Ibrahim

Ik zit op mijn meditatiebankje. Mijn hart huilt. Ik tel. Adem naar mijn buik. Twintig minuutjes zitten. Ik zal me snel als herboren voelen. Ik hoor de regen op het dakraam - Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville.
Ik denk aan hem. Ibrahim. Ineens is hij daar. De vrolijke jongen met de dreadlocks. Hij zei het vaak – Il pleure dans mon coeur comme il pleut sur la ville. Het is meer dan tien jaar geleden dat hij stierf. Tijd bestaat niet. Al zittend leg ik verbanden. Deze zin zei hij altijd lachend. Niet zomaar. Hij had veel op zijn netvlies. De muzikant uit Djibouti.
Op een maandag kregen we het te horen. Hij was die ochtend niet wakker geworden. Gewoon niet wakker geworden. 27 jaar. Het regende in onze harten. Ik zorgde ervoor dat 'zijn' oneliner in de krant kwam. Zwartomrand. Het minste wat ik kon doen.
We gingen naar zijn uitvaart. Een handjevol Nederlanders tussen de Afrikanen. Het werd de vreemdste begrafenis die ik ooit heb meegemaakt. Ook al lukte het vrij goed niet te oordelen. Mobiele telefoons gingen continu af. Wat moest er toch worden geregeld? Flink zwetende mannen die het gat groeven. Elkaar haast de schop uit de handen trokken. Het moest snel gebeuren. Zijn lichaam gewikkeld in een doek. Een neef van 'Ib' die mijn manager vroeg of er iets mogelijk was. Ja, wie is er op die leeftijd wel goed verzekerd? Door zoveel chaos bleef onze regen achterwege. Onwerkelijke beelden voor onze westerse ogen.
Vandaag op de zolder huilt mijn hart. Stromen de tranen. Klettert de regen hard op het raam. Zie ik Ibrahim lachen. Begrijp ik hem beter. Voel ik het. Ben ik dankbaar. Is het helemaal goed. Zelfs mooi.

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 155