Ik ben een lafaard

We gaan op pad, hebben diverse dingen nodig en willen ook wat info bij de thuiszorg winkel, alles naar tevredenheid ook nog enne het is koud, heel koud maar wel droog en dus maken we er een langere route van…op de scoot bedoel ik dan…

De snelheid van ons vervoermiddel zorgt natuurlijk voor wat extra wind en daardoor is het gevoelsmatig kouder dan voor de mensen die lopen of fietsen, die moeten zich inspannen en tja, wij zitten, kijken en sturen!

Nadat we de laatste winkel gehad hebben gaan we de markt over, kijkend naar alle uitgestalde waren en horen de gesprekken van de koopmannen zo van: er is amper personeel te vinden en weet je, dat klopt! De file bij de bloemenkraam liegt er niet om, ik wil best graag bloemen, maar de rij zorgt ervoor dat de moed me in de schoenen zakt, want die heb ik natuurlijk wel aan!

We besluiten door te gaan en hij stopt bij een kraampje waar ie zich wel wat aanschaft, niks mis mee en ik kijk ondertussen naar twee dames die er niet uit kunnen komen: wordt het de bruine- of blauwe tas?

Ze hangt hem over haar jas, de bruine en ik zeg: die blauwe is ook mooi, past heel goed bij je kousen ook! Ze kijkt omlaag en zegt: verroest je hebt gelijk?
Ik zeg maar je moet eerder denken aan de kleur van je winterjas natuurlijk? Hoezo vraagt ze en ik leg uit kijk: als je een tas kiest dan moet ie natuurlijk wel bij je winterjas passen….

Oh ja zegt ze, ik heb een paarse jas, daar past die bruine tas heel goed bij, ik lach en zeg, blauw kan ook heel goed! Een besluit is snel genomen en ik zie dat manlief ook geslaagd is, dus met een vrolijk : een fijne dag verder vertrekken we.

Weet je, zo zouden meer dagen moeten zijn, gewone mensen die een gewoon gesprek voeren, al dan niet over de aanschaf van een tas of anderszins.
En net: terwijl we weg willen rijden komen daar een paar opgeschoten gasten langs, met fiets, over de markt, besluiten stil te gaan staan en bekvechten wie er het eerste door mag rijden…

Ik wacht heel even, zeg niets, rij zachtjes hun kant op, zeg nog steeds niets en probeer zonder iets te raken langs ze te komen, lippen stijf op elkaar! De achterste kijkt om, blijft staan, ik ook, tot er een grote man achter me zegt: zou ik erdoor mogen?

Dan pas wijkt de groep uit elkaar en weet je, ik ben een lafaard, ik zeg niks want ik ben alleen en zij waren met z’n zevenen!
Er zijn momenten dat ik m’n lippen stijf op elkaar hou….en dit was er dus eentje van!

... Een gewone frisse dag ...

We gaan op pad

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 51