Alle inzendingen over afscheid

Ik bracht juist mijn kop koffie naar mijn mond toen het andere hondenbazinnetje zei dat ze niet snapte dat ik bij zo’n enge griezel bleef. Volgens haar moest hij in therapie. Hij was altijd zo ontzettend stug tegen haar geweest en hij liep ook zo eigenaardig en als ze hem al eens in de supermarkt ...

We schrijven de drieëntwintigste februari 2014. In het Nederlands Textielmuseum ga ik vandaag afscheid nemen van een fabriek, van de AaBe-fabriek die in mijn jeugd haar beschermende muur uitstrekte naast ons arbeidershuisje en onder wiens rokende schoorsteen die helemaal bovenaan in trotse gele en...

Juist toen in weke, kwetsbare regionen van de hersenen van mijn enige zus schijnbaar fatale ziekteprocessen hun eerste aarzelende schreden zetten, steeds verder oprukten en tenslotte terrein schenen te winnen, juist toen gaf mijn moeder mij de schoenen cadeau..... Het waren dure, witte mocassins ...

Er is tenminste één mens die om haar dood gehuild heeft. Deze was snel ingetreden, zo zei men; ze had zich niet lekker gevoeld; nog vóór de ambulance arriveerde, was ze heengegaan. Ik had haar eens "gevonden" te midden van de menigte, als een parel of een diamant op een mestvaalt, te midde...

In de nog koude lente van het jaar 2011 ben ik teruggekeerd tot de Universiteit, waarvandaan ik veertig jaar eerder ben gevlucht wegens onoverwinnelijk liefdesverdriet en eveneens onstuitbare podiumangst. In de hoogste toppen van de berk zijn al fijngevormde aanzetten tot blaadjes zichtbaar, maar...

Ze kijkt naar het schaaltje met brokjes, op het blauwe dienblad met de geschilderde, tropische vissen. Het staat op zijn vertrouwde plek op de vloer, tussen de afwasmachine en de prullenbak in de keuken. Door het raam ziet ze de dikke, rode kater van de overbuurman nuffig snuffelend in hun tuin ...

De stille straat, geflankeerd door majestueuze gebouwen en met aan de rechterkant het schilderachtige kerkhof met haar getraliede toegangshek, doorsneden door een brede laan, die rechtstreeks naar het witte Christusbeeld in de verte leidt, ligt er op een vroege dag in maart sereen en rustig bij, als...

Muziek weerklinkt door de kamer, Kuhlau componeerde zijn sonatine niet voor een dove en het radiostation zendt haar uit tot vreugde en ontroering van de toehoorders. Er is eigenlijk niet veel aan de hand. De lidcactus zuigt ijverig en gulzig het water op en toont als resultaat haar zachtroze pra...

Een kennis had me getipt: "In de Z.-straat zijn drie grote hallen, vol met tweedehands artikelen. Voorwaar een buitenkansje en een gouden tip voor armoedzaaiers". Op weg naar deze bestemming kom ik door een stille straat met witte huizen en ik passeer het huis van een bekende, dat ik nu voor he...

Misschien kunnen de rubrieken 'citaten' en 'stellingen' na zoveel maanden sluitingsberichten inmiddels ook uit beeld verdwijnen, want dat komt het presentatiegeheel ten goede.

Hij was fel en agressief, als had de voort-durende situatie in Israël hem tot een mensenhater gemaakt....Zijn diepgewortelde cynisme en wantrouwen ondermijnden ieder overgebleven geloof in menselijke goedheid, onschuld en schoonheid. Hij kon tegen alles fulmineren. Hij was pastor geweest, maar Jezu...

We zijn gaan wandelen bij het St. Elisabeth Ziekenhuis, onherbergzaam brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben, en de zw...

Misschien mag ik nog net een kerstmisser schrijven en als ik dan rekening ga houden met het keurslagerslijf, sidder en sudderen lapjes tekst, gespeend van iedere vorm van vrijheid. Mag het een onsje meer zijn? Nee dat kan echt niet meer. Kwets maar raak, dan ook niet achteraf de draad kwijt als ik g...

Een moeder moest voorgoed afscheid nemen... De natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar haar armen voorgoed voor me gesloten zijn... We hebben de dieprode en paarse rododendrons bewonderd, die iets van haar geest, van haar hart en ziel weerspiegelen; waarin haar leven, haar wezen...

We zoeken ons leven naar antwoorden over waar we hierna naar toe zullen gaan, maar volgens mij willen we helemaal niet weten waar we hierna naar toe gaan.

Het leven is als een zandloper, eerst boven vol en dan loopt hij leeg, eerst langzaam, maar het gebeurt. Als baby gaat hij misschien wat langzamer, rustend aan moedersborst of de fles. In de pubertijd zal het (misschien) wat sneller gaan, dat ligt eraan wat je doet of laat?!? Intussen gaat de z...

Zo was Hij voor mij; Degene, die nooit mijn minnaar was. Degene, op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene, om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg; gebaren die de schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden; gebaren, die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weer...

Het Jeroen Bosch Ziekenhuis is in mijn ogen niet van een uitmuntende architectuur. Het rijst aan de buitenrand van de stad haast plompverloren op, als een donkerbruine kolos, met lange sequenties van eendere ramen, waarachter de patiënten verblijven, te midden van velden en weiden, en het draagt op...

Verdriet, een verloren liefde/geliefde doet meer dan je denkt. Er is kou alom.

Als ik dood ben, ben ik diegene die niet rouwt.

Op mijn kastje staat een kop en schotel van breekbaar porselein met turquoise en zwarte motieven; armzalig overblijfsel, souvenir, bewijsstuk en erfstuk van een vriendschap die drie jaar duurde, en die plotseling afgebroken werd door het onvermijdelijke noodlot dat ons allen te wachten staat.... ...

Een telefoongesprek in de vroege morgen maakte mijn gehele dag goed. Mijn uitgeefster deelde mij mede dat zij genoeg heeft van de hatelijkheden aan haar gericht. Getypt op mijn trouwe computer. Telkens weer wees ik het wezen er op dat zij beter water- en vuurvrouw kon worden. Dat beroep bestaat hela...

Ik kom er maar niet toe. Het opzoeken van oude vrienden en bekenden in het eggie. Eens in de zoveel tijd bekruipt me een aanval van diepe melancholie en verlangen naar de verloren tijd en Google ik namen van toen. Je zou zeggen dat Internet bol moet staan van alle jongens en meiden van het school...

......en dan zeg ik: ik ben er een van Broeckx, van Broeckx van de Oude Markt. En dan stromen de tranen over mijn gezicht bij de herinnering aan het langdurige sterfbed van mijn vader, aan de langgerekte marteling die hij moest ondergaan in het verpleeghuis, dat oord van onheil bij uitstek. (Hoe vr...

Ik denk vaak aan vroeger. Toen ik een jaar of vijftien was vlak na de oorlog kreeg ik voor het eerst een fiets. Wat was ik blij. Mijn vader had die tweedehands voor 25 gulden op de kop getikt. De lente was aangebroken en ik wilde een flink eind gaan fietsen. Eerst had ik kleine tochtjes gemaakt in h...

Het is de laatste keer dat ik u schrijf. Al weet ik niet eens wie u bent. Een man, een vrouw, een kind, een grootmoeder. Ik vind geen woorden meer. Ik weet niet meer wat u wil lezen. De laatste tijd werden woorden weeën die mij niets dan zorgen baarden. Ik ben moe. Als u een grootmoeder was, kwam i...

Ach Vader, nu u in dat verre land bent, nu u de grens gepasseerd bent die u zozeer vreesde tijdens uw leven, kunt u nu nog weten met uw verstilde wezen dat zover weg is, hoe wij samen die muziek beluisterden, die heftige, vurige, emotionele muziek die u zozeer troostte met de ruigheid van uw leven, ...

Waarom kijk je zo veel achterom, vroeg W., die naast me liep. Omdat ik niet wil dat het leven me inhaalt, antwoordde ik. W. lachte me uit en zei dat je het leven zelf in handen hebt en het je dus zeker niet kan inhalen. Daar moest ik even van gaan zitten. W. liep verder omdat hij dringend naar het...

Voor mijn bejaarde ouders was het kleine, hardstenen beeldje, voorstellende twee grijsgeaderde olifantjes aan weerszijden van een dobbelsteen. Ik schonk het hen ter gelegenheid van hun verhuizing van het grote, vooroorlogse huis waarin ik mijn jeugd had doorgebracht, naar de kleine bejaardenflat. ...

Het is de kunst om op tijd afscheid te nemen.