Alle inzendingen over individu ziekte afscheid

De C.-straat vormt een krocht, een langwerpige, trieste, uitzichtloze trechter, omzoomd door bouwvallige huizen. Helemaal aan het eind hiervan bevindt zich het huis van F., mijn manisch-depressieve vriendin. Hier legde ik vaak mijn bezoeken aan haar af. Met haar lange, lenige, elegante, beringde vingers draaide ze gewoonlijk de ene sigaret na de andere…

Hij, die, vaak tevergeefs, streed tegen een veelheid van ziekten en die ik vaak heb bezocht, viel zelf ten prooi aan ziekte en dood nog vóór dat de rust, de ontspanning en de vrije tijd van zijn oude dag aangebroken waren.…

Altijd had mevrouw me, kennelijk omhuld door stilzwijgende melancholische sentimenten, aan zitten staren tijdens de vergaderingen, maar nooit en te nimmer had ik de diepte van de beerput waarin zij gezonken was, het onmenselijke panorama van haar geestes- en gevoelsleven kunnen beseffen of peilen tot het bericht kwam dat zij niet meer te midden van…

ik hoop niet dat ik binnenkort verplicht afscheid moet nemen. want dan heb ik niemand meer en neem ik de benen. ik wil geen afscheid nemen van de mensen waar ik van *hou* want dan pleeg ik zelfmoord en dat mag niet, want dat vinden jullie maar niets!!!…

Met wat toch wel beschouwd kan worden als haar laatste krachten vouwde zij de vele, zijdeachtige, kleurige sjaals die in schrikbarende wanorde lagen opgestapeld in een muurkast met mijn assistentie nog op alsof dit allerlaatste project nog voldoening en zingeving verschafte.... De dood die niet ver meer weg is loert uit haar onkenbare en onheilspellende…

Te midden van de menigte zag ik Hem eens; de schizofrene man die mij ooit genodigd had in zijn flat. Hij haastte zich kennelijk voort tussen de anonieme massa..... De afstand tussen de diepste eenzaamheid en vertwijfeling en de toppen van het geluk is een afstand die in lichtjaren niet te meten is; voor de schizofrenen zijn er de leegte en de wanhoop…

Op het kerkhof aan de Hoflaan staan donkergroene statige sparren zij aan zij in een lange, plechtige rij, als om de grafstenen te beschermen en te bewaken..... Het is een mooie julidag en een licht briesje schijnt ons te willen strelen, maar voor mijn zwaar ziekelijke vriendin die naast mij voortstrompelt terwijl haar hand rust op mijn bovenarm, is…

Weer is een persoon opgedoken uit de grauwe massa van de stadsbevolking, uit de voor mij doorgaans brute anonimiteit.... Mevrouw kwam aanrijden in haar scootmobiel en zij hield halt vóór de glazen deuren van de supermarkt die spoedig zouden openschuiven; grijs, lang haar, neervallend op haar schouders en rug en gebonden in een staart; bijeengehouden…

Sommige raadsleden vereenzelvigen zich met JHWH, zij stellen zichzelf op het standpunt dat zij onder en boven de wet zijn, maar begrijpen van zichzelf niet dat zij slachtoffer zijn van hun eigen narcisme en grootheidswaan...…

De ziekte had zich genesteld in je lichaam en greep om zich heen, woekerde kwaadaardig en wild en liet je niet met rust. De dageraad die haar pasteltinten voor mij nog iedere dag tentoonspreidt, zal er voor jou nooit meer zijn. Nu, op een stille maartdag, zoek ik je en kan ik je niet vinden......…

De avond spoedt zich ten einde: bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis; de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....…

Ik kon niet anders dan haar veel succes wensen met haar carrière en dwaalde na afscheid van haar genomen te hebben nog zinloos wat rond door het stadscentrum. De Latte Macchiato "bij Cees" kon me niet troosten...…

Er is geen afscheid, in licht en duisternis van mijn leven leven zij voort met mij, mijn geliefden.…

Doch ieder individu heeft 'n bepaalde ziekte, en dus behoefte aan 't geneesmiddel dat op zijn krankheid past. Wie zou nu, uit trage schuw voor de moeite van 't kiezen, aan elk individu durven voorschrijven: Recipe... alwat er in de apteek is? Het doel is: behoud of herstel van gezondheid. De gezonde schrijft men niets voor.…

De dood kwam door ziekte of door de leeftijd niet geheel onverwacht. De omgeving was misschien wel voorbereid op de dood en op het verlies, maar niemand kan zich voorbereiden op het verdriet. Bij het afscheid worden herinneringen opgehaald en herinneringen verzwegen.…

Niet voor niets komt de dame die ik bezoek uit Den Haag. Het is "mevrouw" vóór en "mevrouw" na in ons gesprek. "Wilt u een kopje koffie, mevrouw?" "Wilt u een stukje gebak?" Haar pontificale villa omringt haar als een mantel van steen, marmer en pluche, die echter niet kan verwarmen. Het levenloze, maar chique meubilair roept herinneringen…

Ze staat met het blauwe, fluwelige hoedje op het lange haar dat haar hoofd siert als een chique, elegante baret en dat haar welhaast verandert in een portret van Rembrandt vlak bij de vergrendelde zware deur die moet dienen om haar wanhoopspoging te verijdelen, zo grondeloos en grenzeloos eenzaam. Een kwetsbare vrouw, verloren, verweesd. Vertwijfeld…

Het pand aan de Spoorlaan dat op haar glazen gevel optimistisch in witte, kapitale letters de benamingen "huisarts", "gezondheidscentrum" en "apotheek" draagt, ligt ingeklemd tussen de overige bebouwing. Als men het van de buitenkant beschouwt, kan men nauwelijks vermoeden dat het op de eerste verdieping een wachtkamer herbergt die bereikbaar…

Een slordig weggeworpen lifestyle magazine in de wachtkamer van de polikliniek interne geneeskunde toont filmsterren en fotomodellen in spectaculaire outfits en in duizelingwekkende onechte poses Als je slechts even een blik werpt op de glanzende, felgekleurde bladzijden, dringt zich onwillekeurig de drastische tegenstelling op van een en ander met…

Na twee jaar stug en gedegen oefenen is het uur van het afscheid aangebroken. Het kleine zaaltje aan het Energieplein zal ik nooit meer bezoeken waar mijn vriend de fysiotherapeut de scepter zwaaide.…

Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen.…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Op de zevenentwintigste januari, de dag van jouw verjaardag, kwam de familie gewoonlijk bijeen in het oude huis; mijn geboortehuis. Feestelijk gebak werd bij die gelegenheid geserveerd en meestal bracht ik je een azalea met sneeuwwitte bloemen, jouw favoriete plant. De collega's zijn jou nooit meer in het verpleeghuis komen bezoeken en onze oom…

...en zo leerde de goede moeder die het kind had moeten afstaan aan de inrichting aan de andere kinderen de litanie van Gerardus Majella om voor het broertje dat zo ver weg was te bidden en om om genezing te vragen van zijn geestesziekte en om zijn thuiskomst. En zo stamelden de kinderen de frasen, weergegeven op het bidprentje met de beeltenis van…

Ik ging en ga nog steeds door een rouwproces, een rouwproces waarin ik afscheid moet nemen van een lichaam dat naar behoren functioneerde naar een lichaam die het op bepaalde momenten helemaal laat afweten.…

Elisabeth Ziekenhuis, onherbergzaam brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben, en de zwarte kerven in de sepia-kleurige boomstammen waren als evenzovele wonden, toegebracht…

De neef en nicht bleven nog even voor de thee, maar alsof de duivel hen op de hielen zat, namen ze snel afscheid.…

De anderen hadden eerder afscheid genomen na zijn 40-jarige "carrière" van klein ambtenaartje aan het gehate kantoor, tijdens welke ze niet hadden nagelaten hem te bespotten, te kwetsen en en te beschimpen, met het futiele geschenk, dat hij niettemin graag had willen bezitten, het luttele boek waarin ze voorin hun handtekeningen hadden gezet: de …

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je gestalte van je laatste uren. Je laatste blikken vergezellen…

En dan zegt men: "Hij had vocht achter de longen"; een standaarduitdrukking, welhaast een cliché van de goegemeente, onwetenden, ondeskundigen en weinig geïnteresseerden, die nauwelijks op de hoogte zijn van de weidse wetenschappelijke terreinen waarop de medische kennis zich in al haar uitgebreide finesses wenst te profileren. Jij had dus vocht…