Alle inzendingen over pad

Ga je die padden allemaal een eigen kasteel met zwembad aanbieden of zo?’ ‘Doe je het of niet, Paco?’ Mij best Jansen. Mijn honorarium bedraagt vijfduizend euro. En je mag het storten naar de rekening ‘Help de Paco’s overleven”. To be kontinjoed…

Vraag van mevrouw: hoe heet het pad, beantwoord ik met een lach: ik zeg, het is het verlengde van dat pad wat onder water staat en dus ook geen naam heeft! Met handen en voetenwerk zijn we eruit gekomen welk pad er bedoeld wordt en nu is het een kwestie van wachten tot men tijd heeft om terug te bellen....maar het pad?…

Toen ze twee was, openbaarde het zich. Een transformatie in haar gedrag zodra er visite was. De aparte gloed die over haar gezicht verscheen, de glinstering in haar ogen, de komische gebaren die volgden, alleen maar bedoeld om aandacht te vangen. In de tijd dat ze naar school ging, zakte het weg. Ze werd wat stiller, teruggetrokkener, juist als men…

Lieve A De prins op het witte paard die je gelukkig maakt bestaat niet. Mentaal gezond wordt je door jezelf te zijn, in je ziel te wonen, dan is de eigen-kracht maximaal en elke ‘wedstrijd’ een 'thuiswedstrijd’, basis voor levensgeluk en dat straal je dan ook uit en je trekt de juiste mannen naar je toe. Verliefdheid waarin je de partner idealiseert…

Aan onze Rueckertbaan, die zich uitstrekt langs de tuinen en grasvlakten die zijn gesitueerd rond de massieve, witte, stenen gestalte van ons grote Twee Steden Ziekenhuis, bevinden zich momenteel als een soort verkapte kunstwerken in een onwerkelijke tentoonstelling of als een soort mergpijpen in de etalage van een merkwaardige bakker de grijswitte…

Hij was niet gelukkig maar ook niet ongelukkig en was eenvoudig pad in de put. Op een dag sprong kikker in de put. Nou wat is het hier donker dacht hij en zag pad en sprak hem aan. Ben je wel gelukkig en wat eet je nou en voel je ook alleen pad vroeg kikker. Daar denk ik niet over na een mug en ik ben lekker alleen bromde pad.…

Uitdagend spot jij mij iriserend, de draak steekt er vervolgens ferm in, jij gaat buiten bewandelde paden. Broos en breekbaar, bloos en weerbaar, jij bent een meiske niet te weerstaan, klein maar o zo er mogen zijn. Jij gunde mij de diepte van jouw borsten en een glimp van een glimlachend buikje, ik strooi kussen. Ik ben verliefd.…

Als ik dat wel had gedaan dan had ik gezien dat je al een langere tijd aan het eind van het pad was blijven staan. Jij alleen... aan het eind van het pad zonder mij.…

"Ze is naar huis gestuurd Francis", vervolgt Tini's jongere zus. "En ze zou graag willen dat je naar haar toe komt." Ik pak het briefje aan en stop het snel in mijn zak en loop terug onze tuin in en sluit het hek af. Het was een blauw envelopje beschreven met een rode pen. "Pa kijk nou, ze woont in Cilicap!" "Ik zweer het je", lach ik dom…

Bij nadere inspectie bleek het een bruine pad te zijn. Een PAD, als in het woord paddenstoel! Voor het eerst had ik een tastbaar verband tussen de zwam en het amfibische diertje gevonden. Het sprookjesfiguurtje zat weliswaar niet echt óp het ronde tafeltje (geen stoel) bovenop de steel van de zwam, maar was wel verdacht dicht in de buurt..…

De titel is wel degelijk goed gespeld want ik ben iemand die het pad weleens bijster is en moeilijk weer terug vind. Nee wees gerust, ik ben wel op leeftijd maar toch betreft het hier niet die beruchte kwaal die sommigen treft (hoop ik ten minste). Nee, dit is een kwaaltje dat ik van jongs af aan al heb gehad.…

Over zijn paden duwde ik de rolstoel voort, dag aan dag, jaar aan jaar terwijl het relaas van jouw lippen rolde, mama!; het eindeloze relaas van jouw zozeer getormenteerde, onheilspellende leven.....…

De een bereikt het licht van de uitgang eerder dan de ander, laat je hierdoor niet afschrikken of opjagen: Leef in je eigen tempo en volg enkel jouw pad, kijk nimmer achterom. Het pad achter je is geschiedenis.…

Het is klaar. Na de zomer zal Woemi naar een andere afdeling gaan. Ze heeft een voldoende gekregen. Waarom weet ze zelf ook niet. De helft van de tijd is ze in de grote afdelingskeuken te vinden. Bij haar grote liefde, het paddenjong. De andere helft van de tijd zit ze in de huiskamer, roept Mammarouchi uit bed, zorgt ervoor dat Paul niet idioot…

Het is de avond van 22 juni 1978 en ik ben beland op mijn hotelkamer in Bali. Frupsels,veelpotige grupsels en glimmende deksel gravers kruipen uit de donkere aarde. De haren op mijn arm lijken op het wuivende riet en de poriën in mijn huid zijn zo groot dat ik er bijna zelf in kan stappen. Flitsen van neon lichtreclames schieten door mijn hoofd en…

Wie met open vizier zijn doel nastreeft moet zijn eigen pad bewandelen. Eerst de kantjes er van aflopen is niet aan te bevelen.…

Vermoedelijk hebben we het mandje ergens langs het pad laten staan, want we raakten het kwijt en we hebben het niet meer teruggevonden. Wie had ons mooie mandje meegenomen? Altijd bleven we ons herinneren in latere jaren hoe we tevergeefs op pad waren gegaan om te picknicken.....…

Wij hebben een echt pad zonder verharding, waar onze kinderen nog konden knikkeren. Op een uitzondering na ontbreken de gebruikelijke gammaschuttingen. Sommige tuinen hebben geen of geen noemenswaardig hek dat hun tuin van de pad scheidt.…

Willen de fragiele, kwetsbare bloemetjes mij zeggen dat het onzekere pad, het wellicht glibberige en onbegaanbare pad van de toekomst voor mij ligt en zich zal ontvouwen op onvoorspelbare wijze? De bloemen onthullen mij vanzelfsprekend niet het geheim van mijn toekomst die gehuld blijft in vage nevelen van ongewisheid...…

Kronkelige paden, in dit seizoen door groen omzoomd, voeren door de landelijke, prachtige tuin. Ik betreed een houten bruggetje dat uitzicht biedt op een water dat daar stilletjes ligt te glanzen en bloesems als een bruidssluier welven zich over mijn pad.…

De band is opgericht door Oliver Sa Tyr Pade, Elizabeth Pawelke, Fiona Rüggeberg en Birgit Muggenthaler. In 2004 kwam de percussionist Rüdiger Maul erbij en verliet Birgit de band en ging ze verder met Schandmaul.…

Op het kronkelende pad, dat onze woningen omzoomt en dat bezaaid is met herfstbladeren, ontmoette ik mijn overijverige grijsharige buurman, gekleed in donkerblauwe overall. Solidair en betrokken bij onze buurt en buurtbewoners harkte hij de bladeren van het pad.…

De weg terugvinden naar jezelf kan over hobbelige paden gaan.…

Nu zijn er nog de paden en beekjes, de koeien en bloemen van Moerenburg, en ik huil om jou.....…

Tijdens de Meimarkt van de Vrije School kwam ik in gesprek met een intelligente heer, die boeken verkocht voor de Vrije School. Ik kocht eerst een stapel oude, literaire tijdschriften voor een prikkie. Ik zwalkte langs de stands, veel kleurige spulletjes van vilt, kralen, kledij en schilderwerk. Je kon er hoog in een boom klauteren en broodjes bakken…

‘Ben jij Frederik?’, vraagt een van de twee dikke jongetjes die vergezeld van hun moeder in het nauwe gangetje op de derde verdieping van de muziekschool staan te wachten. ‘Nee’, zeg ik terwijl ik de laatste treden van de trap bestijg, ‘Frederik is de gitaarleraar, en dat ben ik niet.’ ‘De deur is nog dicht hoor’, zegt de ander als ik de klink van…

‘Wat ben ik blij dat ik dat achter de rug heb.’ De vrouw naast me wijst met haar hoofd meewarig in de richting van de jonge moeder die zojuist vergezeld van drie kinderen de apotheek is binnen gestruikeld. Het meisje loopt op wankele beentjes voor haar uit, het jongetje hangt, voorzien van een felgekleurde speen, als een couchpotato in wording, onderuit…

Ik dacht dus dat de Lidl mandjes had. Maar de Lidl heeft geen mandjes, alleen hele grote karren met een extra uitschuifklep. De CEO van Lidl wil niet dat je komt voor de kleine boodschap, een onsje van dit, een pakje van dat en graag twee banaantjes. Je moet stouwen, stuwen en stutten. Mevrouw de Haas, vroeger bij ons op de hoek, hielp je vanachter…

Het was al snel heel gezellig en veel minder beladen dat met die ranzige oude lullen die ik normaliter op mijn pad kreeg en die ik zo snel mogelijk weer verwijderde van de chatpagina, omdat ik die lompheid niet kon verdragen. We konden heel open over van alles praten.…

We waren gearriveerd in Leerdam. Wapperende vlaggen begroetten ons. In de verte verhief zich de asgrijze koepel van een kerk. De Opstapbus had haar doel en bestemming bereikt. Ik was een der jongste senioren in het gezelschap. De verhalen kwamen los en werden op mij afgevuurd als ongeleide projectielen; alsof van mijn kant alle soelaas te verwachten…