Thé Lau

Didam, De Markthal, eind jaren negentig. Mijn broer, zijn maatje Martijn en ik helemaal vooraan bij een concert van The Scene. Ik zie in deze jaren ongelooflijk veel bands maar deze avond zal me voor altijd bijblijven. En dat komt niet alleen doordat ze nu eindelijk in levenden lijve voor me staan.

Iedere keer wanneer ik een nieuwe cd van The Scene in mijn bezit krijg, draai ik deze grijs. Tenminste, als dat kan met een cd. Ik hou van die stem van Thé. De teksten happen ook zo heerlijk weg. Ik zing of brul bevlogen met hem mee op mijn kamer. 'Zuster', 'Open', 'Mijn Straat', 'Geef nooit op', 'Feest' – elk nummer prachtig op zijn eigen wijze. Soms zingt mijn moeder vanaf beneden met me mee.

Het dak gaat eraf. We schreeuwen ons schor. 'Iedereen is van de wereld' en morgen zullen we zeker een beetje 'Blauw' zijn. Na het applaus en het buigen van de band trekt Martijn me mee naar iemand van de crew. Wanneer het geplande interview zou kunnen plaatsvinden? De vrouw geeft aan van niets te weten. Martijn volhardt – Windesheim College heeft toch gebeld?

Even later zitten we aan een tafel met Emilie en Jeroen van de band. 'Thé had er niet zo'n trek in om te komen', zegt Emilie tegen ons. Hij bevestigt in mijn ogen zo zijn sterrenstatus. Martijn schudt de ene vraag na de andere uit zijn mouw. Ik voel me zeer ongemakkelijk. Ik heb nooit goed kunnen liegen. 'Sturen jullie het schoolkrantje even naar ons op?', zegt Jeroen uiterst vriendelijk. Met veel moeite kan ik 'Natuurlijk!' uitbrengen. Zouden ze ons door hebben gehad? Wanneer we mijn broer weer treffen, kunnen we er hard om lachen. Voor mij is dit vooral ontlading.

Ik lees vandaag dat Thé Lau ongeneeslijk ziek is. Er komt een afscheidstournee aan. Ik ben nogal van de wereld.

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.4 met 5 stemmen 135