Alle inzendingen over Dwarrelende

(voor Vanessa Paradis (22 december 1972)) Je bent geboren in Saint-Maur-des-Fosses nabij Parijs. Je bent het eerste kind van vader André en moeder Corinne. Je hield ervan om naar de bioscoop te gaan en je idolatie voor Marilyn Monroe bracht je ertoe om piano- en danslessen te nemen. Je was veel...

Je kust mij mijn zwijgzaamheid in en rukt mij uit de greep des Tijds waar gedachten afwezig zijn en tijdloosheid wiegend als een dwarrelend blad aan onzichtbare koorden blijft hangen boven het aardoppervlak.

Kale takken tikken in de wind tegen elkaar als klapperende botten. Kristallijnen korrels dwarrelen omlaag en kussen de bevrozen mossen. De vlijmscherpe winterwind bespeelt verkleurde herfstbladeren als muzieknoten. Hun breekbare melodie vormt de ijskoude wintervoorbode. In de ijle heldere...

De rozerode hemel van een nieuwe dageraad vertoont zich achter het geboomte en in de loop van de dag zal deze plaatsmaken voor een grotere bleekheid. Zonlicht schittert op het gebladerte. En zoals grijze lokken haast aarzelend het hoofd van een oudere gaan bezetten als ontdekkingsreizigers die...

Aan de horizon bevindt zich de gestalte van de hoge toren, blauwachtig en schimmig in de verte. Ik mag wel met recht beweren van het in Tilburg beruchte flatgebouw. Naar men in de stad beweert dwarrelen daar vanaf grote hoogte met enige tussenpozen de kwetsbare lichamen van de zelfmoordenaars...

In het heldere en warme zonlicht dat binnenvalt door een opening tussen de gedeeltelijk gesloten gordijnen zie ik de stofdeeltjes dansen die me herinneren aan mijn vroegste jeugd toen ik, gezeten op de trap die de verdiepingen van het huis verbond en die voerde naar de met roodbruin hout betimmerde...

Stel je eens voor: je bent net tachtig geworden, je echtgenoot begint te alzheimeren en je hebt een indicatie van drie uur zorg, eens in de twee weken. Zelf heb je nek-artrose die jou geen plotse bewegingen toestaat, zelfs fietsen is uit den boze. Je woont in een flat, elf hoog, rand van de stad...

In deze zomer; de vroege, uitbundige zomer van mijn vierenzestigste levensjaar en een zomer waarin ik nog moeilijk kan geloven, bracht ik opnieuw een bezoek aan de kale cel waarin de ongelukkige, mijn betreurenswaardige, arme broer, noodzakelijkerwijs aan de polsen vastgebonden, ligt opgesloten met...

Ineens wanneer ik naar buiten kijk, begrijp ik iets van de herfst- depressies, ineens snap ik waarom mensen " last hebben van het weer" want het is somber buiten en niet te zuinig ook. Daar, waar het gisteren mistig begon, klaarde het later op en werd de dag toch nog iets van opklarend, maar dat...

De tijd heeft zich weer gestaag een weg gebaand door de zwarte brij van de nacht. De eerste tere zonnevlekken dwarrelen speels over de vloer, als vlinders in een rondedans, stofjes dwarrelen in een niet te stuiten spel, opstijgend naar de welkome warmte. De ragfijne zachte gordijnen wiegen en...

Wazig, mijn blik doorheen de sneeuwvlokken. Nog staan de kerstdennen er groen bij, maar lang zal dat niet duren. Een vader neemt zijn dochtertje bij de hand. 'Kijk', roept ze, 'de kerstman!' En inderdaad, mijn blik volgt haar wijzende vinger, daar zit hij, de cadeautjesman, in vol ornaat....

Voorzichtig loert de zon in beschamend rood, over Duitsland heen, mijn slaapkamer binnen. De wekkerradio had me al gewaarschuwd, een nieuwszender pompt m'n lege brein vol met feiten. Er is, weer, van alles gebeurd. En dan moet mijn dag nog beginnen, eerst maar even een beker koffie en een snede...

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan schitteren....

Weifelend sta ik met de vaas oude bloemen in mijn handen. Weggooien? Eigenlijk zijn ze op. O ja, ze staan nog fier overeind. Geen enkele witte bloem heeft zijn kopje laten hangen. Maar de bruine randjes geven aan dat ze aan hun einde zijn. Drie weken lang hebben ze in volle glorie staan...

Sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden. Ze vallen op bomen, huizen, auto’s, mensen en op de grond. Veel vlokjes smelten al voordat ze op de grond vallen, maar er komen steeds meer en na een poosje is alles wit. Eén sneeuwvlokje wil dolgraag op een boom in het bos terechtkomen. Want ze weet dat de...

Uit de pols, de onderarm, elleboog of complete arm, uiteindelijk zijn het de vingers die over het toetsenbord dwarrelen, heel gewoon zoals ik ook gewoon ben, zoals veel mensen gewoon zijn en ik kan zeggen dat veel mensen doodgewoon zijn. Maar dat woord is een beetje beladen vind ik want dood is per...

...stijgen de klanken ten hemel als de geurige, dwarrelende rook van een prehistorisch dierenoffer en, op de ronde omheining geklommen die het bouwwerk omringt, trompettert men daar eveneens uitbundig, enthousiast en triomfantelijk. Het applaus is overdonderend en terecht. De wieken van de...

Ik weet nog goed dat het sneeuwde (een lichte dwarreling van sneeuwvlokjes) toen ik met mijn moeder, die sinds acht jaar niet meer te midden van de levenden is, naar het flatje ben gaan kijken, zesentwintig jaar geleden. Men noemt de flatjes aan de Nassaustraat, de eerste flatjes van Tilburg, ook...

Nog altijd ligt het panorama aan mijn venster voor mij open. De zomer is in volle gang. Het welige gras is met vlekken doorweven. De bomen staan in strenge orde, als trouwe wachters....Maar het appel is weer geblazen. Ik wil nog terugwijken; niet gehoorzamen.....Maar de auto zal ongetwijfeld...

...stijgen de klanken ten hemel, als de geurige, dwarrelende rook van een prehistorisch dierenoffer en, op de ronde omheining geklommen, die het bouwwerk omringt, trompettert men daar eveneens uitbundig, enthousiast en triomfantelijk. Het applaus is overdonderend en terecht. En de wieken van...

Laat me maar eerlijk zijn: aan de herfst kleeft iets van melancholie. De natuur legt zich te ruste en kleedt zich langzaam uit om straks eventueel onder een witte deken te kruipen en volgend voorjaar weer fris wakker te worden. En toch heeft de herfst ook z’n schitterde dagen. Vandaag is er weer...

Soms, met nadruk soms, zie je wel eens iets vermakelijks op tv. Nu een praatshow. Over voetbal deze keer. Waarom niet, er is al zo weinig over voetbal op tv. Een fragment van een wedstrijd waarin een trainer staat te schuimbekken aan de zijlijn. Wij horen hem scheldwoorden richting...

Het is een lusteloze winter, ze trakteert ons elke dag op hetzelfde miezerige gezicht en sjokt mismoedig richting lente. Want hoe de weerprofeten ook hun best doen om met valse illusies de indruk te wekken dat het allemaal nog kan; sneeuwduinen, krakend ijs, Russische beren, snakkend naar koppen...

Het avontuurlijke van deze dag zit hem in het weer. De zon licht op tegen een knalblauwe lucht, de bloemsembomen shinen, nog geen tien minuten later wandel ik in een sneeuwstorm. Op weg naar de Lekdijk zit een meerkoet op een hoopje riet midden in de vijver. De wind wiegt hem heen en weer. Vanaf...

Na een schriftelijke stilte van enkele weken is er weer een stukje geboren. Wanneer dat gebeurt, voelt het ook echt als een geboorte en kijk ik met een wee gevoel in de digitale wieg, die beeldscherm heet. Nu het weer loopt op papier vraag ik me af, waar die stilte in mijn hoofd vandaan kwam....

...en weg is hij. Ik kijk de bus na. Even later stap ik in en zak neer op mijn vertrouwde plek. Ik kijk uit het raam naar de dwarrelende vlokken. Zijn moed en levenslust raken me. Mooi zo’n verrassingsmoment op deze kille maandagochtend.

(voor Christian Dotremont) Gruisplantsoenen restten in zijn (voorzorgelijke plebejers krankzinnig geprojecteerde) orakelhhoofd van wiebelende gorillarudimenten, hij vond zichzelf terug bij de ontzagwekkende ruines van de naakte vogeltaal, waar zijn hoogst magische dichtwerk begon, waar slechte...

Langzaam dwarrelt het stroompje door het groene land. Zo ver ik kan kijken zie ik dit mooie landschap en achter de horizon gaat dat volgens mij nog een tijdje door. Boven het water zweven allemaal insecten zoals de libellen en aan de kant zit een reiger rustig te wachten op zijn kans. Gele lissen...

Ik dans in gedachten op een gladde vloer. Al draaiend probeer ik te ontwaren wie ik in mijn handen vasthoud. Ik verlang vurig naar een sprankelende vrouw die ik teder mag kussen aan het einde van deze sportprestatie. Dansen is nooit mijn sterkste punt geweest,maar nu draaide alles heel gesmeerd. Ik...

Oma? Ja Marloes, vertel het eens en zo begint een gesprek tussen oma en haar kleindochter, zeg oma, ik mag meespelen in de club van lelijke kinderen, even ben ik stil, allerlei scenarios dwarrelen door m’n hoofd, kinderen, pesten, treiteren, kortom als ik mijn stem weer iets in bedwang heb zeg...