Bij Janice werd niet gelachen

‘Natuurlijk zijn de tijden veranderd, maar jurkjes en korte broeken in alle kleuren, teenslippers. Ik weet niet, hoor. Dat trek je aan als je naar een barbecue gaat.’
Ze maakt haar ogen los van de anderen en kijkt hem aan. Hij knikt. Draait zijn lepeltje traag in de koffie. Het maakt een kring in het schuim. ‘Bij Janice was íedereen in het zwart.'
‘Dat was haar wens. Ze had een eigen stijl,’ zegt hij.
‘Jij vond dat getuigen van een sterk karakter. Ik maakte me er voortdurend zorgen over.’
‘Meelopers genoeg.’
Ze pakt een servet van het stapeltje, bedenkt zich en legt het terug.
‘Ik weet niet of ik vandaag wel mensen moet bedanken.’ Ze kijkt naar de rij bij de koffietafel. Iemand lacht. ‘Sommigen komen voor elkaar. Niet voor haar.’
‘Ze komen voor haar. Zeker weten. Dit is hoe het gaat: veel mensen hebben elkaar jaren niet gezien.’
‘Ze staan te giechelen alsof het een familiereünie is.’
Hij buigt zich iets naar voren, zucht en neemt een slok.
‘Nou ja, zij hield van drukte. Van gezichten, verhalen, geroezemoes. Dat is nooit mijn ding geweest.’
Hij glimlacht, drinkt zijn kopje leeg en zet het achter zich op tafel. Ze strijkt haar rok glad. Ze kijkt naar de groepjes bij de koffietafel. ‘Een beetje ernst mag toch wel.’
‘De bijeenkomst in de aula was plechtig. Respectvol. Het is natuurlijk dat de spanning en het verdriet nu de kans krijgen weg te vloeien,’ zegt hij.
Ze knikt langzaam, maar kijkt hem niet aan. ‘Voor sommige mensen is verdriet iets wat je eruit laat. Voor anderen…’ Ze stopt, drukt haar lippen op elkaar. ‘…is het iets wat blijft.’
Hij buigt zich naar haar toe en kust haar voorhoofd. ‘Iedereen zoekt daarin een eigen weg. Het een is niet beter dan het andere.’
‘Bij Janice werd niet gelachen. Toch?’ Haar ogen vullen zich met tranen.
‘Dat was een totaal andere situatie.’
Ze knikt. ‘Denk je dat ze wist dat ik zielsveel van haar hield? Niet minder dan jij?’
Hij sluit zijn ogen voor een moment. Dan legt hij zijn hand om haar vingers, zonder iets te zeggen. Zijn duim beweegt langzaam over haar knokkels. Aan de overkant van de zaal rinkelt bestek op porselein.
‘Ze moet het gevoeld hebben,’ zegt ze. ‘Ze was zo sensitief. Was ze dat maar minder geweest. Dan zou ze nu …’ Ze pakt een zakdoekje uit haar handtas en snuit geluidloos haar neus.
Hij knikt. Niet zichtbaar, alleen een kleine beweging in zijn nek. Zijn hand ligt nog in de hare. ‘Ze wist het. Honderd procent.’
Dan minutenlang niets meer.
‘Denk je dat onze verhouding – die van haar en mij - een rol gespeeld heeft?’
Hij legt zijn handen achter haar schouders en trekt haar tegen zich aan.
‘Nee lieverd. Absoluut niet. Ze was gek op je. Genoot van jullie geharrewar. Het was spel.’
Ze laat zich tegen hem aanzakken. Op de achtergrond klinken stemmen, een koffiekopje valt om, iemand lacht te hard.
Ze recht haar rug. ‘Sorry. Het is de omgeving ... Het is alsof we haar vandaag opnieuw wegbrengen. Ik ben alleen met haar bezig in plaats van met mijn zus.’
‘Ze zou het begrepen hebben,’ zegt hij.
‘Zullen we gaan?’ vraagt ze.
Hij pakt haar hand. Bij het verlaten van de ruimte houdt ze die steviger vast dan nodig.