Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Verloren gegane schoonheid

Even een wandeling op een - liefst vroege - zondagmorgen. De weilanden in, de rust tegemoet. Als je je niet lekker voelt verandert dat op slag. Stilte. Je voelt je weer opgenomen in en verbonden met de pracht van de natuur. Het genot van de rust hangt als een warme, zachte deken om je heen.

Het NS-pad is een kale, drie voeten brede strook. 's Zomers doorgaanbaar, waar je je een weg baant door de koeienvlaaien. 's Winters is het drassig en blijf je tot je enkels in de modderpoelen steken, zodat je weer terug moet keren naar waar je vandaan kwam. Een natuurlijke rust keert dan in het weiland terug. Moeder Natuur regeert.

Maar nu is de zomer in volle aantocht.
De vogels kwetteren in het rond. Een kievit in de aanval probeert je door telkens terugkerende duikvluchten uit de buurt van zijn nest te houden. Met groot succes.

Je hoort de grutto zijn eigen naam herhalen en de koekoek roept vanuit de verte.
De bloemen bloeien fier, de kikkers kwaken in hun paringsdrang.

Hier ben je in de minderheid. Moeder Natuur voert de boventoon met haar fluitekruid en velden madeliefjes. Je wentelt je er in rond. Je ruikt de geur van de dauw en het zoete gras. Het watertje kabbelt en de wilgetakken hangen in een sierlijke boog, in een poging het water te beroeren. Je zit aan de waterrand en zingt een lied. Ongestoord, alleen. In je hart verbonden met de pracht van dit gebied. Je geniet van het weidse uitzicht.
Hier is de natuur op zijn mooist, weet je.

Maar dan zijn er ineens tractoren. Ze graven zich een weg door de velden waar nog pas de vogels ongestoord hun eieren konden leggen.
Je bent verbaasd door de snelle verandering. De sloten worden volgestort met zand zodat de tractoren zich een weg kunnen banen naar het volgende gebied.
Wilgenbomen worden gekapt, omwille van het uitzicht. De slootkanten worden keurig recht afgeplat in een poging de natuur de bedwingen.

Je weet nog niets, maar voelt dat dit niet meer jouw weiland zal zijn.
De volgende wandeling liggen er plastic matten op het drie voeten brede strookje en is er flinke hoop met grind gestort. Het einde van het kale pad, het einde van de onverstoorbare stilte en de overheersende natuur.
Je weet, dit is niet meer het pad van Moeder Natuur. Hier wordt gerecreëerd, al snel.

Opnieuw ga je er op uit, wetend dat het voorbij zal zijn. Je kunt nu doorsteken tussen de huizen, want een comfortabel pad is aangelegd. De nieuwe vele voeten brede paden zijn glad, toegankelijk en ontdekt. Een brommer snort voorbij, de skaters trekken een snel sprintje en de fietsers zoeken in grote getalen op hun verouderde fietskaarten naar dit nieuwe, onbekende land. De rolstoeler vindt zijn weg, die ooit belemmerd werd door oude hekken met overklimplankjes en modderpoelen, waar je eens in uitgeleden bent.

Kunstmatig aangelegde watertjes, waar de honden in rond dollen. Terug op het pad worden ze bijna overreden door wielrenners die de nieuwe, snelle doorsteek ook hebben ontdekt.

De 2 zwanen met hun 4 jongen die er neergestreken zijn, blijven uit hun buurt.
Je ziet het aan met weemoed. Zelfs je plekje bij het water is door wildkampeerders ingenomen. Een steigertje ligt klaar, te wachten tot het eerste bootje zich op het water zal begeven. In plaats van de grutto hoor je de elektronisch bestuurbare vliegtuigjes die hun rondjes draaien.
Je weet dat Moeder Natuur het hier verloren heeft van de menselijke hand.

Met je rugzak op ga je weer op pad. Je laat je leiden naar een nog niet ontdekt gebied, waar Moeder Natuur je kan omarmen en je in zich op kan nemen.
Op zoek naar de zoete droom van rust, in de armen van de liefde van je leven.

Schrijver: Cisca de Koning*
Inzender: Cisca de Koning, 19 juni 2002


Geplaatst in de categorie: natuur

2.4 met 37 stemmen 1.811



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)