Alle inzendingen over afscheid kamer jeugdjaren

Ik gun ze slechts een vluchtige blik en wend daarna gegeneerd mijn ogen af en neem afscheid van de kamer en van het huis en van een hoe dan ook onvergetelijk gedeelte van mijn jeugd en van mijn leven, dat ik in mijn geest niettemin inlijst als een schilderij met een gouden omranding.....…

En na dolzinnige en desastreuze escapades uit mijn jeugdjaren was ze als niemand anders mild en vergevingsgezind en mocht ik in haar kamer komen, waar ze thee schonk uit porseleinen kopjes. Het afscheid kwam onverwacht.....…

Ik gun ze slechts een vluchtige blik en wend daarna, gegeneerd, mijn ogen af en neem afscheid van de kamer en van het huis en van een hoe dan ook onvergetelijk gedeelte van mijn jeugd en van mijn leven, dat ik in mijn geest niettemin inlijst als een schilderij met een gouden omranding.…

Het uur van het afscheid was gekomen. De man kwam de zus opeisen. Hij voerde de zus, die in trouwe saamhorigheid aan de zijde van de andere zus had gewandeld gedurende de door onschuld getekende jeugdjaren, die als de ijlende wind voorbij gevlogen waren, mee in het huwelijk.…

En zo kwam het afscheid van Obri. Een auto kwam met onbekende bestemming en voerde de hond weg. Nooit hebben we geweten wat er van onze Obri geworden is....…

Iedereen kende iedereen in onze kleine wereld, in ons kleine universum en daar beleefde ik mijn stormachtige, onvergetelijke jeugdjaren...…

De lieflijkheid van de schuldeloze jeugdjaren van mijn vriendin heeft haar gezicht behouden, maar dit vormt haar enige en laatste bezit.…

Ja, de eenzaamheid is zwaar na het verlies van de echtgenoot; de veertig jaar van een huwelijk gaan snel voorbij" en we namen afscheid; de woelige stad nam haar op; zij verzonk in de menigte; zij verzonk in de vergetelheid die haar nooit meer aan mij zou prijsgeven....…

"Dit krijgt u" had men toegezegd en het was alsof Sinterklaas als in mijn verre jeugdjaren cadeaus zou gaan uitdelen aan onnozele, armlastige kinderen die beschroomd en verlegen de indrukwekkende Goedheiligman onder ogen kwamen.…

Met mijn jeugdvriendin Lucia fietste ik vaak door de grauwe straten van onze provinciestad en we kaatsten met de kleurige ballen tegen de bakstenen muren van de arbeidershuizen. Lucia's moeder zat hele dagen achter de naaimachine om een hippe garderobe voor haar dochter te vervaardigen en ze luisterde zeer graag naar het Duet uit "De Parelvissers…

Bij het afscheid worden herinneringen opgehaald en herinneringen verzwegen. Het verdriet wordt bij het ene afscheid benoemd, bij het andere afscheid niet maar is altijd voelbaar. Troostende woorden worden uitgesproken, bij deze vier bekenden vanuit een christelijke traditie.…

De silhouetten van langgerekte aken tekenen zich af in het zwarte water van de Piushaven. Een enkele visser heeft de zondagsrust opgezocht en staart over het kalme en vlakke water terwijl hij een beetje filosofeert en mediteert boven zijn hengel..... Sneeuwwitte meeuwen fladderen krijsend, met voorwereldlijk aandoende vleugels, rond een kunstwerk…

Afscheid nemen bestaat niet volgens de tekstschrijvers van Marco Borsato. Het lied moet haast wel door het hoofd van D’66-politica Hachchi zijn gegaan toen ze zonder gedag te zeggen of de boekenbon in ontvangst te nemen de partij verliet. “Afscheid van de Tweede Kamer? Nee joh, dat bestaat niet.”…

Het is alsof ik in het museum afscheid neem van mijn jeugdjaren die, figuurlijk gesproken, ondergesneeuwd zijn door de voortsnellende tijd en die onder meer onlosmakelijk verbonden zijn met de AaBe-fabriek....."…

In de duister wordende kamer richtten onze blikken zich op elkaar. We waren de enig overgeblevenen uit een talrijke familie. Ze was mijn 86-jarige tante en ik vreesde erg voor het moment van het definitieve afscheid wanneer haar gestalte zou vervagen in het uitzinnige duister, in de duisternis die ons allen wacht.…

Binnenkort zal ik afscheid moeten nemen; afscheid van een kamer, van een slaapkamer, van een badkamer, van een w.c. en van een keuken. In het vreemde oord waar ik beland zal zijn zal het beeld mij voor ogen blijven zweven van wat ik achtergelaten heb en van wat mij dierbaar is geworden; mijn Tilburgse woning.…

Ik nam afscheid toen mijn medegasten pauzeerden in de feeërieke tuin die aan de kamer grensde en verklaarde "de beroerdste niet te zijn" Dat vonden de anderen ook niet.....…

Nu herfst en winter aanbreken en nu zij ons begroeten is de tijd gekomen van het afscheid van wat mij enige tijd tot onderdak en woning diende; de summier en provisorisch ingerichte maar van chique meubilair voorziene kamer op de vierde verdieping die mij vertrouwd werd maar waarin de eenzaamheid regeerde en deze mij omringde....…

Mijn vriendin aanvaardde mijn overwicht en gedachten en later, veel later toen ik haar nog eens heb ontmoet, kon ik me met recht afvragen of zij weleens terugdacht aan onze jeugdjaren en de ondanks alles toch wel merkwaardige voorstellen die uitgingen van haar vriendinnetje.....…

De huizen in de omtrek, die ik beschouw vanuit mijn hooggelegen venster, lijken als geknipt uit een bouwplaat uit mijn verre, haast vergeten jeugdjaren, als opgebouwd uit de Lego-steentjes die Sinterklaas eens bracht. Daar huizen het geluk en het leed in al hun oneindig verschillende verschijningsvormen, uitgevaardigd door een Onbekende...…

Ik huurde ooit een kamer waar de cv het niet deed, omdat de ketel simpelweg ontbrak. Mijn zoon huurt onder bij een van de bekendste huisjesmelkers in zijn stad. Die vraagt een belachelijk hoge huur, is nalatig met voorzieningen en intimideert huurders.…

....en zo rusten mijn ogen vaak op het merkwaardige maar zo mooie en architectonisch zo geslaagde gebouw dat enkele jaren geleden verrees aan de overkant van de snelweg die mijn woning flankeert en daarnaast zie ik de onschuldige kinderen met hun skeltertjes en stepjes op een smalle geasfalteerde strook met schijnbaar willekeurige bewegingen rondrijden…

Overigens was ik op de Professor Cobbenhagenlaan onlangs nog het lage gebouw van de studentenparochie gepasseerd met op de gevel de voor sommigen wellicht raadselachtige tekst "Maranatha" (De Heer zal komen) waar ik in haar kamers, lang geleden, bijeenkwam tijdens die avonden met medestudenten en onder het lamplicht toen de al vroeg grijsharige pastor…

(voor Geneviève Alison Jane Moyet (18 juni 1961)) Je bent geboren in Billericay, Essex, Engeland. Je hebt een Franse vader en een Engelse moeder. Je bent opgegroeid in de stad Basildon, waar je naar de Markhams Chase Junior School ging. Op je zestiende ging je van school af en je werkte een periode in een winkel. Daarna studeerde je twee jaar voor…

In die langvervlogen jaren van mijn vroegste jeugd moet mijn pop iets gemankeerd hebben, zodat ik met mama naar de "poppendokter" zou gaan die gevestigd was aan het Korvelplein. Het was een lange weg vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad, helemaal naar Korvel, en tot mijn verrassing trof ik in de winkel vele kleine, naakte popjes aan die ik buitengewoon…

En zo herinner ik me de kamer; de kamer van mijn vroegste jaren; in het midden de tafel met het bonte, wollen, gedessineerde kleed (eens stond daarop een ranke, glazen vaas; de lange stelen van de bloemen werden voor mijn ogen vervormd door het glas).…

Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's uit die verre jaren getuigen nog van onze bezoeken.…

Onbekend blijft mij altijd hoe in zijn zozeer gemankeerde brein de verlangens tollen en rondcirkelen naar de geliefde zus, naar de enige die hem bleef, naar de zozeer vertrouwde zus die sinds vroege jeugdjaren aan zijn zijde liep.....…

Nooit meer zal ik terugkeren in je kamer in de seniorenflat waar we samen "Die Amsel" van de onvergetelijke Robert Musil bestudeerden, toen, op die morgen, die zo magisch was ons nog gegund was, aan de vooravond van ons tragische afscheid.…

We spraken nooit veel maar haar portret dat zij mij eens schonk siert mijn kamer nog altijd. Het afscheid kwam onverwacht. Eenvoud is het kenmerk van het ware.....…