Inloggen
voeg je column toe

Columns

KWATTA

Ik bracht juist mijn kop koffie naar mijn mond toen het andere hondenbazinnetje zei dat ze niet snapte dat ik bij zo’n enge griezel bleef. Volgens haar moest hij in therapie. Hij was altijd zo ontzettend stug tegen haar geweest en hij liep ook zo eigenaardig en als ze hem al eens in de supermarkt zag, racete hij met zijn karretje langs de schappen.

Mijn mond viel open van verbazing. Erger nog, ik stond met een mond vol tanden. Hoorde ik het wel goed? Vanbinnen klapte een deel van mij acuut dicht. Ik ging over op mijn automatische piloot. Dat hield in dat ik beleefd gewenste antwoorden gaf en dat mijn meest eigen ik die als in een waas vernam. Ik kuste haar zelfs in een soort trance op haar wang toen we bij de halte afscheid namen. Eenmaal in de bus was ik nog steeds een en al verbazing en vooral verstening. Die durft dacht ik. Wat had ze nu precies uitgekraamd bij het afscheid? Dat als het voorjaar aanbrak ze ook nog eens naar mij zou toekomen, op de fiets? Maar dat wilde ik helemaal niet en zeker niet nu ik wist hoe ze over mijn echtgenoot dacht!

Ik probeerde een en ander te vergoelijken. Ach, ze was na veertig jaar huwelijk gescheiden en was sowieso erg negatief over haar ex-man, manlui in het algemeen en over die van mij in het bijzonder!
We wisten in wezen weinig van elkaar en troffen elkaar voorheen nu en dan met de honden in de polder. Toen zij was verhuisd, wilde ik haar een beetje in de gaten houden, ze was sterk vermagerd door alle stress en wrok. Dus sms’te ik haar nu en dan. Ik was nu eenmaal geen beller. Ik stak haar harten onder de riem bij het leven en had toen al moeten weten dat ik veel te goedzakkerig bezig was. De Brave Hendrik in mij wrong zich weer eens in allerlei bochten en met Brave Hendrik, bedoel ik niet de plant die zo heet!

Alle ogen waren nu gericht op Kwatta. Ik was zelf dol op de chocolade van dat merk ooit, maar dat even terzijde. Want wat zou de beledigde tijgerin in mij beslissen? Kwatta… Mijn gedachten dwaalden af, Kwatta was ook de naam van een cacaoplantage in Suriname en de Kwatta-soldaatjes waren ooit wereldberoemd in Nederland. Een van de eerste zegeltjes die je kon sparen. Kwatta was zo geliefd dat mensen in de winkel vroegen om een Kwatta terwijl ze dan een Van Houten reep kochten, lees ik in Trouw van 3 maart 2001 waarin Toine van Corven de expositie MERKwaardig in Breda recenseert.
Buiten dit alles moest men dus gewoon niet aan een van mijn dierbaren komen, want dan kreeg ik klauwen met scherpe nagels die hun gram wilden halen, zeker in een geschreven stuk.

Om mee te beginnen dan, want ik mocht dan net zo naïef als Teigetje uit Winnie de Poeh lijken rond te stuiteren, op een gegeven moment viel het kwartje en daarmee trad dan een transformatiefase in.
Wat het hondenbazinnetje van ons niet wist, is dat wij allebei, mijn arme echtgenoot die ongewild als projectiescherm dienst deed en ik, beiden de pen hanteerden, ook als wapen! Ik had de mijne in gal kunnen dopen, maar was daar dan toch iets te empathisch voor. Dus werd de pen gedoopt in iets milders. Of om het hedendaags te formuleren, ik ging op de toetsen van mijn laptop zitten rammen. Daardoor kreeg ik zoiets als dit schrijfsel en eufemismen. Volgens mij was aan het hondenbazinnetje zelf een steekje los en niet aan mijn echtgenoot. Haar ex-man was volgens haar wel sociaal, maar ik herinner me hem als een kletsmajoor zonder een spoortje warmte of hartelijkheid.

De automatische piloot en de tijgerin in mij stonden op een gegeven moment door dit alles wat onwennig tegenover elkaar. Mijn meest wezenlijke ik was inmiddels bekomen van de schrik en nam het roer over.
‘De harten van dichters kennen minder grenzen dan die van andere mensen’, luidde een citaat van Pablo Neruda en Ludwig Wittgenstein zei ooit: ‘Mijn grenzen van de taal zijn mijn grenzen van de wereld.’
Daarover wilde ik eens heel goed na gaan denken in de tijd die voor me lag. Alle ogen waren gericht op mij en daarmee De Mens van Goede Wil in de rol van Kwatta. Of zou ik toch maar eerst een training assertiviteit gaan volgen?
Wat ik in elk geval zeker wist is dat ik geen heilig boontje was en dat ook nooit zou worden in dit aardse tranendal. Met een sms’je hakte ik de knoop door. In de wetenschap dat wat je zaait je nu eenmaal oogsten zult. Ooit zou dit besluit als een boemerang naar mij terugkeren. Nou dat nam ik dus maar voor lief.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 26 februari 2014


Geplaatst in de categorie: afscheid

1.0 met 1 stemmen 107



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
26 februari 2014
Boeiend hoe je een verzuurde, stokende, op mannen wraakzuchtige kennis weet te ontmaskeren en te verslaan.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)