen de uitdrukking 'when pigs fly', en dan bedoelen ze dat het nooit gebeuren zal.

Die laatste zin schreeuwt natuurlijk om een reactie, maar ik houd me in.

:)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)