Alle inzendingen over kinderen

Op de eerste schooldag had mejuffrouw H. in de cognackleurige trui alle kinderen en ook mij de hand gereikt en had ik in het speelkwartier gebivakkeerd tegen de gelaagde muur van het houten gebouw dat onze lagere school huisvestte. Om het mooie, gehaakte bolerootje dat ik droeg, zouden klasgenoten mij mijden, dus dat zou ik in de daaropvolgende tijd…

Vol weemoed en verdriet denk ik nog vaak terug aan die kartonnen "aankleedpoppen" die je verschillende kleertjes kon "aantrekken", die je uit kon knippen en waarvan je de kleding dan met eveneens kartonnen lipjes aan de pop bevestigde. Schön ist die Jugendzeit, sie kommt nie wieder.... Het Latijnse grammaticaboek moest in mijn geval al vroeg…

Een kleine jongen wandelde aan de hand van zijn moeder over de Tilburgse markt en verbaasd en vol verwondering keek hij naar de kleurige vogels die daar in kooitjes, opgesteld in een lange rij, waren "ondergebracht" en ik hoorde hem zeggen "Dat zijn uilen", aldus de grijsgevederde parkieten met de gekromde snavels aanduidend die opgewekt kwetterden…

.......het was in de tijd dat ik wegens mijn zwakke longen dagelijks het kleuterdagverblijf met de toepasselijke naam "Kleuterheil" bezocht, gesitueerd in de bosrijke omgeving tussen Goirle en Tilburg. Niet altijd stond ik 's morgens te popelen om met ome Rob, de buschauffeur, bekend en geliefd bij alle kleuters, met de bus naar Goirle te vertrekken…

Ze noemen haar "Tulipifera", Tulpenboom. Nu moet ze bloeien in die tuin op de hoek van de oude straat waarin mijn geboortehuis staat. In langvervlogen tijd, in kindsdagen, speldde mijn vriendinnetje haar bloesem op mijn vestje. Ik herinner me de zonnige straat, de bovenwoning, de huizen aan de overkant, waarachter de tuin met kersenboom en waarvoor…

...en in die langvervlogen tijd, die tijd van onze jonge jaren, toen we God nog in ons hart droegen, die tijd van onschuld en kameraadschap waarnaar ik vaak zozeer verlang en die nooit meer terug zal komen, verzamelden wij de speldjes die we haalden bij de diverse winkeliers en we prikten ze op een stuk schuimrubber. Met Paul W. mijn kameraad en vriendje…

...En toen mochten we bij die lieve oom op schoot.... We waren de zusjes Broeckx, Ineke en Cieltje en drie en zes jaar oud. Die oom in die witte jas kon toch geen kwaad in de zin hebben? Toen volgde de benauwdheid van het "kapje". Dit werd plotseling over je hoofd geschoven en het benam je de adem. Het gebeurde op het Theresiapaviljoen, een merkwaardig…

Minister Dekker biedt terecht excuses aan voor het feit dat de Nederlandse Overheid tekort is geschoten bij adoptieprocedures. Zo werd verdachten van kinderhandel geen strobreed in de weg gelegd. Pijnlijk, zegt de Minister.…

In de afgelopen meivakantie kwamen de kleinkinderen Bennie en Irene langs. De tuin stond er bijna op z’n mooist bij. ‘Hoi, opa en oma, daar zijn we weer!’ ‘Hoi kinderen, komen jullie mij helpen?’ ‘Ja, natuurlijk,’ wist de kleine Irene, ‘maar we komen dit keer meer voor oma, die zou ons immers alles over bloemen leren.’ ‘O ja, ‘t is waar ook…

Een afbeelding van deeg, een bak met geschilde appels en de mededeling dat: men bezig is...even ervoor, een afbeelding dat: er een heerlijk ogende boterkoek gebakken is, oei dat is wel heerlijk en terugdenkend aan een schoonmoeder die kon bakken als de beste proef ik het al....maar: verschillende mensen, dus ook verschillende smaken! Meneer T is van…

....en zo hadden mijn goede, liefhebbende ouders mij het speelgoedbeertje geschonken. Op die oude zwart-witfoto staat het afgebeeld op de leuning van het goudkleurige bankstel dat onze woonkamer sierde. Het beertje dat mij zo dierbaar was moet klanken hebben kunnen voortbrengen want in later jaren rapporteerden mijn ouders hoe ik het speelgoeddier…

In die jaren, de jaren waarin ik de lagere school bezocht, waren we thuis geabonneerd op een jeugdblad, genaamd de "Fix en Fox" De kleurige stripfiguren spraken tot de verbeelding van mij en mijn zusje maar bovendien bevatte het weekblad extra bladzijden met afbeeldingen van sterrenstelsels, dinosauriërs en sequoia's en daaruit stelde ik mijn eigen…

Sommige betweterige mensen verwijten mij weleens dat ik een te grote fantasie heb. Als ik iets ruimer kijk dan dat de werkelijkheid is, of het iets anders zie dan de feiten, zonder te liegen, hebben die mensen daar moeite mee. Gelukkig ik zelf niet en ik vind het juist fijn dat ik dingen soms in een iets ander daglicht zie dan volgens hen zou moeten…

In mei kwamen ze beide langs, mijn kleinzoon en z’n zusje die nu ook oud genoeg was om uit logeren te gaan. Ze was wel al een keertje geweest met haar moeder, maar nu dus met haar anderhalf jaar oudere grote broer. Ik nam ze mee voor een kleine wandeling over mijn perceeltje weiland, waar aan de rechterkant een boer een groot stuk weiland heeft…

De jongste kleinzoon komt langs een weekendje logeren, wat hij maar wat fijn vindt. Het is een natuurkind dat helaas gedoemd is voorlopig in een grote stad in het westen van het land op te groeien. Dus hij geniet van een weekendje hier, waar nog echte natuur is. Toen ik hem ‘s avonds op bed bracht bekende hij: ‘Opa, ik vind het soms moeilijk om in…

Twee prachtige kleindochters, eentje waar ik al eerder over schreef maar ook Jasmijn wil niet overgeslagen worden en dat is logisch. Ze is een lief kind, een net beginnende puber met al heel wat ellende achter haar kiezen. Waarom men dat gezegde uitgevonden heeft, weet ik niet want: iets achter je kiezen hebben is iets wat in de weg zit en zo snel mogelijk…

Deze keer viel mijn oog, terwijl ik dwaalde over het Koningsplein langs de rijk-voorziene kramen, op een knuffelbeest in de vorm van een haan met een felrode kam van vilt en een vooruitspringende, stoere zwarte snavel en ik bedacht hoe ik daarmee een onschuldig lief kind of het kind dat ik nog altijd van binnen koester, zou kunnen plezieren. En in…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de Zwitserse kalender aan de wand die tante A. ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms zelfs welhaast demonisch aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de hals toonde. En af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar ons…

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde strook met schijnbaar willekeurige bewegingen rondrijden…

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig waren voor mij de woorden van de "Waterhoogten" die weerklonken…

Daar ligt, tussen het geboomte, tussen de oude, hoge dennen die Tilburg West opluisteren, een oude speeltuin met vervallen en verroeste speeltoestellen: een glijbaan, een wip en een draaimolen. Vanuit het snel passerende voertuig kan ik er nauwelijks een blik op werpen; men noemt haar de "Karin Weening Speeltuin". Geen kind zal nog enthousiast en vrolijk…

En zo herinner ik me tevens hoe af en toe in de grauwe straten van onze arbeiderswijk de voddenman verscheen met zijn wagen en hoe onze moeder dan de vodden afgaf en wij, kinderen nog, in ruil daarvoor een speelgoedje kregen. Zo werd zijn verschijning tot een feestelijke gebeurtenis en verwelkomden wij de man en zijn goede gaven, die anders geheel…

In die tijd van mijn onschuld, die tijd van mijn kinderjaren, toen de volwassenheid mij nog niet overweldigd had, toen ik "Tacitus en Wolkers nog niet kende" zette mijn moeder mijn geliefde poppen in een kring in de fauteuil en ze kregen allemaal een kleurige strik om... En zo treden mij de vage en vluchtige herinneringen aan mijn dierbare speelgoed…

Het was ergens bij het strand van de Antillen of de Bovenwindse eilanden. Teunis, een jongetje van drie jaar, dreef op zijn luchtbed over de golfjes van de branding. Vader duwde hem voort. Dat geschommel op het water... Een beetje griezelig, maar Teunis voelde zich veilig met die grote sterke vader achter hem. Het deinen, de zon op zijn bolletje..…

In die tijd hingen de leerkrachten op mijn lagere school, die gevestigd was in het lage gebouw uit Zweeds hout waar de planken als de schubben van een vis overheen lagen, die feeërieke en romantisch aandoende wandplaten voor de klas en de Bijbelverhalen circuleerden, zoöok de geschiedenis van de Zondvloed en de Ark van Noach, die zeer tot de verbeelding…

De zeewind is gaan liggen en het is bloedheet in de straten van West-Terschelling, waar nauwelijks vaste eilandbewoners te bespeuren zijn. Bij IJssalon MIN12 aan de Boomstraat 12 staat een lange rij ijswachters tot ver op de dampende straat. Hier en daar zie je groepjes toeristen uit Duitsland, Frankrijk en Japan. Al is er bijvoorbeeld een natuurramp…

Ze hebben na schooltijd met elkaar afgesproken, omdat ze naar de bossen rondom het kasteel Twickel gaan, acht jongens en twee meisjes. Bij de supermarkt kopen ze eerst nog een paar flessen sinas, cola en cassis. En natuurlijk een paar zakken chips en een zak snoep. Iedereen komt uit Delden, behalve Gerrit, die komt uit Borne. Het is een grote vriendenclub…

Een overdekte speeltuin is het toneel voor kinderen met een aangepaste hoeveelheid volwassenen die: op de ‘nu normale’ afstand van elkaar de kinderen in de gaten houden, zo hoort en zo gaat dat nu, het is niet anders! Maar er gebeuren dingen die dan echt niet door de spreekwoordelijke beugel kunnen. Diverse ouders zijn er ook om een klas kinderen…

In die langvervlogen jaren van mijn vroegste jeugd moet mijn pop iets gemankeerd hebben, zodat ik met mama naar de "poppendokter" zou gaan die gevestigd was aan het Korvelplein. Het was een lange weg vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad, helemaal naar Korvel, en tot mijn verrassing trof ik in de winkel vele kleine, naakte popjes aan die ik buitengewoon…

Toen het H-woord viel, stond ik als eerste met mijn jas aan. Geconcentreerd had ik gezocht in verschillende laatjes. Hebbes, snel stak ik het in mijn zak. Ik sommeerde hem om zijn schoenen aan te trekken. De twaalfjarige had gedraald. ‘Kom op’ motiveerde ik hem. ‘Hier’ sprak ik, duwde het plastic in zijn handen. Tijdens het wandelen, keek de twaalfjarige…