Alle inzendingen over familie

Het was weer Eerste Paasdag en dus was daar weer de jaarlijkse familie brunch waaraan elk zo zijn bijdrage leverde. Er was weer krentenbrood met spijs, er was yoghurt met muesli en vruchten en er waren sandwiches, gevulde eitjes, taart en chocoladefiguurtjes. Er was vooral weer heel veel. Er ontsnap...

Zal ik even, vraagt manlief wanneer ik met volle handen naar de keuken loop, zal ik even....nee, zet jij Ma maar in het licht, zeg ik dan. Vaste prik om elke avond je ogen te zien oplichten bij de vlammen van de kaarsjes... Ik loop alleen naar de keuken, vaste prik, geef haar een knipoog, ze staat n...

Het is nooit de bedoeling geweest om op mijn woorden terug te komen. Omdat je bijna zou verleren dat schrijven vooral leuk moet blijven. Met een rug die dwars ligt en je zit al zo onder de plak bij Particuklier & Zoon...dan loopt mijn hoofd om. Opgescheept met een huisschilder en z'n tic voor open ...

  Toen mijn oom in 1963 terugkwam van de oorlog waarin hij zijn hand had verloren, brak in ons gezin de pleuris uit, omdat iemand zijn geliefde roeiboot had gestolen. De roeiboot had gedurende de oorlog aan de kade gelegen, maar bij de terugkomst van mijn gewonde oom was de roeiboot weg. Gestolen,...

Het avondeten is altijd een moment om eens rustig de dag door te nemen. Althans, dat hebben we ons eens laten vertellen door iemand die regelmatig een hond beet… En vanavond was dan ook weer eens zo’n momentje waarop, tussen een stukje kipfilet en een bloemkoolstronkje, verschillende onderwerpen...

Een jongeman en jonge vrouw zijn al pratend aan twee zijden van het gangpad gaan zitten en ik zit achter de vrouw en vang flarden op. Het is een gezellig gesprek. Het gaat over ouders. Zeg maar, het gewoonlijke geneuzel. ‘Mijn moeder is zestig,’ vang ik op en ik heb sterk de indruk dat ze ook...

Mijn vader heeft het uiteinde van een zwarte rubber slang in zijn mond en zuigt uit alle macht. De andere opening hangt in ons aquarium. Hij heeft zijn ogen gesloten, zijn voorhoofd wordt rood en zijn wangen trekken samen. Zijn gezicht wordt net zo raar als de smoelen die ik voor de spiegel trek en ...

Lang, heel lang geleden was er sprake van een zogenaamde "voorjaarsschoonmaak". Ik weet nog dat Oma daaraan deed, ach jeetje dat is me een tijd geleden. Kan het me amper heugen maar wat me wel bij bleef was, dat alle kleden naar buiten gingen en met een mattenklopper van ongerief moesten worden on...

Een paar jaar na de zusjes werd het broertje geboren. Het ontving de naam Matthias, naar de lang overleden grootvader. Zijn moeder had de sterren en de maan voor hem van de hemel willen plukken en zijn vader zag hem in zijn dromen als sterke en wijze grote broer zijn zussen verdedigen en voor hen d...

‘Het was vanochtend vier keer negen uur’, vertelde mijn vader. Er was sprake van een rare tijd. ‘En de zeven zonk in de Zee van Azov,’ legde hij verder uit, ‘maar dat kon worden verholpen door er een vierkant op te leggen.’ Mijn vader is geen kunstenaar en toch heeft het iets poëtisc...

Ze vroeg me indertijd, als je op de rommelmarkt van die plastic poppetjes ziet, wil je ze dan meenemen en zo kom ik door een kreet van Ineke ineens op het poppetje. Een dierbaar stukje wat in mijn huis staat. Ik bracht inderdaad diverse poppetjes voor haar mee die ze ook gebruikte, later zag ik pas ...

In Tilburg zuid zwierf ik eens door straten die het decor vormden van mijn jeugd en mijn geboortegrond en die van mijn ouders. De gezellige huizen uit de dertiger jaren rijgen zich daar aaneen en voor één ervan bleef ik stilstaan en bewonderde een kolossale, welhaast monumentale rozenstruik, belad...

De Korte Havenstraat in Vissersdorp, april 1951. Een kille aprilzon, twee uur in de middag. De straat, doodlopend tegen de muur van een touwslagerij, is maar net breder dan de kamers van de arbeidershuizen die hem begrenzen. Aan het open einde klinkt een drukkerij. Voor mij, een joch van bijna vier ...

Het was op een van die zaterdagavonden, die voor mij vervuld waren van een uiterst beklemmende eenzaamheid, die als een strop om mijn hals aanvoelde; een strop die week op week steeds strakker werd dichtgetrokken..... Er werd plotseling en onverwacht aangebeld. Ik stormde drie trappen af en stond...

Heden. 'Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.' Dat zegt mijn moeder. De tengels van haar rijkdom reiken tot in mijn huidige bijstandsleven. Niemand houdt haar tegen. 'Wat als ik zeg tegen een klantmanager, 'het doel heiligt alle middelen...

In mei van het jaar 1958 gaf zij, die sinds jaren voorgoed rust, het leven aan de man die vandaag zijn 57ste levensjaar bereikt en die nooit het geestelijke niveau van een driejarige heeft overstegen. Ze heeft het ons honderden malen verteld: ten einde raad had ze het jongetje, haar zoontje en on...

(fictie) Tuig van de richel waren we, zei moeder altijd. Als vader niet in de bajes zat was hij inbreker en dat vond ik prachtig. Zijn bouvier had hij afgericht om op de uitkijk te staan. Nelis heette mijn vader.Hij was breed geschouderd en had een stierennek. Zelfs tien aanvallers kon hij vloer...

Welgesteld kansloos meisje. Hoe verborgen kan de misdaad zijn. Wereld gehuld in mijn trauma van ongeloof, waar de slachtoffers zeven maal zeven maal vergeven en de daders vrij zwemmen in dit droge water. Haar frustratie is in mij gekropen, nadat ze mij heeft leeggezogen met haar 'eeuwige moederlief...

Soms kan sommige naaste familie, in plaats van een toegevoegde waarde in je leven te zijn, een totaal verkeerde tendens geven aan het eigen bestaan en daarmee aan jouw bestaan. Familie die zo stinkend vervelend en jaloers is dat de stank van Tata Steel Europe hierbij in het niet valt.

Aangenaam. Jan Palsbroek is de naam. Mijn moeder was 46 en mijn vader 55 toen ik geboren werd. Ik was een nakomertje en mijn ouders hadden er niet meer op gerekend. Er waren mij al negen voor gegaan waarvan de jongste 12 was bij mijn geboorte. Dus dat was wel even schrikken voor ze. Ik ben nu ...

Wist ik veel, Johnny zei: ik kan niet fietsen hoor, een buurjongen van het volkstuinencomplex waar mijn ouders indertijd een tuintje hadden. Het was warm, we zeurden om een ijsje, dat je natuurlijk niet kreeg, je kon een rabarber stengel nemen en dat deden we nog ook. Johnny zei, ik ga even fietsen ...

Zacht en stil ging zij haar weg, altijd al als een onbegrijpelijke, als een onbegrepene. Slechts af en toe barstten de opstandigheid en de teleurstelling uit haar binnenste als lava uit een schijnbaar uitgewerkte vulkaan. Ze trad in het huwelijk bij wijze van conventie, omdat zoiets de bestemmin...

De winkel in de X-straat, waarboven in krullerige witte letters de naam van de eigenaresse stond vermeld, was ik al vaak gepasseerd en ik had een blik geworpen op de merkwaardige, grillig gevormde, futiele, misschien kunstzinnig verantwoorde en nietige sieraden in de etalage. Vandaag ga ik er naar ...

De helgele, elegante treinen suisden met zachte vaart aan op het station van Eindhoven. Ik was op weg naar mijn zus, de dierbaarste, de enig overgeblevene van mijn familie die in onze kindertijd naast me stond, die me verdedigde als de buurmeisjes mijn dierbare pop hadden afgepakt. In Heeze wacht z...

We schreven 1976. Het kabbelende, grijze water van een Zeeuws meer omringde met haar golfjes de boot met de vlaggenstok aan de achtersteven die het rood-wit-blauw droeg. We waren daar op vakantie in dat lang-vergeten jaar waarin het niet ophield met regenen en we de weiden doorkruisten en de wegen...

De term 'voor het ongeluk geboren' sloeg op hem, hij wist het zeker. De opmerkingen die hem om de oren sloegen als: jij groeit op voor galg en rad; jij bent een doorn in ieders oog, het achtervolgt hem nog steeds. Overtuigd van het feit dat iedereen gelijk heeft, gaat hij er ook naar leven! Wa...

Eens boden de brede etalages van een pand aan de Markt te Tilburg ruimte aan sanitaire- en huishoudelijke artikelen. Ook toen al bekroonde het duifgrijze bolronde koepeltje de oude Heikese Kerk en overstemden het gebeier van haar klokken en haar galmende slagen vaak de gesprekken in het voorvaderlij...

De tante, naar wiens gastvrije, lieflijk ingerichte woning ik veertig jaar geleden na een dolzinnige escapade, in jeugdige onbezonnenheid, vluchtte, leeft nog en haar eenvoudige huisje draagt nog steeds de sporen van haar jeugd en verleden. Zij is me vooralsnog gebleven als een oase in de woestijn e...

Hij klinkt voor een jongen van de vlakte zoals ik, al was dat meer een glazen stad, nogal bekakt. Zijn carrière doet zich voor als die van een durfal. Intelligent is-ie. Vrienden? Hij is bevriend in zéér verschillende kringen. Die hem niet altijd even zeer zijn toegedaan. Zelfs nog met zo'n room...

Toen Liselore zes jaar was, voltrok zich een groot drama in haar jonge leventje. Haar lieve grootvadertovenaar ging dood. Hij was de liefste tovenaar van Lelaland en het heksje was ontroostbaar. Ze huilde aan één stuk door, maar niet alleen van verdriet. Ze was ook boos. Want hij was zomaar zonder...