Alle inzendingen over kinderen

....en zo hadden mijn goede, liefhebbende ouders mij het speelgoedbeertje geschonken. Op die oude zwart-witfoto staat het afgebeeld op de leuning van het goudkleurige bankstel dat onze woonkamer sierde. Het beertje dat mij zo dierbaar was moet klanken hebben kunnen voortbrengen want in later jaren rapporteerden mijn ouders hoe ik het speelgoeddier…

In die jaren, de jaren waarin ik de lagere school bezocht, waren we thuis geabonneerd op een jeugdblad, genaamd de "Fix en Fox" De kleurige stripfiguren spraken tot de verbeelding van mij en mijn zusje maar bovendien bevatte het weekblad extra bladzijden met afbeeldingen van sterrenstelsels, dinosauriërs en sequoia's en daaruit stelde ik mijn eigen…

Sommige betweterige mensen verwijten mij weleens dat ik een te grote fantasie heb. Als ik iets ruimer kijk dan dat de werkelijkheid is, of het iets anders zie dan de feiten, zonder te liegen, hebben die mensen daar moeite mee. Gelukkig ik zelf niet en ik vind het juist fijn dat ik dingen soms in een iets ander daglicht zie dan volgens hen zou moeten…

In mei kwamen ze beide langs, mijn kleinzoon en z’n zusje die nu ook oud genoeg was om uit logeren te gaan. Ze was wel al een keertje geweest met haar moeder, maar nu dus met haar anderhalf jaar oudere grote broer. Ik nam ze mee voor een kleine wandeling over mijn perceeltje weiland, waar aan de rechterkant een boer een groot stuk weiland heeft…

De jongste kleinzoon komt langs een weekendje logeren, wat hij maar wat fijn vindt. Het is een natuurkind dat helaas gedoemd is voorlopig in een grote stad in het westen van het land op te groeien. Dus hij geniet van een weekendje hier, waar nog echte natuur is. Toen ik hem ‘s avonds op bed bracht bekende hij: ‘Opa, ik vind het soms moeilijk om in…

Twee prachtige kleindochters, eentje waar ik al eerder over schreef maar ook Jasmijn wil niet overgeslagen worden en dat is logisch. Ze is een lief kind, een net beginnende puber met al heel wat ellende achter haar kiezen. Waarom men dat gezegde uitgevonden heeft, weet ik niet want: iets achter je kiezen hebben is iets wat in de weg zit en zo snel mogelijk…

Deze keer viel mijn oog, terwijl ik dwaalde over het Koningsplein langs de rijk-voorziene kramen, op een knuffelbeest in de vorm van een haan met een felrode kam van vilt en een vooruitspringende, stoere zwarte snavel en ik bedacht hoe ik daarmee een onschuldig lief kind of het kind dat ik nog altijd van binnen koester, zou kunnen plezieren. En in…

In die tijd hing in ons arbeidershuisje de Zwitserse kalender aan de wand die tante A. ieder jaar zond en die die indrukwekkende en soms zelfs welhaast demonisch aandoende blauw-witte bergtoppen, die gletsjers en die runderen met een bel om de hals toonde. En af en toe maakte tante A. de reis vanuit het verre Zwitserland met de Volkswagen naar ons…

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde strook met schijnbaar willekeurige bewegingen rondrijden…

Het was in die tijd dat ons gezinnetje de bovenverdieping bewoonde waar de zwarte, ronde haard een centrale plaats innam en het bankstel met de goudkleurige bekleding domineerde en de radio op een tegen de wand geschoven tafel het chanson "Que sera" van Doris Day liet horen. Raadselachtig waren voor mij de woorden van de "Waterhoogten" die weerklonken…

Daar ligt, tussen het geboomte, tussen de oude, hoge dennen die Tilburg West opluisteren, een oude speeltuin met vervallen en verroeste speeltoestellen: een glijbaan, een wip en een draaimolen. Vanuit het snel passerende voertuig kan ik er nauwelijks een blik op werpen; men noemt haar de "Karin Weening Speeltuin". Geen kind zal nog enthousiast en vrolijk…

En zo herinner ik me tevens hoe af en toe in de grauwe straten van onze arbeiderswijk de voddenman verscheen met zijn wagen en hoe onze moeder dan de vodden afgaf en wij, kinderen nog, in ruil daarvoor een speelgoedje kregen. Zo werd zijn verschijning tot een feestelijke gebeurtenis en verwelkomden wij de man en zijn goede gaven, die anders geheel…

In die tijd van mijn onschuld, die tijd van mijn kinderjaren, toen de volwassenheid mij nog niet overweldigd had, toen ik "Tacitus en Wolkers nog niet kende" zette mijn moeder mijn geliefde poppen in een kring in de fauteuil en ze kregen allemaal een kleurige strik om... En zo treden mij de vage en vluchtige herinneringen aan mijn dierbare speelgoed…

Het was ergens bij het strand van de Antillen of de Bovenwindse eilanden. Teunis, een jongetje van drie jaar, dreef op zijn luchtbed over de golfjes van de branding. Vader duwde hem voort. Dat geschommel op het water... Een beetje griezelig, maar Teunis voelde zich veilig met die grote sterke vader achter hem. Het deinen, de zon op zijn bolletje..…

In die tijd hingen de leerkrachten op mijn lagere school, die gevestigd was in het lage gebouw uit Zweeds hout waar de planken als de schubben van een vis overheen lagen, die feeërieke en romantisch aandoende wandplaten voor de klas en de Bijbelverhalen circuleerden, zoöok de geschiedenis van de Zondvloed en de Ark van Noach, die zeer tot de verbeelding…

De zeewind is gaan liggen en het is bloedheet in de straten van West-Terschelling, waar nauwelijks vaste eilandbewoners te bespeuren zijn. Bij IJssalon MIN12 aan de Boomstraat 12 staat een lange rij ijswachters tot ver op de dampende straat. Hier en daar zie je groepjes toeristen uit Duitsland, Frankrijk en Japan. Al is er bijvoorbeeld een natuurramp…

Ze hebben na schooltijd met elkaar afgesproken, omdat ze naar de bossen rondom het kasteel Twickel gaan, acht jongens en twee meisjes. Bij de supermarkt kopen ze eerst nog een paar flessen sinas, cola en cassis. En natuurlijk een paar zakken chips en een zak snoep. Iedereen komt uit Delden, behalve Gerrit, die komt uit Borne. Het is een grote vriendenclub…

Een overdekte speeltuin is het toneel voor kinderen met een aangepaste hoeveelheid volwassenen die: op de ‘nu normale’ afstand van elkaar de kinderen in de gaten houden, zo hoort en zo gaat dat nu, het is niet anders! Maar er gebeuren dingen die dan echt niet door de spreekwoordelijke beugel kunnen. Diverse ouders zijn er ook om een klas kinderen…

In die langvervlogen jaren van mijn vroegste jeugd moet mijn pop iets gemankeerd hebben, zodat ik met mama naar de "poppendokter" zou gaan die gevestigd was aan het Korvelplein. Het was een lange weg vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad, helemaal naar Korvel, en tot mijn verrassing trof ik in de winkel vele kleine, naakte popjes aan die ik buitengewoon…

Toen het H-woord viel, stond ik als eerste met mijn jas aan. Geconcentreerd had ik gezocht in verschillende laatjes. Hebbes, snel stak ik het in mijn zak. Ik sommeerde hem om zijn schoenen aan te trekken. De twaalfjarige had gedraald. ‘Kom op’ motiveerde ik hem. ‘Hier’ sprak ik, duwde het plastic in zijn handen. Tijdens het wandelen, keek de twaalfjarige…

Het meisje staat steevast lachend op die oude zwart-witfoto's, die ik nog bewaar in het omvangrijke foto-album.... De foto's zijn genomen in de achterkamer bij oma, waar de tropische planten op het ontluiken van hun bloemen wachtten....Het meisje lacht met scheve tanden....Het slaag had zij altijd vanzelfsprekend gevonden..... Toen echter die wijkverpleegster…

In die tijd droeg mijn vriendje Martin nog de korte broek en we knikkerden met de glazen, doorzichtige, wonderlijke stuiters in de gang van de lage, witte "Maycrete-woning" waar zijn moeder ons voorlas uit het dikke boek met de okergele kaft over "Raja de olifant" en waar we knutselden aan een waterput aan de hand van een afbeelding in ons lijfblad…

In deze barre, nare tijden waarin mensen teruggeworpen worden op zichzelf, gaan je gedachten soms allerlei kanten op en ineens denk ik aan jou, mijn jongste spruit, het cadeautje dat ik als laatste kind mocht krijgen. Net voor de kerst kwam je ter wereld met wat hulp van de artsen weliswaar, maar toch! In die tijd was het een vanzelfsprekendheid om…

Je kunt je kinderen wel omzwachtelen met moederliefde maar vroeg of laat stoten ze toch hun neus.…

Er was eens een kabouter die heel erg van aardappels hield van alle soorten aardappelen. Hij was ook in de buurt van het aardappelenveld gaan wonen waar de boeren de aardappels verbouwden Hij vond het rooien een mooi gezicht hoe de aardappels groot en klein uit de grond kwamen Maar hij hield ook van het schillen, van het wassen, in stukjes…

Een nieuw licht overspoelt de wereld. De vogels zijn teruggekomen en zij nestelen in de bomen rond mijn huis. Zo brak ook in het lang-vergeten jaar 1956 de Paastijd eens aan. Ik herinner mij hoe de lange Bosscheweg zich als een kosmopolitisch lint uitstrekte en hoe ik de bonte afwisseling van winkels waarnam met het halve, nog niet ontwikkelde bewustzijn…

In de kleine slaapkamer van het arbeidershuisje stonden de twee monumentale eikenhouten ledikanten, erfstukken van een tante. Een smal gangetje scheidde de bedden. De zusjes; mijn zusje en ik brachten er de winternachten door in die verre, voorbije jaren en op de beslagen ruiten tekende ik sprookjestaferelen en ik vertelde mijn zusje fantastische verhalen…

De Caspar Houbenstraat met haar krijtwitte bebouwing strekt zich nog altijd uit in Tilburg zuid. Eens was daar de zaak van Hamburg, de kapper. Ik bezocht het niet graag, want was toch al nooit een schoonheid en het "bloempotkapsel" dat je daar kreeg aangemeten, verbeterde die situatie nauwelijks. De meisjes met het lange, blonde haar mochten alles…

In die tijd logeerde ik weleens bij tante en oom in het drie verdiepingen tellende kapitale huis in Helmond, bij mijn nichtjes Suzanne en Ine. Zij hadden veel meer speelgoed dan ik, dochter van een klein ambtenaartje. Mijn vodderige jurk had tante vervangen door een zomerjurk met turquoise en witte ruiten, aangeschaft bij C & A. In de kelder van het…

Het was in de tijd dat ik de lagere school bezocht: de "Fatima"-school, gehuisvest in een laag gebouw van Zweeds hout waar de planken als de schubben van een vis overheen lagen. Een groot intermezzo zou het curriculum van het eerste leerjaar moeten onderbreken wegens mijn longziekte, maar ik zou dit verstandelijk gemakkelijk kunnen overbruggen. En…